Σήµερα επικρατεί αναταραχή στα δύο µεγαλύτερα κόµµατα της αντιπολίτευσης και της κεντροαριστεράς. Μια αναταραχή που αδυνατίζει τον ρόλο της αντιπολίτευσης στην Κοινοβουλευτική ∆ηµοκρατία.
Την ώρα που ο δηµοκρατικός κόσµος που τα ακολουθεί περίµενε υπεύθυνες συζητήσεις και σοβαρές πρωτοβουλίες για τη δηµιουργία µιας ενιαίας κυβερνητικής κεντροαριστεράς, αυτά βρίσκονται σε µια κατάσταση απροσδιόριστη. Μακάρι απ’ αυτήν την εξέλιξη τους προκύψει µια πορεία προσαρµογής τους στη ροή των γεγονότων. Να προκύψει η αναγκαιότητα της δηµιουργίας ενός άλλου κυβερνητικού πόλου που θα συµβάλλει στην ισορροπία του πολιτικού συστήµατος. Για να µην υπάρχει µονοκρατορία του ενός κόµµατος εξουσίας, γιατί δηµιουργεί καθεστωτικές νοοτροπίες και αλαζονικές συµπεριφορές. Γιατί δίνει στον λαό τη δυνατότητα και µιας άλλης κυβερνητικής επιλογής.
Ο στόχος της ενότητας των δυνάµεων της κεντροαριστεράς δεν αναζητείται µόνο για την επιβίωση της, αλλά και για την καλύτερη λειτουργία της ίδιας της ∆ηµοκρατίας. Γιατί η εµπέδωση της πρέπει να είναι συνακόλουθη και απρόσκοπτη µε την εναλλαγή των κοµµάτων στην εξουσία. Τα στελέχη των δύο κοµµάτων σήµερα αγωνίζονται κυρίως για την προσωπική τους πολιτική εξέλιξη. ∆εν πρόκειται για µια προσπάθεια αναµόρφωσης και αναστοχασµού των θεσµών που υπηρετούν, αλλά πρόκειται για µια νέα µοιρασιά, για µια νέα διευθέτηση ανθρώπων που κάποιες αδύνατες έλξεις τους ενώνουν. ∆υστυχώς, για όλα αυτά φαίνεται ο λαός µας να ΄πει κουραστεί. ∆εν υπάρχει ο αέρας της ελπίδας. Που θα προέκυπτε αν αντί για τους “τσακωµούς” τους, είχαµε πρωτοβουλίες για µια ενιαία παράταξη. ∆εν υπάρχει µια καθολική προσπάθεια για να βγάλουν µέσα από το παλιό, κάτι το ανώτερο και καινούργιο. Οι δυνάµεις της παράδοσης που συντελούν στην έννοια του κόµµατος, έχουν γίνει δυνάµεις της σύγχισης και ενσάρκωση της αντιγνωµίας. Οι ανανεωτικές δυνάµεις σ’ αυτά έχουν παραµεριστεί από τη δύναµη του φθόνου. ∆εν υπάρχει πνεύµα συνεργασίας. Και είναι γεγονός ότι η αλληλεγγύη αποτελεί το βάθρο µιας συλλογικής προσπάθειας. Και τα κόµµατα στηρίζονται στην προσπάθεια όλων και όχι στου ενός ανδρός αρχή.
Η αλληλεγγύη αποκαλύπτεται ξεκάθαρα στις µεγάλες κρίσεις, όταν ένα µεγάλο γεγονός δονεί µία ανθρώπινη οµάδα. Τότε θα αναδειχθεί το µεγαλείο της αλληλεγγύης. Και δυστυχώς διαπιστώνεται ότι δεν υπάρχει, όχι µόνο µεταξύ των δύο κοµµάτων της κεντροαριστεράς, αλλά και µεταξύ των στελεχών τους που στεγάζονται στο ίδιο κόµµα. Οι φοβερές κρίσεις αυτών των κοµµάτων θα ήσαν αδύνατες, αν στον βυθό της κάθε συνείδησης είχε σχηµατιστεί ένα αδιόρατο απόθεµα κοινών αισθηµάτων. Αν η ζωή του καθενός είχε συγχωνευθεί µε τη ζωή των άλλων, µέσα στο ανθρώπινο σύνολο που συµπορεύονται.
ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ
Αµέσως µετά την µεταπολίτευση φάνηκαν ελπίδες ότι η ελληνική κοινωνία είναι έτοιµη να πραγµατοποιήσει µια στροφή από τον δρόµο του ιδιοτελή ρεαλισµού, στον δρόµο µιας πολιτικής αρχών. Στον δρόµο του αναστοχασµού και αναπροσανατολισµού. Στον δρόµο που οι πολίτες θα αγωνίζονται για µια κοινωνία που µέσα σ’ αυτή θα βρουν την προσωπική τους ανταµοιβή. ∆υστυχώς όµως προσαρµόστηκε εύκολα στο ιδεολογικό κλίµα του ατοµισµού, του επιδεικτικού πλουτισµού και του καταναλωτισµού. Η πολιτική κοινωνία υποδουλώθηκε στην οικονοµία, όπως είχε υποδουλωθεί και στις κοµµουνιστικές κοινωνίες. Στα κοµµουνιστικά καθεστώτα είχαµε υποδούλωση της πολιτικής δηµοκρατίας στην οικονοµία και στα καπιταλιστικά καθεστώτα έχουµε υποδούλωση της πολιτικής κοινωνίας στα συµφέροντα της οικονοµικής ολιγαρχίας. Αυτές οι διαπιστώσεις είχαν σαν αποτέλεσµα τα µεν κοµµουνιστικά καθεστώτα να καταρρεύσουν, τα δε καθεστώτα του άκρατου καπιταλισµού να εκτρέφουν ιδεολογίες που τείνουν προς τον φασισµό.
Όταν οι κοινωνίες δεν έχουν κοινωνικό κράτος, τότε θα πληρώσουν το κόστος των συνεπειών της απουσίας του.
Ένα κόστος που θα επηρεάσει τη συµπεριφορά των ανθρώπων, την οργάνωση των κοµµάτων, τη στάση της κοινωνίας, τη λειτουργία των θεσµών. Αυτό το κόστος της ασυδοσίας του µεγάλου κεφαλαίου πληρώνει σήµερα το πολιτικό σύστηµα. Αυτή την κατάληξη έχουµε όταν η πολιτική τρέχει πίσω από την οικονοµία. ∆εν είναι αρκετό να αναθεµατίζουµε τη διαπλοκή αλλά και να λάβουµε µέτρα αντιδιαπλοκής, για να ηρεµήσει το πολιτικό σύστηµα και να αυτονοµηθεί η πολιτική από την επίδραση της. Έχουν. Λοιπόν ιστορικές ευθύνες τα κόµµατα. Περισσότερο χρόνο εξαντλούν για τις αντιθέσεις τους και τα εσωτερικά τους προβλήµατα, παρά για την εξυγίανση του πολιτικού συστήµατος. Τα κόµµατα αδυνατούν να σύρουν τη χώρα µπροστά. Μια στραβή µατιά ενός ολιγάρχη αναστατώνει το πολιτικό και κοµµατικό σύστηµα και µια θεοµηνία είναι ικανή να δείξει ότι το κράτος είναι ανύπαρκτο. Τα κόµµατα κοίταξαν να αλώσουν το κράτος και αυτός ο στόχος τους τα έχει φέρει στο στάδιο του εκφυλισµού. Συλλογή ψήφων µε κάθε µέσον και αποφυγή του πολιτικού κόστους. Το όραµα της κοινωνίας για µια ιστορική, κοινωνική και πολιτική αναµόχλευση, εξάντλησε τη δυναµική του. Οι χαµένες ευκαιρίες το “ξεθώριασαν”!
Ο πολιτικός και κοινωνικός δυναµισµός διοχετεύθηκε σε λάθος πορεία. Ξοδεύτηκε η πολιτική των κοµµάτων στη δηµαγωγία, στη συνθηµατολόγο πολιτική, στον λαϊκισµό.
