15, 19, 20. ∆εν είναι αριθµοί υπενθύµισης. Ούτε ηµεροµηνίες προγραµµατισµού. Ούτε βαθµοί επίδοσης. Ούτε ζύγισµα προϊόντων. Ούτε ό,τι άλλο σχετικό µπορεί να σκεφτείς. Όχι… Είναι ηλικίες. Τρυφερές ηλικίες. Ηλικίες γεµάτες όνειρα, επιθυµίες, χαµόγελα, αισιοδοξία και σχέδια για το µέλλον και για τη ζωή που είναι µπροστά τους και περιµένει να γιορτάζουν µαζί της, επιτυχίες, στόχους, χαρές και… γενέθλια. Ηλικίες… που όµως δεν πρόλαβαν. Πάγωσαν και σταµάτησαν εκεί. Και αντί εκπλήρωση ονείρων και γιορτές γενεθλίων, παγωµένες περιµένουν τελετές µνηµόσυνων.
Πόνος… βαρύς και ανείπωτος. Μια στιγµή µόνο ήταν αρκετή, να θρυµµατίσει τον χρόνο της ζωής τους, στα 15, στα 19 και στα 20 και να τον σκορπίσει στο άπειρο. Μια στροφή διάλεξε η µοίρα, ξηµερώµατα και παραφύλαγε. Μαυροντυµένη και πνιγµένη στα δάκρυα, αφού έπρεπε να εκτελέσει µια εντολή ασήκωτη, ακόµα και για εκείνη. Μια εντολή που της δόθηκε… Από πού; Ίσως από το «γραφτό», που ακολουθεί τον καθένα από τη στιγµή της γέννησής του. Ίσως από τον Θεό, αφού κατά τη χριστιανική θρησκεία, Εκείνος αποφασίζει, (ο και νεκρών και ζώντων την εξουσίαν έχων). Ίσως, από κάτι άλλο. Όµως δεν έχει σηµασία. Σηµασία έχει ότι η εντολή εξετελέσθη. «Εξετράπη της πορείας του το όχηµα…που επέβαιναν τέσσερα νέα παιδιά… και συγκρούστηκε µε διερχόµενο άλλο όχηµα…
Τρία αγόρια, ηλικίας 15, 19, και 20 χρόνων, βρήκαν ακαριαίο θάνατο και ένα κορίτσι 22 χρονών, δίνει µάχη για τη ζωή του», γράφτηκε ύστερα στον Τύπο και στα µέσα κοινωνικής δικτύωσης…
Πόσο ανατριχιαστικά τραγική είδηση! Και θρηνεί η µοίρα, γιατί της έπεσε πολύ βαρύ, που, εκτελώντας την εντολή, στέρησε το οξυγόνο και σταµάτησε τους χτύπους της καρδιάς του Αλέξανδρου, του Νικόλα και του Θοδωρή. Και σµίγει ο θρήνος της µε τον θρήνο των συγγενών και όλων µας. Και τα δάκρυα γίνονται ποτάµι. Ποτάµι που αφρίζει και κυλά προς την αιωνιότητα, ξέχειλο µε ένα µατωµένο «ΓΙΑΤΙ». Αλλά, µήπως να µη ρωτάµε; Αφού δεν υπάρχει απάντηση. Πώς να εξηγηθεί λογικά ο χαµός τριών παιδιών σε τόσο νεαρές ηλικίες; Μήπως να µη µιλάµε; Αφού δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς. Βούλιαξαν στο ποτάµι του θρήνου. Τι να πεις άλλωστε; «Υποµονή, ο χρόνος γιατρεύει… ή… ήρθε η ώρα τους νωρίς;» Όχι! Αφού δεν πρέπει να έρχεται η ώρα του αιώνιου αποχωρισµού σε τέτοιες ηλικίες κι ούτε ο χρόνος είναι ικανός να κλείσει τις πληγές. «Τόσο λάδι είχε το καντήλι τους και ήταν άτυχα τα παιδιά;» Ξανά όχι! Αφού και πάλι, δεν εξηγείται λογικά, σε τέτοιες ηλικίες, να µιλάµε για «λίγο λάδι στο καντήλι» και θανατηφόρες ατυχίες. Κι είναι κι άλλα τέτοια σχετικά, που ενδεχοµένως λέγονται σε ανάλογες περιπτώσεις. Τίποτα από αυτά δεν ωφελεί. Νοµίζω θα συµφωνήσεις πως εδώ έχει τον «λόγο» η σιωπή. Η ηχηρή – άηχη εσωτερική σιωπή. Η σιωπή η γεµάτη µε τη συµπόνοια για τους βαθιά πονεµένους συγγενείς τους, αλλά και µε την ελπίδα ότι θα βρουν τη δύναµη να βιώσουν το αναίτιο και αφύσικο πένθος για τα παλικάρια τους. Αλλά και η προσευχή. Να είναι ευλογηµένο το ξαφνικό και άδικο πέταγµα των τριών νέων, στο φως του Παράδεισου και να κουρνιάσει η ψυχή τους κοντά στους αγγέλους.
Εν τέλει, µέσα από τον πόνο και το αναπάντητο «γιατί» που αφήνει αυτό το τραγικό γεγονός, µήπως να σκεφτούµε ότι πρέπει να ξεκινάµε την κάθε µέρα µας µε ένα «∆όξα σοι ο Θεός», µέσα από την καρδιά µας, αφού το πρωί αντικρίσαµε το φως του ήλιου; Και το βράδυ, πριν πέσουµε για ύπνο, µήπως πάλι να ψιθυρίζουµε ένα «∆όξα σοι ο Θεός», γιατί αξιωθήκαµε να ζήσουµε υγιείς, άλλη µια µέρα; Σίγουρα συµφωνούµε ότι η ζωή δεν είναι δεδοµένη… Και ότι, όσο πολύτιµη είναι, άλλο τόσο είναι και εύθραυστη. Γι’ αυτό, µήπως, να εκτιµούµε και να σεβόµαστε ευλαβικά κάθε στιγµή της;
Με βαθιά θλίψη, αφιερωµένο
στον Αλέξανδρο, τον Νικόλα
και τον Θοδωρή, που «έφυγαν» ξαφνικά και άδικα.
Αιωνία η µνήµη τους.
