Ο Τσώρτσιλ έλεγε ότι «πολιτική είναι η ικανότητα να προλέγεις τι θα γίνει τον επόμενο χρόνο και μετά να εξηγείς γιατί δεν έγινε».
Τώρα βέβαια με την πανδημία του κορωνοϊού είναι λίγο δύσκολο να ισχύει αυτό, γιατί κανείς ουσιαστικά δεν μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει σε έναν χρόνο, αλλά στην πτωχή πλην τίμια Ελλάδα, κάποιοι μπορούν να παίζουν πόκα… με φασόλια.
“Πόσες προσλήψεις έκανες εσύ;”
“4.000”
“Εγώ έκανα 7.000”
“Αν ξαναβγώ θα κάνω 15.000 προσλήψεις”.
Και έτσι οι τάπες και τα καρφώματα στην βουλή δίνουν και παίρνουν αλλά ο περιρρέων ζόφος με τις αεροκομιδές ασθενών σε ειδική κάψουλα, παραμένει ένας αγώνας συμφερόντων, μεταμφιεσμένεος σε διαγωνισμό αρχών.
Ψιλοτραγωδία, ψιλοφάρσα πρέπει να αντέξουμε και αυτό το κομμάτι της κοινοβουλευτικής αντιπαράθεσης.
Αυτή ξέρετε είναι η ταγκίλα της δήθεν “προοδευτικής” υποκρισίας.
Στα δικά μας τώρα. Η Ελλάδα περνά την μεγαλύτερη περιπέτεια της, μετά τον πόλεμο.
Μπορεί να βγάλει και τον καλύτερο και τον χειρότερό της εαυτό.
Στο χέρι μας είναι.
