Eνα (ακόμα) διαφορετικό Πάσχα 

Πάσχα 2010…
ενάμιση μήνα πριν επιστρέφω από επαγγελματικό ταξίδι στη Ρόδο, έχοντας έρθει σε επαφή με δεκάδες άρρωστα παιδάκια λόγω της φύσης της δουλειάς μου, Ιατρικός επισκέπτης γαρ, με κύρια ειδικότητα τους Παιδιάτρους εκείνη την εποχή. Καθώς απλώνω το χέρι μου να πιάσω τη βαλίτσα μου στο αεροδρόμιο των Χανίων ένας οξύς πόνος στην πλάτη με λυγίζει. Κάποιο τράβηγμα σκέφτηκα, κάποια απότομη κίνηση.
Η επόμενη μέρα με βρίσκει εξαντλημένη, με πυρετό σε ανοδική πορεία και με έναν πόνο στην πλάτη όλο και πιο οξύ σε κάθε αναπνοή.
Η διάγνωση, Πνευμονία.  Οι οδηγίες, διπλό  σχήμα αντιβίωσης, απομόνωση κατ’ οίκον και υπομονή… Υπομονή στον πόνο, υπομονή στην απομόνωση, υπομονή στην εξάντληση απόρροια της ασθένειας και ευλαβική πειθαρχία στις οδηγίες του γιατρού μου.
Τα κατάφερα, απέφυγα το νοσοκομείο, τα κατάφερα και άρχισα να αναρρώνω λίγο πριν τη Μεγάλη εβδομάδα.
Σκέφτομαι, εντάξει, όλα καλά…θα απόλαυσω τις διακοπές του Πάσχα τουλάχιστον… Ο γιατρός ήταν κατηγορηματικός, καμμία έκθεση σε συνθήκες συγχρωτισμού, ούτε εκκλησία, ούτε φιλιά, ούτε επαφές. Έτσι κι αλλιώς η αντιβίωση θα συνεχιζόταν… Ζόρικο! Πέρασα για πρώτη φορά το Πάσχα -που για εμένα σημαίνει πολλά- στο σπίτι μου. Μόνη μου.
Παρακολούθησα τις λειτουργίες, την περιφορά του επιταφίου και την Ανάσταση μόνη μου μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης. Κλεισμένη και απομονωμένη σε 40 τ.μ. τότε…Στο πρώτο άκουσμα του Χριστός Ανέστη ξέσπασα σε κλάμματα…
Έγινα λιγότερο πιστή; Ούτε μια στιγμή. Έχασα τους φίλους μου; Ούτε μια στιγμή, ίσα ίσα αναγνώρισα τους πραγματικούς μου φίλους που έδειξαν πλήρη κατανόηση και αποδοχή αυτού που περνούσα.  Έχασα την υπόλοιπη ζωή μου; Όχι! Εκτίμησα περισσότερο ό,τι θεωρούνταν δεδομένο; Ναι!  Απομακρύνθηκα από την οικογένεια μου; Φυσικά όχι.  Έχασα τον ενθουσιασμό και τη γιορτινή μου διάθεση τα επόμενα χρόνια; Όχι, όχι, όχι!
Συμπεράσματα; Όλα συμβαίνουν για κάποιο καλό λόγο στη ζωή. Όλα περνούν. Το μόνο μη αναστρέψιμο, ίσως και το μόνο δεδομένο είναι ο θάνατος. Ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό, πράγματι.  Ελευθερία είναι να επιλέγεις…συμπεριφορές, ανθρώπους, αντιλήψεις, συναισθήματα.  Και ωριμότητα  είναι να αναλαμβάνεις τις ευθύνες που σου αναλογούν σε κάθε περίσταση και για κάθε επιλογή σου.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι αδύνατον και το θεωρώ ανοησία να επιδιώκουμε να έχουμε τον έλεγχο σε όλα.
Κατανόηση, αγάπη, αποδοχή και υπομονή αποτελούν αρετές που οδηγούν στην εξέλιξη.
Αντίθετα ο φόβος, ο θυμός και οι αρνητικές πεποιθήσεις βάζουν τρικλοποδιές στο μυαλό, την καρδιά και το ταξίδι της ζωής.
Καλό Πάσχα σε όλους!  Με υγεία! Με Αγάπη!