«Ένα χελιδόνι θα σου φωνάξει/ ένα πρωί απ’ τα κεραμίδια/ και θα πηδά το τριανταφυλλένιο φως/ από κορφή σε στέγη στο παράθυρο/ και θ’ αλαφροπατά/ στα κίτρινα και κόκκινα και βιολετί/ αρώματα:/ Κελαδίσματα και ψίθυροι/ και θα τινάξεις πίσω το κεφάλι./ Η θάλασσα θα ‘χει ντυθεί τα όμορφα της./ Νόστος θαλπωρή και θέρμη/ μελωδία/ καλπασμός/ άλογο χωρίς γκέμια/ ξεφάντωμα/ ξελόγιασμα/ άλμα επί κλώνου άνθους είπες/ τραγούδι/ γκαστριά του κόσμου./ Άνοιξη». Άτιτλο ποίημα του καλού μου φίλου, Χανιώτη γιατρού – ποιητή, Γρηγόρη Γεωργουδάκη από την ποιητική του συλλογή “Αμμογραφίες”, Χανιά 2015).
Είσαι η πρώτη,/ η καλύτερη, η μεγαλύτερη./ Η ηρωική φιγούρα της αυλής, τα λόγια του απογεύματος./ Η αισιοδοξία και η παραίτηση συνάμα.// Κι όμως, αρμονική στην όψη, συνηθισμένη./ Κρατάς δυο καθρέφτες, απορείς/ είσαι σαν και εμάς, μα αντίθετη τελείως.// Ακόμα είσαι εδώ·/ πάντα θα είσαι εδώ./ Οι τοίχοι έχουν ποτίσει ανάσες, οι καθρέφτες τα ίδια είδωλα/ μου δείχνουν.// Στον κόσμο, το λίγο σου έχει/ έχει απομείνει». Άτιτλο ποίημα της ιστορικού τέχνης – ποιήτριας Δήμητρας Γεωργουδάκη, (εκδ. “Έρεισμα”, Χανιά, 2015).
«Ωραίος ο θάνατος του Κλέωνα και του Βίτωνα/ Μπροστά στα σκαλιά του ναού που εόρταζε// Ωραίος ο θάνατος του παππού μου. Τον βρήκε στο στήθος με τριαντάφυλλο/ Όρθιον ρεμβάζοντας στην καρέκλα/ Της βεράντας του/ καθώς η γιαγιά του πήγαινε το κονιάκ που της ζήτησε.// Ωραιότερος ο θάνατος του Μολιέρου/ πέφτοντας Επί σκηνής!// να χειροκροτεί ξέφρενα το κοινό/ (πήρε την πτώση του για κομμάτι ρόλου του!// Πολλές φορές τον ζήλεψα ως δάσκαλος/ Από το φόβο της μοναξιάς.// Να πέφτω ως στάχυ/ απαγγέλοντας/ Το Ωραιότερο ποίημα/ – κύκνειο άσμα που ποτέ δε γράφτηκε-/ μπροστά στα έκστατα μάτια των εφήβων/ Ούτως ή άλλως μη φοβουμένων το θάνατο/ Αν δεν τον προκαλούν κιόλας/ Συχνά/ Κι ασυλλόγιστα» Το ποίημα «’Ενθεος θάνατος ή Αγαπώντας τη δουλειά μας» του επίσης καλού μου φίλου Δρος Φιλολογίας – ποιητή Γιάννη Κουβαρά από την ποιητική του συλλογή “Του έρωτα και του έρωτα” (εκδόσεις “Γαβριηλίδης”, Αθήνα 2005)
«Εμένα η τηλεόραση μου// είναι το παράθυρο του δωματίου μου./ Πιάνει τέσσερα κανάλια/ “Άνοιξη!”, “Φθινόπωρο”, “Χειμώνας”, “Καλοκαίρι!”. Παίζει τα πιο ωραία προγράμματα:/ Οι επτά λεύκες, “Τα γυμνά κλαδιά, Τα ερωτευμένα πουλάκια, Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας”, Οι ηλιόλουστες πολυκατοικίες,/ Βροντές και αστραπές, Οι κεραίες του ουρανού, Άνθη λεμονιάς./ Καμία φορά, όταν η πόλη βγάζει πολλούς ρύπους κάνει παράσιτα./ Και έχει την πιο προηγμένη τεχνολογία./ Αμέ! Κάτι φορές μυρίζω τις αμυγδαλιές!/ Ενώ μια φορά είδα μια πανέμορφη πρωταγωνίστρια να περνά, σαν απ’ αυτές του Χόλιγουντ/ άνοιξα το παράθυρο,/ πήδηξα και τη φίλησα». Το ποίημα “Παιδικό” του Σταύρου Κουβαρά, από την ποιητική του συλλογή “άνευ” (εκδ. “Ιωλκός”, Αθήνα 2022).
«Τα μήλα κάτω απ’ τις μηλιές», για να χρησιμοποιήσω στον πληθυντικό αριθμό τη γνωστή παροιμία. Κόρη του ποιητή Γρηγόρη Γεωργουδάκη η Δήμητρα Γεωργουδάκη, γιος του ποιητή Γιάννη Κουβαρά ο φιλόλογος – ψυχαναλυτής Σταύρος Κουβαράς. Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, φώναξε λίαν πρωί σήμερα ένα χελιδόνι…
Χρόνια πολλά σε όλους τους ποιητές!
Και… στα πεταχτά
Και Ημέρα Ευτυχίας, εκτός από Ημέρα Ποίησης η 21η Μαρτίου. Για την ευτυχία οι μαντινάδες της Νεκταρίας. «Της ευτυχίας η πηγή μες στην καρδιά κρυμμένη,/ κι όσοι την ψάχνουνε αλλού ζούνε δυστυχισμένοι», μας λέει στην πρώτη. «Ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι όσοι μπορούνε/ με ανιδιοτέλεια πιστά να αγαπούνε», μας λέει στη δεύτερη. Ευτυχήτε, για να θυμηθώ τον Άλκη Στέα. “
Όλες οι κυβερνήσεις ευθύνονται για την τραγωδία των Τεμπών, μας λέει μια πρόσφατη δημοσκόπηση. Σε βάθος χρόνου. Τελικά για όλα όσα συμβαίνουν σ’ αυτήν τη χώρα, κι όχι βέβαια μόνο για τα Τέμπη, φταίει η… Τουρκοκρατία. Μετά το «ζαβό το ριζικό μας», τον «Θεό που μας μισεί» και «το κεφάλι το δικό μας», για να θυμηθώ τον Κώστα Βάρναλη. Η ανευθυνότητα της ευθύνης και η ευθύνη της ανευθυνότητας…
Μίμη Παπαϊωάννου! Έτσι επιμένουν να με λένε ακόμη κάποιοι συμμαθητές μου απ’ το “ένδοξο” Γυμνάσιον Βάμου όταν συναντηθούμε. Όπως ο Αντώνης ο Κοντεζής από το Μελιδόνι για παράδειγμα, που “άκουγε” πιο πολύ και ακούει ακόμα στο όνομα… Τάκης Λουκανίδης. Αεκτζής εγώ, Παναθηναϊκός αυτός. Και “Σιδέρη” είχαμε και “Δομάζο” είχαμε, και “Νεστορίδη” είχαμε, και “Πολυχρονίου είχαμε… Απ’ όλους μας το “Αιωνία η μνήμη” στον Μίμη της ΑΕΚ, που έφυγε πριν από λίγες μέρες για το επουράνιο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας!