Αυτήν την πολιτική πληρώνουν σήµερα τα κόµµατα. Παρίσταναν τους ριζοσπάστες, χωρίς µεταρρυθµίσεις. Παρίσταναν τους λάτρεις του σοσιαλισµού, χωρίς σοσιαλιστές.
Ο προσδιορισµός της πολιτικής τους σαν χαµένες ευκαιρίες είναι ακριβής. Πιστέψαµε όλοι στο κράτος δικαίου. Ένας κράτος σύγχρονο, δηµοκρατικό, ακηδεµόνευτο. Και είχε τους λόγους του ο λαός µας να πιστέψει σ’ ένα τέτοιο κράτος. Είχε ζήσει στο παρελθόν τη λειτουργία του διπλού κράτους. Για την εθνικόφρονα παράταξη λειτουργούσαν οι φιλελεύθεροι θεσµοί και προσφέρονταν θέσεις στο ∆ηµόσιο. Για τους αριστερούς υπήρχαν οι κατασταλτικοί µηχανισµοί και η αδυναµία πρόσβασης στο ∆ηµόσιο.
Και όµως οι ίδιοι διαχωρισµοί και µεταδικτατορικά. Το ∆ηµόσιο ήταν προσιτό για τους οπαδούς του κυβερνητικού κόµµατος και απρόσιτο για τους οπαδούς των άλλων κοµµάτων. Ο κοµµατικός ανταγωνισµός διεξαγόταν σ’ ένα στεγανοποιηµένο πεδίο του πολιτικού συστήµατος.
Το κοµµατικό κράτος είχε επικρατήσει παντού.
Στη διοίκηση, στην παιδεία, στη δικαιοσύνη, στον συνδικαλισµό, στην τοπική αυτοδιοίκηση, στο καφενείο του… χωριού!
Αυτή η ποιότητα της κοµµατικής νοοτροπίας συνέβαλε και στην ποιότητα της ∆ηµοκρατίας. Τα κόµµατα δηλαδή ήταν η ∆ηµοκρατία που οργανώθηκε. Είχαµε µία ∆ηµοκρατία των κοµµάτων. Η πολιτική αντιπροσώπευση της κοινωνίας µονοπωλείται από τα κόµµατα. Αντί λοιπόν να προσέξουµε και να φτιάξουµε κόµµατα αρχών, αυτά κυριάρχησαν και “καταπλάκωσαν” όλους τους άλλους θεσµούς.
Αντί να αποτελέσουν πολιτισµικούς θεσµούς, έγιναν σχολεία αντιδηµοκρατικών γραφειοκρατικών σχέσεων και νοοτροπιών. Καλλιέργησαν στους οπαδούς τους αυταρχικές νοοτροπίες και αντιδηµοκρατικές συµπεριφορές. Τα παρουσίασαν σαν “κολυµβήθρα του Σιλωάµ”,γιατί ήθελαν τη µεγαλύτερη συλλογή των ψήφων. Πρόσφεραν δηλαδή και εξαγνισµό για κάθε… αµαρτωλό οπαδό τους!
Αυτές λοιπόν είναι οι συνέπειες ενός κοµµατικού συστήµατος ακατάλληλου για την πρόοδο της χώρας. Ένα σύστηµα αναχρονιστικό που δεν προλαβαίνει τα γεγονότα, αλλά πάντοτε τρέχει “τσαλαβουτώντας” πίσω απ’ αυτά!
Όταν τα κόµµατα αδυνατούν να προσαρµοστούν µε το κεντρικό διακύβευµα που καλείται να αντιµετωπίσει η πολιτική ζωή της χώρας, τότε απλώς… υπάρχουν.
Όταν τα κόµµατα δεν µπορούν να αποσπαστούν από τις κάστες, τότε οδηγούνται στην απαξίωση από την κοινωνία. Τα κόµµατα προσφέρουν θετικό έργο στη δηµόσια ζωή, όταν αποτελούνται από ανθρώπους που θυσιάζουν τις προσωπικές φιλοδοξίες στο γενικό συµφέρον, όταν δεν υποτάσσουν την ιδεολογία τους στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
Κάτι που δυστυχώς δεν συναντούµε σήµερα!
