Μήπως, η λογική µε όλα όσα συµβαίνουν τελευταία, κοντεύει να χάσει τη δύναµή της; Αφού… ποιο απ’ όλα τα παράλογα, που επιτίθενται «κατά µέτωπον» καθηµερινά, να πολεµήσει και να ερµηνεύσει;
Τα παράλογα από κάθε γωνιά του πλανήτη, τρέχουν σαν αστραπή και έρχονται µπροστά µας, στην οθόνη του κινητού και της τηλεόρασης. Κι ύστερα, κατακλύζουν οι σκέψεις τον καθένα –πολύ δυσάρεστες- και οι συζητήσεις γίνονται ατέλειωτες, γύρω από τη φύση κάθε παράλογου γεγονότος και η λογική µπαίνει στην άκρη… Σοβαρά θέµατα υγείας… περιβαλλοντικές καταστροφές… αιφνίδιοι θάνατοι… θανατηφόρα τροχαία… ολιγωρίες υπευθύνων µε ολέθρια αποτελέσµατα… κι ό,τι άλλο µπορεί να σκεφτείς τώρα εσύ -γιατί ο κατάλογος δεν έχει τέλος- µονοπωλούν το χρόνο στις παρέες… Πώς θα µπορούσε να γίνει και αλλιώς άλλωστε; Μπορείς να συζητάς περί ανέµων και υδάτων, όταν γύρω σου υπάρχει παντού µαύρος καπνός θλίψης, που θολώνει τη σκέψη; Όταν γύρω σου υπάρχει πόνος βαρύς που τον νιώθεις µέσα σου και σφίγγει την καρδιά σου; Όταν γύρω σου κυριαρχεί η ανασφάλεια για το τι µέλλει γενέσθαι, την επόµενη στιγµή, την επόµενη µέρα; Όταν… όταν… όταν…
Ακόµη άλλος ένας νέος άνθρωπος, φόρεσε φτερά αγγέλου και πέταξε ως τον Παράδεισο. Μαζί µε τους δικούς του, θρηνεί και ολόκληρη η πόλη µας. Ξαφνικά, σε µια µόνο στιγµή συνέβη το παράλογο. Η σκηνή της σύγκρουσης του πολυτελούς αυτοκινήτου, µε το αυτοκίνητο του νεαρού Παναγιώτη, αναπαράγεται αυτές τις µέρες ξανά και ξανά στις οθόνες και έχει εµπεδωθεί από όλους µας. Και οι συζητήσεις γύρω από το θέµα, επίσης, είναι συνεχείς και επαναλαµβανόµενες… «Να αποδοθούν ευθύνες…». «Γιατί αυτό κι όχι εκείνο…». «Πώς έγινε και δεν προλήφθηκε το κακό…».
«Ας ληφθούν µέτρα επιτέλους…». Κι άλλα πολλά, όπως είναι φυσικό… Και καλώς λέγονται θα σκεφτείς και θα σου πω κι εγώ… Κι ωστόσο… χάθηκε αυτό το νέο παιδί για πάντα κι ο πόνος είναι αβάσταχτος και το «γιατί», µεγάλο και αναπάντητο. Κι εδώ, που οι συζητήσεις γύρω από αυτό το αδικαιολόγητο και ανερµήνευτο δυσάρεστο γεγονός, µοιάζουν αδιέξοδες, έρχεται ο Αλµπέρ Καµύ* µέσα στο βιβλίο του µε τίτλο, «Το παράλογο», να τοποθετηθεί ως εξής: «(…)Η αποδοχή του παραλογισµού της ανθρώπινης ύπαρξης είναι το κλειδί. Η ζωή µας είναι κενή το ίδιο και εµείς! Ο παραλογισµός ελευθερώνει τον άνθρωπο από τα δεσµά της κοινωνίας, τα πρέπει και τα µη, την ηθική και το θάνατο. Ένα «παράλογο» άτοµο δε φοβάται το θάνατο, ούτε τον επιδιώκει, όπως ούτε και τη ζωή. Κάθε µέρα υποδύεται και έναν άλλο ρόλο στην καθηµερινότητα του, που του προσφέρει χαρά και ελευθερία. Γεύεται το νόηµα της ζωής, χωρίς να την ορίζει ως µία και ιδανική συνθήκη. Οι ιδανικές συνθήκες και τα «πρέπει» είναι µάλλον για τους λογικούς(!). Ένα παράλογο άτοµο, έχει σαν κίνητρο τη µαταιότητα και την κενότητα της ζωής και από αυτά αντλεί απόλυτη διαύγεια και αποδέσµευση. Ζει σε ένα κόσµο που ο άνθρωπος δε χρειάζεται σκοπό και νόηµα για να ζήσει. Απλά, απολαµβάνει στιγµές, ερωτεύεται και ευτυχεί χωρίς πολλές σκέψεις(…)».
Εν τέλει, µήπως εκεί που σταµατά η λογική, η φιλοσοφία δίνει κάποιες εξηγήσεις και είναι µια παρηγοριά; Σίγουρα έχεις την απάντησή σου… Όπως και να ‘χει όµως… πέρα από τις τυχόν φιλοσοφικές τοποθετήσεις, πέρα από τον τρόπο που έγινε αυτό το θλιβερό γεγονός, πέρα από τις συζητήσεις για τα «πώς», τα «γιατί», τα «έπρεπε», τις όποιες ευθύνες, τα όποια µέτρα, νοµίζω θα συµφωνήσεις, ότι η καθηµερινότητα των ανθρώπων που βιώνουν το θάνατο του παιδιού τους, έχει αλλάξει εντελώς, όπως και τα συναισθήµατά τους… Κι εµείς όλοι, το µόνο που µπορούµε να κάνουµε είναι, να προσευχόµαστε, η ανάµνησή του, να τους κρατήσει δυνατούς και ενωµένους, να πορευτούν χέρι – χέρι, στη δύσκολη διαδροµή της συνειδητοποίησης της απώλειάς του…
Καλό ταξίδι στην αιωνιότητα Παναγιώτη… και µακάρι να είσαι ο τελευταίος νέος που φεύγει τόσο νωρίς και µε αυτόν τον τρόπο…
*Ο Αλµπέρ Καµύ (1913 1960), ήταν Γάλλος φιλόσοφος, λογοτέχνης και συγγραφέας, ένας από τους πιο δηµοφιλείς φιλόσοφους του 20ου αιώνα και ένας από τους ιδρυτές του παραλογισµού.
