Πρόσφατα ο πρώην αντιπρύτανης του Α.Π.Θ. κ. Ι. Τζιφόπουλος διετύπωσε τις παρακάτω θέσεις, που εξ αιτίας τους οδηγήθηκε σε παραίτηση: «Φοβάμαι ότι πρέπει να φασιστοποιηθούμε όσοι είμαστε σε θέσεις εξουσίας, γιατί δεν βλέπω να αλλάζει αλλιώς ο Έλληνας», «Εάν παραφέρεσαι να τρως μια σφαλιάρα για να συμμαζεύεσαι, όπως γίνεται σε όλες τις σοβαρές χώρες του κόσμου. Δεν μπορούμε να ψηφίζουμε νόμους και να μην τους τηρούμε». Μετά τον θόρυβο που ξεσήκωσε δήλωσε ότι η συγκεκριμένη φράση αποκόπηκε επιλεκτικά από την όλη συζήτηση στην τηλεόραση και οι φράσεις που του αποδόθηκαν, ειπώθηκαν “εν τη ρύμη του λόγου”. Κατά τη γνώμη μου το “εν τη ρύμη του λόγου” που κι άλλοι έχουν επικαλεστεί ως ελαφρυντικό, δεν αναιρεί τη βαρύτητα λέξεων. Είναι προφανές ότι οι επεξεργασμένες ή εν ζυμώσει αντιλήψεις στο μυαλό κάθε ατόμου μορφωμένου ή όχι, που αφορούν στη ζωή, στην πολιτική ή στις λύσεις προβλημάτων, είναι και αυτές που δεχόμαστε κάθε φορά όταν τις διατυπώνει δημόσια ή ιδιωτικά. Αυτό που είπε ο κ. Τζιφόπουλος, είτε ηθελημένα είτε όχι μερικοί άλλοι στα καφενεία το λένε πιο καθαρά: “πού είσαι Παπαδόπουλε”. Διερωτώμαι. Και καλά! Τέσσερεις φασιστικές δικτατορίες κάθισαν πάνω στη χώρα από το 1925 μέχρι το 1974 και δεν κατάφεραν να “αλλάξουν τον Έλληνα”. Αραγε, για γίνουμε ευνομούμενη χώρα λείπει μία 5η παρόμοια φασιστική συνταγή; Επίσης η “σφαλιάρα” ως μέσο σωφρονισμού, δεν συνάδει με τα μέσα διαπαιδαγώγησης, επιβολής των νόμων και άσκησης της εξουσίας στους πολίτες σ’ όλες ανεξαίρετα τις σοβαρές και ευνομούμενες δημοκρατίες.
Αλλο η αυστηρή τήρηση των νόμων στη δημοκρατία και άλλο οι σφαλιάρες του φασισμού. Αναφέρομαι στο παράδειγμα των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών που μετά τη φεουδαρχία επέλεξαν και εφάρμοσαν αδιάκοπα τον τελευταίο αιώνα, ανεξάρτητα από κρίσεις και πολέμους, καθεστώς ευνομούμενης κοινοβουλευτικής αστικής δημοκρατίας ως μετεξέλιξη της αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Είναι οι χώρες που χωρίς να περάσουν από κανένα απολύτως ολοκληρωτικό καθεστώς οποιασδήποτε απόχρωσης, πέτυχαν ισχυρό κράτος δικαίου και παγκοσμίως τα υψηλότερα επίπεδα κατά κεφαλή εισοδήματος και κοινωνικού κράτους. Αντίθετα οι ευρωπαϊκές χώρες που κυβερνήθηκαν για μεγάλο χρονικό διάστημα με συνταγές ολοκληρωτισμού οποιασδήποτε απόχρωσης, σήμερα φιγουράρουν στις χαμηλότερες θέσεις στην Ευρώπη και πλήττονται πιο δραματικά από τις οικονομικές κρίσεις.
Η ΕΦΕΥΡΕΣΗ “ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕ ΠΕΛΑΤΕΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ’’ ΑΠΕΤΥΧΕ!
Η αρκετά απλωμένη ανομία στη χώρα, που πράγματι απαιτεί αντιμετώπιση είναι κατά την άποψή μου -ένα ακόμη- τοξικό απότοκο της Ελληνικού τύπου Πελατειακής Δημοκρατίας. Ούσα συνυφασμένη με την αναξιοκρατία η Πελατειακή Δημοκρατία που καθιερώσαμε στην Ελλάδα ως ενδιάμεση μορφή δημοκρατίας ανάμεσα στον τύπο της ευνομούμενης δημοκρατίας των σοβαρών και προηγμένων χωρών και στον χειρότερο τύπο, της δημοκρατίας της “μπανάνας” άλλων Ηπείρων, ΑΠΕΤΥΧΕ! Φυσικά την κύρια ευθύνη φέρουν τα πολιτικά πρόσωπα, αλλά μην ξεχνάμε ότι ως πολίτες –κατά πλειονότητα- συμπράτταμε ή ανεχόμασταν αυτόν τον τύπο δημοκρατίας. Οι εκπρόσωποι που επιλέγαμε και ψηφίζαμε, στη συντριπτική τους πλειονότητα δεν διέθεταν ικανότητες για κάτι παραπέρα από τις πελατειακές εξυπηρετήσεις. Είτε εκείνοι που ψηφίζαμε για τους συνεταιρισμούς, είτε για τη Βουλή. Η κρίση είναι μια μοναδική ευκαιρία να εντάξουμε τη χώρα στις ευνομούμενες δημοκρατίες της Ευρώπης. Το χρωστάμε ως λαός κατ’ αρχήν στον εαυτό μας και φυσικά στην ιστορία μας.
Όμως αυτό χρειάζεται πριν απ’ όλα αυτογνωσία του ίδιου του λαού και οι προτάσεις για φασιστοποίηση και σφαλιάρες εν ονόματι της εφαρμογής των νόμων, δεν τον βοηθάνε. Και ειδικότερα όταν προέρχονται από πνευματικούς ανθρώπους. Αλλου περιεχόμενου και ποιότητας ιδέες χρειάζεται να προβάλλει προς τους πολίτες ο πνευματικός κόσμος της χώρας, έστω και αν μεγάλο μέρος -και αυτού- του χώρου είναι γρανάζι του πελατειακού συστήματος. Ισως είναι και ο μόνος χώρος που πειστικά μπορεί να πει ανοιχτά εκείνες τις αλήθειες που θα βοηθήσουν τους πολίτες να κατανοήσουν το μέρος της ευθύνης που τους αναλογεί, ώστε, ανεξάρτητα από ποιο κόμμα ψηφίζουν, να αλλάξουν τα μέχρι σήμερα κριτήρια που επιλέγουν και ψηφίζουν τα άτομα που θα τους εκπροσωπούν. Από τον αγροτικό συνεταιρισμό μέχρι τη Βουλή. Η συντριπτική πλειονότητα των σημερινών πολιτικών, ούτε θέλουν ούτε μπορούν να τις πουν!
* ο Στέφανος Ανδριάνης είναι αντισ/γος ε.α , πολιτ. μηχανικός, πρώην αιρετός της αυτοδιοίκησης Ν. Χανίων.
Προσωπική ιστοσελίδα: www.aksiokratia.gr
