Όταν δηµοσίευσα την ιστοριούλα της γυναίκας που µιλάει µε τα κουρτινάκια του παραθύρου της κουζίνας, έλαβα ένα µήνυµα στο messenger από ένα καλό φίλο.
«Λία, µιλάµε κι εµείς µόνοι µας και βουβά… Μπροστά στο θολωµένο καθρέφτη του µπάνιου, πριν το ξύρισµα». Κι από οθόνη σε οθόνη, ταξίδεψε ένα παράπονο αξιοπρεπές και περήφανο.
Σκέφτηκα ότι γράφω για το φύλο µου, αυτό το εκπληκτικό, το µεγαλειώδες δηµιούργηµα της φύσης, γιατί µε προκαλεί, µου δίνει αφορµές συνεχώς.
Μια πλισέ φούστα η ψυχή µας, που ανάµεσα στις πιέτες της, πόσα µύρια όσα χωράνε, βασανίζουν, αγαπιούνται…
Εσείς αγόρια, είστε, πως να το πω, πιο «καλοσιδερωµένοι», κολλαριστό το µέσα σας, ανεµίζει και προς τα έξω και φωνάζει, γιατί έτσι πρέπει να κάνει.
∆ύναµη, ευθύνη, επιτυχία.
Φαντάζοµαι τι κούραση κρύβει αυτό…
Τι προσπάθεια, να µη λυγίσουν τα πόδια από το βάρος, τι µπούκωµα και τι κόµπος στο λαιµό, γιατί… οι άντρες δεν κλαίνε.
Και ξαφνικά, µπροστά σε ένα θολωµένο από τους υδρατµούς καθρέφτη, έρχεστε αντιµέτωποι µε την αλήθεια σας.
Στην αρχή, µόνο το περίγραµµα του προσώπου… Και «σας βλέπετε» είκοσι χρονών παλικαράκια, όταν οι ουρανοί περιµένανε το πέταγµα σας αετόπουλα!
Οι υδρατµοί, είναι το µακιγιάζ σας το πολύ πολύ εφήµερο.
Μα σιγά σιγά ο καθρέφτης καθαρίζει κι έρχεστε κι εσείς face to face µε την παρακµή σας. Με το «αµείλικτο» του χρόνου.
Μας κοροϊδεύτε χαριτολογώντας, ότι περνάµε ώρες µπροστά στον καθρέφτη, µα εκείνη τη στιγµή της δικής σας σκληρής αλήθειας, µας µακαρίζετε, γιατί εµείς, ενώ βαφόµαστε ή παστουρωνόµαστε µε κρέµες, ψεύτικων υποσχέσεων, αποδεχόµαστε, µαθαίνουµε να ζούµε µε την παρακµή µας, εξοικειωνόµαστε µαζί της, την ξορκίζουµε, αλλά την αγαπάµε ταυτόχρονα.
Τη βλέπουµε να έχει περάσει, έξω από µας..
Στα παιδιά, στο περιποιηµένο σπίτι, στα λουλούδια του κήπου, στα «παραδοσιακά» γυναικεία πράγµατα. Και σε άλλα… Στις καλά θεµελιωµένες φιλίες ζωής, στην αγάπη των συναδέλφων, στην ικανότητα να ανοίγουµε τη φούστα της ψυχής µας, χωρίς να χαλάνε οι πιέτες της.
Μα και στην ανάγκη µας και παρόρµηση µας, να σας αγαπάµε κι έτσι! Φθαρµένους..
Στα 40 στα 50 στα 60 στα 70 σας.
Να είστε για πάντα, τα αγόρια µας!
*Η Χαρίκλεια Ντερµανάκη είναι συγγραφέας – αρθρογράφος,
καθ. Φυσικής Αγωγής
