“Ενα μπαλόνι που φουσκώνει”

Σαν ένα μπαλόνι που φουσκώνει είναι καμιά φορά τα κόμματα στην Ελλάδα, γεμάτα από λόγια ανέξοδα και παχιές υποσχέσεις. Και τα μπαλόνια που φουσκώνουν… συνήθως ξεφουσκώνουν.
Λόγια που μοιάζουν σαν τουφεκιές στον αέρα που λέγονται απλά για να λέγονται, που δημιουργούν έναν πρόσκαιρο κρότο και μετά -όταν έρθει η ώρα των πράξεων- όλοι αισθάνονται το απόλυτο κενό. Ετσι έμαθαν ορισμένοι απ’ τους πολιτικούς στη χώρα μας.
Θέαμα, λάιφ – στάιλ, εξυπνάδες με κοντά ποδάρια.
Ετσι πορευτήκαμε απ’ τη Μεταπολίτευση και μετά -μέσα σε έναν κρυστάλλινο πύργο- όπου όλοι είχαν βάλει μετράδι “εξυπνάδας”. Καλλιστεία και φιγούρα δηλαδή, ενώ τα προβλήματα “έτρεχαν” άλυτα, το χρέος βούλιαζε τη χώρα, οι πελατειακές σχέσεις σάρωναν… Λόγια σαν έτοιμο φαγητό διά πάσαν νόσον, ίσα – ίσα για να ευχαριστηθεί το φιλοθεάμον κοινό, να ικανοποιηθεί η κομματική πελατεία, να κρύψουμε τα μεγάλα προβλήματα κάτω απ’ το χαλί. Λόγια και υποσχέσεις…