Ευκαιρία. Η λέξη κυριολεκτικά σηµαίνει την κατάλληλη ώρα, την ευνοϊκή συγκυρία και τη δυνατότητα που παρουσιάζεται σε µια συγκεκριµένη χρονική στιγµή, που, αν δεν την εκµεταλλευτούµε, αυτό που πρέπει να γίνει, ή αυτό που θέλουµε να κάνουµε, είναι δυνατόν να χαθεί.
«Άρπαξες την ευκαιρία και µπράβο σου». «Για λίγο, έχασες την ευκαιρία». «Η ευκαιρία σου τώρα, µετά από τους λάθος χειρισµούς σου, χάθηκε». «Αναβολή στην αναβολή, σου έφυγε η ευκαιρία µέσα από τα χέρια». Μήπως βρίσκεις κάπου τον εαυτό σου µέσα στις παραπάνω φράσεις και µήπως τώρα σκέφτεσαι και κάποιες άλλες, σχετικές; Είναι κάποιες ευκαιρίες που δεν τις αναγνώρισες ως τέτοιες, αλλά αντίθετα πίστεψες ότι ήταν εµπόδια στη ζωή σου; Χειρίστηκες µια πολύ ευνοϊκή κατάσταση όχι σωστά κι αυτή καταστράφηκε; Είχες όλα τα δεδοµένα θετικά κι έλεγες… «άστο, προλαβαίνω…», προτιµώντας τη στασιµότητα και τη σιγουριά σου, µέχρι που τα προς όφελός σου δεδοµένα έκαναν φτερά; Αλλά και από την άλλη… Έχεις διακρίνει άµεσα τις κατάλληλες ευκαιρίες για σένα και τις έχεις εκµεταλλευτεί µέχρι την τελευταία τους λεπτοµέρεια; Αν απαντάς θετικά στα παραπάνω, τότε ξέρεις ακριβώς, πώς είναι να µην εκµεταλλεύεσαι σπουδαίες ευκαιρίες και πως εκείνες, αρκετές φορές µετά, δε χάνονται στο χρόνο, ούτε θάβονται στη λήθη. Αντίθετα, σκαλίζουν τις ενοχές σου µε σκέψεις όπως… «γιατί δεν το έκανα εγώ αυτό τότε που µου δόθηκε η ευκαιρία» και κάµπτουν τις αντιστάσεις σου, υπενθυµίζοντάς σου συνεχώς, την τότε αδύναµη συµπεριφορά σου.
Αλλά παράλληλα ξέρεις και πώς είναι, να αναγνωρίζεις και να αξιοποιείς τις σηµαντικές για σένα ευκαιρίες. Και τη χαρά που νιώθεις όταν τολµάς και πετυχαίνεις και προχωράς βήµατα µπροστά.
Αλλά και η απόλυτη επιτυχία να µην έρθει, η χαρά περισσεύει, γιατί τόλµησες.
Έχει γραφτεί, κάπως ποιητικά, για την ευκαιρία, ότι είναι µια εύθραυστη και εντυπωσιακή σκάλα που οδηγεί ψηλά και µας προκαλεί να την ανεβούµε γρήγορα, πριν σπάσει, αλλά και πριν µας την πάρουν άλλοι!
Η σχετική βιβλιογραφία αναφέρει για το εν λόγω θέµα, ότι τις ευκαιρίες που είναι καλές για εµάς, τις βλέπουµε καθαρά, όταν φύγουµε ένα βήµα πιο µακριά από το σίγουρό µας και πλησιάσουµε τις πραγµατικές επιθυµίες µας.
Όταν αφήσουµε την προστατευµένη περιοχή µας και µπούµε σε µια άλλη άγνωστη που µας προκαλεί να ανακαλύψουµε τις συγκινήσεις της.
Όταν δε φοβόµαστε και δεν αναβάλλουµε. Όταν παύουµε να λέµε ότι µας φταίνε οι συνθήκες, η εποχή, οι καταστάσεις και… τολµούµε.
Όπως και να έχει όµως -και νοµίζω θα συµφωνήσεις- οι καλές και συµφέρουσες ευκαιρίες που θα µας τύχουν σε προσωπικό ή επαγγελµατικό επίπεδο, είναι δώρα.
∆ε θα είναι χρήσιµο λοιπόν να τις αντιληφθούµε και να τις εκµεταλλευτούµε; «Πώς;», µπορεί να σκεφτείς.
Μήπως να µην περιµένουµε στα µετόπισθεν όσο οι άλλοι αγωνίζονται στην αρένα;
Μήπως να µην κολυµπάµε στα ρηχά νερά αλλά να ξανοιγόµαστε και στα βαθιά;
Μήπως να µην µετράµε τις απώλειες πριν καν ριχτούµε στη µάχη; Κι έχει και πιο δύσκολα… Μήπως, πότε πότε, να ισορροπούµε και σε τεντωµένο σκοινί; Να βουτάµε στο κενό χωρίς δίχτυ ασφαλείας;
Να περνούµε µέσα από Συµπληγάδες*; Να αντικρίζουµε Χίµαιρες*; Να αντιµετωπίζουµε Σκύλες και Χάρυβδες*; Και εν τέλει, µήπως να µη ζητάµε τις ευκαιρίες µέσα σε ένα επίγειο παράδεισο που όµως δεν τον έχουµε ψάξει;
Και το πιο γενναίο… αντί να τον ψάχνουµε, να τον δηµιουργήσουµε, σύµφωνα µε τις δυνατότητες και τα χαρίσµατά µας;
«∆ύσκολο», µπορεί να σκεφτείς. «Τόλµη θέλει», σκέφτοµαι εγώ…
Αλλά…εν τέλει… µόνο ο καθένας ξέρει… πού υπάρχουν, πώς θα βρει, πώς θα αναγνωρίσει και πώς –και αν- θα εκµεταλλευτεί τις όποιες ενδιαφέρουσες ευκαιρίες του.
Και επίσης, γνωρίζει ακόµα καλύτερα… αν οι χαµένες ευκαιρίες του, τριγυρνούν και «στοιχειώνουν» τη ζωή του, ή έχουν πάει στον παράδεισο…
*Η Μαρία Σαρρή – Σαββάκη είναι δασκάλα Ειδικής Αγωγής – συγγραφέας
*Στην ελληνική µυθολογία, Συµπληγάδες Πέτρες ονοµάζονταν δύο πολύ µεγάλοι
βράχοι, που ενώνονταν και αποχωρίζονταν συνεχώς, µπροστά από το πέρασµα ενός θαλάσσιου στενού.
Η Χίµαιρα, αναφέρεται ως ένα φοβερό τέρας-ζώο, που εξέπνεε φωτιά, είχε σώµα κατσίκας, κεφάλι λιονταριού και η ουρά του κατέληγε σε φίδι.
Η Σκύλλα ήταν ένα θηλυκό τέρας, που είχε έξι λαιµούς και άρπαζε ισάριθµους ναυτικούς από τα διερχόµενα πλοία. Η Χάρυβδη, ή Χάρυβδις, ή ρουφήχτρα, ή θαλάσσια δίνη, ρουφούσε το νερό της θάλασσας τρεις φορές την ηµέρα, καταπίνοντας µαζί διερχόµενα πλοία και ναυτικούς, και άλλες τρεις φορές έφτυνε αυτό που ρουφούσε κατεστραµµένο.
