Εν τάξει Χριστέ; Σύμφωνοι;

Εν τάξει Χριστέ; Σύμφωνοι; Δε σου λέω άλλο πράμα!.. Ντα δε θωρείς την κατάστασή μου; Εγώ θα σου τα πω;
Aυτά και κάμποσα άλλα άκουγα να λέει μια ηλικιωμένη γυναίκα μπροστά στο εικονοστάσι της γειτονιάς μου, σήμερα το πρωί.
Στην αρχή νόμισα ότι μιλούσε στο κινητό τηλέφωνο, μα παρατηρώντας προσεκτικότερα διαπίστωσα ότι δεν είχε καμιά σχέση με την ψηφιακή τεχνολογία και το νέο τρόπο επικοινωνίας των ανθρώπων. Αλλού απευθυνόταν.
Εβαλα όλη την προσοχή μου ν’ ακούσω καλύτερα επειδή η κουβέντα συνεχιζόταν και ταυτόχρονα ελάττωσα το βήμα μου.
– Τ’ άκουσες  Χριστέ; Θωρείς το πώς είμαι μια ανήμπορη, μια βασανισμένη κι όμως ήρθα και σου άναψα το καντήλι. Δεν ήθελα να είναι σβηστό… Ό,τι μπορούσα  εγώ το  κανα… Ε!… Μη με ξεχνάς και μένα… Κατέχω το πώς όλοι σου ζητούνε, μα εγώ υποφέρω από πολλά. Τα πόδια μου πονούνε.. Δεν τα αντέχω… Και μόνο τα πόδια μου; Ό,τι πρέπει κι ό,τι καταλαβαίνεις κάμε το…
Ήμουν σχεδόν πίσω της όταν έστριψε την κεφαλή και με είδε. Χωρίς να θορυβηθεί καθόλου, ορθώθηκε λίγο και μου είπε:
– Κουβεδιάζω του Θεού! Λέω του τα βάσανα και τα πάθη μου, μπας και με συμπονέσει…
– Πες τα και μη διστάζεις, της είπα προσπερνώντας. Όλοι μας με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο καθημερινά του λέμε κι εμείς τα δικά μας προβλήματα…
Δε γύρισα να ξανακοιτάξω μα στ’ αυτιά μου έφτασαν, για τρίτη φορά, τα λόγια της:
– Εν τάξει Χριστέ; Το καντήλι σου τ’ άναψα… Δε σου λέω άλλο πράμα… Εσύ κατέχεις…
Καθώς απομακρυνόμουν έφερα στη σκέψη μου μια παρεμφερή σκηνή που είχε διαδραματισθεί πριν από αιώνες και είχε καταγραφεί στη σπηλιά που βρίσκεται στο Μελιδόνι Μυλοποτάμου.
Η σπηλιά εκείνη ήταν αφιερωμένη στο θεό Ερμή και οι πιστοί, από πολλά μέρη της Ελλάδας, πήγαιναν και πρόσφεραν θυσίες παρακαλώντας τον  να τους διατηρεί υγιείς.
Αναφέρεται μάλιστα ότι κάποιος Μηνάς Σαλούιος είχε κάνει τάξιμο και κάθε χρόνο πήγαινε με τη γυναίκα του, πρόσφεραν τα δώρα τους και τελούσαν την καθιερωμένη θυσία.
Κάποτε  η γυναίκα πέθανε και ο Μηνάς δεν μπόρεσε εκείνο τη χρόνο να πάει στον ιερό σπήλιο και να πραγματοποιήσει το τάξιμό του.
Την επομένη όμως χρονιά πήγε μόνος και πρόσφερε διπλή θυσία. Παρακάλεσε μάλιστα τον Ερμή να τον έχει γερό υποσχόμενος ότι κάθε χρόνο θα πήγαινε και θα πρόσφερε στη χάρη του. Τότε ασφαλώς θα φρόντισε να καταγραφεί το περιστατικό  σε επιγραφή που ήταν σκαλισμένη στο βράχο και βρισκόταν στην αριστερή πλευρά της εισόδου της σπηλιάς.
Άλλες εποχές, άλλοι θεοί, μα οι ανάγκες  και τα προβλήματα των ανθρώπων παραμένουν τα ίδια και θα παραμένουν εις τον αιώνα τον άπαντα…
Εμείς μικροί και αδύναμοι δεν μπορούμε να κάμομε τίποτε άλλο παρά να ζητούμε το έλεος και τη βοήθειά τους και να λέμε με τον τρόπο μας
– Χριστέ  μου, εσύ κατέχεις την κατάστασή μου… Κάμε ό,τι πρέπει… Δε σου λέω άλλο πράμα…
Σημείωση: Το παραπάνω περιστατικό, στο εικονοστάσι, είναι πραγματικό!