Είναι ακριβά τα δάκρυα, στο γύρισμα των καιρών και της σιωπής. Πέρα από τ’ ακροδάκτυλα της Μέδουσας, κοιμάται ακόμα, ο Δροσουλίτης των Ερήμων. Ακροβατώντας στη σκέψη του ασκητή, εν τη εκστάση του. Λένε πως η έρημος θα φέρει καταχνιά. Καθώς ξύπνησε πάλι ο Νότος και άρχισε το πολυφωνικό του τραγούδι. Περνόντας μέσα από τις σχισμάδες του είναι. Σφυρίζοντας, ως έκπτωτος άγγελος. Και ρίχνοντας το παραπέτασμα των ασκιανών, καλπάζει με το μαύρο φαρί.
Που στη χαίτη του έχει τα μακριά μαλλιά ναράιδας χαμένης. Κρυμένης από τα αδιάκριτα βλέμματα των λόγων του ποιητή. Θυμίαμα και μύρο αρμόζουν στο Αιώνιο. Το γεμάτο από τις πληγές των εκπτώτων της Εδέμ. Το έπος της σιωπής, τραγουδιέται ακόμα. Στις μακρινές και μοναχικές διαδρομές, των ασκουμένων του Ασκληπιού. Κι είναι θαρρείς, η ίαση κάθε πληγής, η δική τους ίαση. Από τους Εφιάλτες των καιρών του σκοταδιού. Του δικού τους. Και των άλλων. Οι οποίοι έρχονται με επίμονη επαναληψιμότητα. Κάθε που η Άνοιξη κρύβει το βλέμμα της. Κάθε που η νύχτα, κρύβει τη ξαστεριά της. Κάθε που η έρημος βρίσκεται ξανά, στον ασκητή εν τη εκστάση του. Ο οποίος αρχίζει να προλέγει τα μελλούμενα. Τα παρελθόντα μελλούμενα. Καθώς ότι έγινε, γίνεται ξανά. Σε χρόνους άλλους. Ύμνος κρυφός. Λόγια παλιά, έχει η σιωπή. Παλιά, όσο η Αιωνία. Και η πληγή της.
Εν τη εκστάση των Ερήμων
1 Comment
Αφήστε ένα σχόλιο
Εντός εκτός και επί τα αυτά
Μικρές αγγελίες
Μόνιμες στήλες
Το έχω δηλώσει πολλές φορές πως είμαι άσχετος με την ποίηση και, συνακόλουθα, πώς θα επιχειρήσω να κρίνω το έργο μιας βραβευμένης και αξιόλογης ποιήτριας που γράφει τόσο όμορφα, θαρρείς και οι αυθόρμητες λέξεις των κειμένων της παρατίθενται σαν φορείς συναισθημάτων κι αναρίθμητων εικόνων και παραστάσεων, για να καταλήξουν τελικά σε σημαντικές -και μαγικές θα πρόσθετα- έννοιες μέσα από φλογισμένους κοινωνικούς δρόμους ως την Αιωνιότητα της αληθινής ζωής, που είναι η ανυπόκριτη αγάπη.
-Ωστόσο, δεν γνωρίζω -μη με παρεξηγήσετε- αν ο ποιητής “Ποιητική Αδεία” μπορεί να γράφει όπως θέλει και ό,τι θέλει στα κείμενά του, παραβιάζοντας -ηθελημένα ή μη- απλούς κανόνες Γραμματικής και Συντακτικού!
Συγκεκριμένα, η αξιόλογος αρθρογράφος και ποιήτρια, στον τίτλο του μικρού πονήματός της έγραψε: Εν τη εκστάση των Ερήμων: έτσι, απλά και χωρίς εισαγωγικά!! Στη σύγχρονη νεοελληνική γλώσσα η “έκστασις” γράφεται και διαβάζετα ι έ κ σ τ α σ η. Όμως, η ποιήτρια χρησιμοποιεί την πρόθεση ” ε ν” που ΣΥΝΤΑΣΣΕΤΑΙ με Δοτική και σωστά ακολουθεί η δοτική “τη”, [εν τη πόλει, εν Βεροία, εν τη Συνελεύσει κ.λ.π.], όμως, στη συνέχεια μπερδευόμαστε με τη λέξη “εκστάση”, που είναι στη Δοτική πτώση, τονίζεται κιόλας στην παραλήγουσα και, βέβαια, η σωστή γραφή είναι “εκστάσει -εν τη εκστάσει των Ερήμων”. Θα μού πείτε πως ζητώ “ψύλλους στ’ άχυρα!” κι άλλωστε πολύ δύσκολα καταλαβαίνουμε τους ποιητές…. Μολαταύτα, η ομορφιά των κειμένων και η μόρφωση παραμένουν κι ομορφαίνουν την καθημερινότητα της ζωής μας: μπορεί να μην γνωρίζουμε την ποιητική τέχνη, τους ποιητές μας όμως και τούς καταλαβαίνουμε και τους αγαπάμε, άλλωστε, το να μην αγαπάς είναι μαρτύριο, όπως γράφει ο πολύς Ντοστογιέφσκι στους αδελφούς ΚΑΡΑΜΑΖΩΦ. Με εκτίμηση και φιλική αγάπη Γιώργος Καραγεωργίου, συντ/χος νομικός, κοινωνιολόγος ΧΑΝΙΑ.