H λέξη Πάσχα σηµαίνει διάβαση, πέρασµα, έξοδος και αναφερόταν αρχικά στην έξοδο του Ισραήλ από την αιχµαλωσία της Αιγύπτου. Η γιορτή του Πάσχα πέρασε… και ενδεχοµένως, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, µπορεί να κλήθηκε σε µια πολυδιάστατη «έξοδο»… Μπορεί σε «έξοδο» από την απογοήτευση που δηµιουργούν τα λάθη, οι «πτώσεις», οι αποτυχίες, οι αδικίες, οι προδοσίες, η συκοφαντία, η αχαριστία και άλλα που ίσως εσύ τώρα θα σκεφτείς. Μπορεί σε «έξοδο» από το φόβο των οικονοµικών και επαγγελµατικών αδιέξοδων, ή των προβληµάτων υγείας. Μπορεί σε «έξοδο» από συναισθήµατα ανασφάλειας, αδιαφορίας, µοναξιάς, θλίψης, πόνου απώλειας… Και είναι κι άλλα πολλά που µπορεί να αφορούν οι «έξοδοι» του καθένα µας… Αν συνέβη αυτό σε κάποιους και τώρα, αφότου βίωσαν τα Άγια Πάθη, τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Χριστού, έκαναν µια ενδοσκόπηση, έριξαν µια διεισδυτική µατιά στον εσωτερικό τους κόσµο και αναλογίστηκαν την πορεία και τους στόχους τους, τότε ήρθαν σε επαφή µε την «έξοδό» τους, την οποία έχουν καθορίσει, σύµφωνα µε το προσωπικό νόηµα που έδωσε ο καθένας στη γιορτή αυτή. Κι αν κι εσένα σου έχει συµβεί… τότε ξέρεις ακριβώς πού θέλεις να σε οδηγήσει η δική σου «έξοδος»…
Όπως και να ‘χει όµως, η Εβδοµάδα των Παθών δε θα µπορούσαµε να πούµε ότι έχει ένα βαθύ ψυχολογικό νόηµα, αφού είναι το πέρασµα από τα Πάθη στη Λύτρωση; Μήπως δεν είναι τυχαίο που η γιορτή του Πάσχα συµπίπτει µε την Άνοιξη που η φύση ξυπνά από τη χειµερία νάρκη της και περνά στην περίοδο της γονιµότητας και της ευφορίας; Μήπως αυτή η γιορτή συµβολίζει και µια ευρύτερη ψυχική διαδικασία; Τη διαδικασία εκείνη, της εξάλειψης κάθε µη αρεστού και της αναγέννησης νέων ενδιαφέροντων και χρήσιµων καταστάσεων; Κατά την οποία διαδικασία, µπορεί ο καθένας να σκεφτεί όλα όσα δεν του αρέσουν και να κάνει µια προσπάθεια για κάτι καινούργιο και αληθινό, αλλά και για µια ψυχική αναγέννηση µε διαφορετικό τρόπο; Μήπως ο άνθρωπος –όπως και ο Χριστός στη σύντοµη ζωή του- δε ζει σε ένα ψυχολογικό τοπίο, που το χαρακτηρίζουν, τα πάθη, οι πόνοι, οι προδοσίες, οι πειρασµοί, οι πλάνες, οι προσκολλήσεις, οι απογοητεύσεις, οι δυσκολίες και ο θάνατος; Έτσι δεν είναι; «Ξεπερνιούνται εύκολα αυτά; Έτσι όπως συµβαίνει στην εβδοµάδα των Παθών, που στο τέλος της, έρχεται η Ανάσταση;», µπορεί να αναρωτηθείς τώρα. Μήπως το µήνυµα της Ανάστασης έρχεται να µας δώσει απάντηση σε αυτό το ερώτηµα και να µας θυµίσει ότι παρά τις δυσκολίες, τις αντιξοότητες, ακόµα και το θάνατο γύρω µας, µπορούµε να αποδράσουµε από τη φυλακή των φόβων µας, των συνηθειών µας, του ναρκισσισµού µας, της αρνητικότητας και της επιφυλακτικότητάς µας; Και τέλος δεν έχει ο κατάλογος… «Πώς θα γίνει αυτό;» µπορεί να αναρωτηθείς, ξανά τώρα. Σηκώνει µεγάλη συζήτηση το θέµα, αλλά… µπορεί να συνοψίζεται στο εξής… Να πάψουµε να φοβόµαστε το γεγονός ότι πρέπει να κουβαλήσουµε τον προσωπικό µας σταυρό και να αντέξ(χ)ουµε τον πόνο. Οι ειδικοί επιστήµονες της Ψυχολογίας, έχουν αναφερθεί εκτενώς σε αυτό το ζήτηµα. Ειδικότερα έχει γραφτεί… «Ο άνθρωπος χρειάζεται κάτι που θα τον υποκινήσει, αυτό το σποράκι που θα φυτρώσει και θα θεριέψει µέσα του: πάθος σε αυτό που κάνει, πίστη κι ελπίδα σε κάτι, ενδιαφέροντα και όνειρα. Θα πρέπει να εγκαταλείψει την αυτολύπηση και το αυτοµαστίγωµα και να είναι διατεθειµένος να ξεπεράσει τα προσωπικά του όρια, τις δυσκολίες του, την ψυχολογική τελµάτωσή του, και την έλλειψη νοήµατος στη ζωή του. Όταν ο καθένας αντιληφθεί ότι µπορεί να αλλάξει τον εαυτό του στο βαθµό που επιθυµεί κάτι τέτοιο, τότε ρισκάρει και να το πραγµατοποιήσει και σε µεγάλο βαθµό το πραγµατοποιεί (…)».
Εν τέλει –και νοµίζω θα συµφωνήσεις- Πάσχα για τον καθένα σηµαίνει διαφορετικά πράγµατα. Μπορεί συγνώµη και συγχώρεση µε την αγκαλιά της Αγάπης την ώρα του «Χριστός Ανέστη». Μπορεί, ελευθερία και απόδραση από τα δεσµά του φόβου του θανάτου. Μπορεί ενδυνάµωση και ανακάλυψη της εσωτερικής δύναµης. Μπορεί µεταµόρφωση ψυχής και αλλαγή της ζωής προς το καλό. Μπορεί και άλλα πολλά σχετικά, αλλά µπορεί και τίποτα από όλα αυτά, παρά µόνο µια εθιµοτυπική επανάληψη του Θείου ∆ράµατος, ή ούτε καν αυτό, παρά µόνο, κόκκινα αυγά, τσουρέκια, πασχαλινά κουλουράκια, αρνί, χορός και τραγούδι. Αλλά µπορεί… και κάτι πιο δύσκολο…. Τίποτα από τα παραπάνω! Μόνο, µοναξιά και αποµόνωση, χωρίς διάθεση για συµµετοχή σε καµία σχετική εκδήλωση της εν λόγω γιορτής. Ο καθένας ξέρει…και έχει πλέον καταγράψει το δικό του απολογισµό…Και όπως και να είναι… ως το επόµενο Πάσχα, έχει ο Θεός!
Χριστός Ανέστη!
