Η θάλασσα δεν είχε ακόμα ησυχάσει από το μελτέμι της προηγούμενης μέρας.
Κυλούσε τα νερά της, σχηματίζοντας μικρά αργοκίνητα κύματα που έσκαγαν με χάρη στη βάση του φάρου και στα γύρω βράχια.
Κρυμμένος μες στο θαμπό πρωινό φως, ο αόρατος ήλιος, ξεχώριζε αμυδρά μονάχα από το διάχυτο και έντονο κόκκινο χρώμα που υπήρχε στη θέση του.
Από το μέρος εκείνο, έρχονταν πυκνές οι δέσμες των ακτίνων του, που έμοιαζαν με ξιφολόγχες στημένες σαν πυραμίδες.
Χρώματα που όσο περνούσε η ώρα γίνονταν όλο και πιο λαμπερά.
Σαν να ξεπήδαγαν από εστεμμένους Βαβυλώνιους βασιλιάδες και βασίλισσες, κυριαρχούσαν παντού.
Η θάλασσα ήταν σαν χοάνη γεμάτη με λιωμένο χρυσάφι, που κοχλάζοντας ελαφριά τιναζόταν εκεί που έσκαγε το κύμα σκορπώντας φως και θερμότητα.
Πριν από οκτώ μόλις λεπτά, ορμητικά τα κύματα του λευκού φωτός, όλα τα χρώματα της ίριδας ξεκίνησαν μαζί από την επιφάνεια του ήλιου.
Κάλυψαν την απόσταση που μας χωρίζει με ταχύτητα τριακόσιες χιλιάδες χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο, τόση δηλαδή που ούτε η φαντασία μας μπορεί να διανοηθεί, ούτε καμιά άλλη υλική οντότητα μπορεί να πιάσει.
Το απαγορεύει ο μέγας Άλπερτ Αϊνστάιν στη θεωρία της σχετικότητας.
Έφτασαν, λοιπόν, στην ατμόσφαιρα της Γης, την ώρα που η Ελλάδα και τα Χανιά άρχισαν να φαίνονται από τη θέση του ήλιου.
Δηλαδή το πρωί.
Για να έρθουν όμως μέχρι εμάς, υποχρεώθηκαν να διασχίσουν ένα παχύ στρώμα της ατμόσφαιρας ταξιδεύοντας σχεδόν παράλληλα με το έδαφος.
Κατά την περιπετειώδη διαδρομή τους, πολλά έπεσαν πάνω στα μόρια του οξυγόνου και του αζώτου κι άρχισαν να παίζουν μαζί το αιώνιο κι αγαπημένο τους παιχνίδι.
Της απορρόφησης, της ανάλυσης του λευκού φωτός και του διασκορπισμού όλων των χρωμάτων που προκύπτουν σε τυχαίες διευθύνσεις.
Σκέδαση λέγεται το φαινόμενο στη γλώσσα της φυσικής και εξαρτάται έντονα από το μήκος κύματος.
Οσο πιο μικρό είναι το μήκος κύματος τόσο πιο πολύ απομακρύνεται το φως από την αρχική του πορεία. Τόσο πιο έντονη είναι η σκέδαση.
Το γαλάζιο χρώμα έχει μήκος κύματος σχεδόν το μισό από ότι το κόκκινο χρώμα και σκεδάζεται σχεδόν 16 φορές πιο έντονα.
Μεγαλύτερο είναι το ποσοστό του κόκκινου χρώματος που την πρωινή ώρα, γλυτώνει τις μεγάλες εκτροπές.
Καταφέρνει να φτάσει μέχρι τα μάτια μας, και να δώσει στην ανατολή το εντυπωσιακό ροδαλό της χρώμα.
Το χρώμα που κάθε εραστής της φωτογραφίας θα ήθελε να αιχμαλωτίσει στο κάδρο του.
Συμβαίνουν πολλά και περίπλοκα γεγονότα εκεί πάνω, σκεφτόμουνα καθισμένος απέναντι ακριβώς από τον φάρο, κάτω από το φρούριο του Φιρκά παρατηρώντας το οπτικό τους αποτέλεσμα σαν μαγεμένος πρωινός θεατής.
Ο ήλιος συνέχισε ν’ ανεβαίνει στον ουρανό και να παίρνει πάλι την αυγουστιάτικη εξουσία του σαν μεγαλόπρεπος τσάρος.
Το φως, διέσχιζε όλο και μικρότερο πάχος ατμόσφαιρας και τα χρώματα της αυγής παρέδιδαν σιγά – σιγά τη θέση τους στην κυριαρχία του μπλε, όπως ακριβώς προβλέπουν οι νόμοι της φύσης.
Σηκώθηκα από τη θέση μου, τράβηξα μια ακόμη φωτογραφία και συνέχισα νωχελικά τον πρωινό μου περίπατο.
Κάποιοι από τους τελευταίους νεαρούς θαμώνες στα κλαμπ του λιμανιού, περνούσαν αγκαλιασμένοι από το σημείο αυτό, τραγουδώντας.
Το κέφι τους, ανακατεμένο με τα υπέροχα θαλασσινά αρώματα που υπήρχαν στο αεράκι που φυσούσε ελαφρά, έμοιαζε να διώχνει κάθε μελαγχολία που θα μπορούσε να γεννηθεί προς στιγμή, από την επικείμενη επιστροφή στη σκληρή καθημερινή πραγματικότητα.
*καθηγητής φυσικός