Όταν τα στελέχη ενός κόµµατος δεν τα ενώνει ο κοινός σκοπός, τότε θα σκορπίσουν. Έχει εισχωρήσει βαθιά το λογικό του ιδιοτελούς ρεαλισµού, της αυτοσυντήρησης και έχει παραµεριστεί η ευαισθησία του ανθρώπου. Όταν έχει εκλείψει η ανθρώπινη ευαισθησία, τότε δεν µπορεί ο άνθρωπος να τιθασεύσει τους πόθους και τα πάθη. ∆εν υπάρχει η αλληλεγγύη για να ρυθµίσει και να εξευγενίσει τη συλλογική προσφορά. Η συλλογική δύναµη και το µεγάλο οµαδικό πάθος θα υποταχθούν στον νόµο της προσωπικής ιδιοτέλειας.
Όλες λοιπόν αυτές οι ιδιαιτερότητες του πολιτικού συστήµατος οδήγησαν τη χώρα σε µια εµφανή δυσκολία να προσαρµοστεί στις αναγκαίες αλλαγές και στα νέα δεδοµένα, πραγµατοποιώντας τις κατάλληλες αναδιαρθρώσεις.
Φαινόταν ότι η ελληνική κοινωνία µπορούσε να ακολουθήσει µια νέα αναγεννητική πορεία, αλλά τα κόµµατα αναλώθηκαν στην κατοχή του κράτους και όχι στην ιδεολογική τους υπεροχή. Σήµερα τα κόµµατα αποτελούνται από στελέχη που το καθένα κινείται στο πεδίο της πολιτικής του επιβίωσης.
Αυτό δείχνει η κατάσταση που επικρατεί στον ΣΥΡΙΖΑ.
Η ζωή του καθενός δεν συγχωνεύεται µε τη ζωή των άλλων, µέσα στο ανθρώπινο σύνολο ενός κόµµατος. Αυτές οι διαπιστώσεις απαξιώνουν το κοµµατικό σύστηµα και αδυνατίζουν τη ∆ηµοκρατία. ∆εν ωφελούν την πατρίδα. Οι δυνάµεις της αντίδρασης και της αντιγνωµίας ποτέ δεν ωφέλησαν την έννοια της πατρίδας. Ποτέ δεν επέτρεψαν να µπουν µπροστά οι ανανεωτικές δυνάµεις.
Αυτές που θέλουν να βγάλουν µέσα από την παλιά πατρίδα, µία πατρίδα ανώτερη και καινούργια.
Μία πατρίδα που δεν υπάρχει αλληλεγγύη είστε στην κοινωνία είτε στις συλλογικές οργανώσεις, που έχει η δηµόσια ζωή της αντισταθµιστεί µε την είσοδο των “σελέµπριτις”, που ο λαός της γνωρίζει το όνοµα του σκύλου του Κασσελάκη και όχι της… προέδρου της ∆ηµοκρατίας, τότε αυτή η πατρίδα θα πρέπει να αλλάξει προσανατολισµό.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
∆υστυχώς, ο ΣΥΡΙΖΑ ανέδειξε στον χρόνο που πέρασε µε τον χειρότερο τρόπο τις αδυναµίες του κοµµατικού συστήµατος που ανέφερα. Είναι ανώφελο να προσπαθεί κανείς να ξεχωρίσει το δίκιο από το άδικο, το ηθικό από το ανήθικο, το σοβαρό από το γελοίο, όταν αφορά το ίδιο κόµµα.
Όταν σ’ ένα κόµµα επικρατεί µια αναρχία, δεν µπορεί να πείσει την κοινωνία. Και όταν η κοινωνία αποκοπεί, τότε όποια πολιτική δύναµη κι αν είναι, έχει κλείσει τον ιστορικό της κύκλο. Μακάρι να αναγεννηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ από τις στάχτες του, γιατί ένα µεγάλο κοµµάτι του λαού τον ακολούθησε. Και σήµερα λυπάται στα όσα συµβαίνουν. Την κρίση θα τη λύσει ο λαός.
*Ο Βασίλης Πεντάρης είναι π. Βουλευτής Χανίων
Παρασκευάς Περάκης και Μιχαήλ Λαμπαθάκης κάνουν… uboxing την επικαιρότητα
