Κάποια μέρα το 1996, με έναν φίλο ξεκίνησα για μια πεζοπορία στην θαυμαστή περιοχή από Τσικαλαριά – Νεροκούρου προς Μαλάξα. Ούτε δεκαπέντε λεπτά πεζοπορία δεν είχαμε πραγματοποιήσει όταν φθάσαμε σε μια μαγευτική τοποθεσία όπου παλαιότερο νταμάρι και υπολείμματα από εγκαταστάσεις μπετόν. Η θέα προς τον κόλπο της Σούδας, και ιδίως το εμπορικό λιμάνι, μαγευτική. Μυρτιές, σφάκες φυτρωμένες σε ένα σημείο όπου το νερό πηγής έτρεχε άφθονο.
Πιο πέρα αντιληφθήκαμε μια μεγάλης ηλικίας γυναίκα και όταν πλησιάσαμε βρισκόταν σε έναν ερειπωμένο ναό και σε μια κόγχη του ιερού άναβε ένα καντηλάκι στο ανεμοδαρμένο εικόνισμα εκεί. Απορήσαμε πώς σε αυτή την ηλικία έφθασε ως εδώ και μας εξήγησε πως το ‘χει τάξιμο να ανάβει πότε – πότε το καντηλάκι αυτό, μιας και εδώ ήταν ένα μοναστηράκι των αγίων τεσσαράκοντα μαρτύρων.
Αυτό ήταν μια άλλη έκπληξη. Δίπλα στην ερειπωμένη, μεγάλη σε μήκος, αυτή εκκλησία βρισκόταν τα ερείπια άλλης με τους τοίχους να σώζονται σε ύψος ένα με δύο μέτρα, επίσης γύρω λίγα αλλά ερείπια. Δεν γνώριζε να μας ενημερώσει για το μοναστηράκι αυτό και ούτε αναφέρεται τίποτα στο μνημειώδες έργο του Νίκου Ψιλάκη “Μοναστήρια και Ερημητήρια στην Κρήτη”.
Ισως κάποιος άλλος ερευνητής εν ζωή να γνωρίζει κάτι παραπάνω. Με την ευκαιρία της γιορτής των Αγίων στον ομώνυμο οικισμό αφιερώνω αυτές τις γραμμές σε αυτούς και το πιθανό μοναστηράκι των.
