Ένα χρόνο λείπει. Σαν τέτοιες ηµέρες. Κι αυτές τις γραµµές, επιθυµούσα να τις γράψω, από τότε. Από κείνες τις πρώτες ηµέρες, που αναχώρησε ένας ωραίος ‘‘ευπατρίδης’’ στην αποτύπωση της σύγχρονης Ελληνικής πραγµατικότητας! Γιατί ο Μάριος Ποντίκας, υπήρξε ένας βαθύς στοχαστής που διείσδυε στα πίσω από τα ψιλά γράµµατα βάθη, όλων των γραφών!
Εθιµικών, κοινωνικών, πολιτικών, υπαρξιακών, ταξικών, έµφυλων φαινοµένων! Οι εγχαράξεις του στην θεατρική Γραφή, έµειναν όπως είναι γνωστό σε όλους, βαθειές, διαχρονικές και ακµαιότατες, µε την έννοια, ότι οι εποχές και οι καιροί που ακολούθησαν την «εκφραστική συνέπειά» του, τον δικαίωσαν, απολύτως! Του καιρού του είναι τέκνα τα δραστικά έργα του. Κράτησε την επικαιρότητα, την αξία και τη δυναµική τους, µε την εντιµότητα ενός δηµιουργού, την ποιητικότητα ενός ποιητή του λόγου, και την «µυρωδική αθωότητα» µιας Καλοσύνης – συνεχούς αγγελικής µορφής, άδουσας το ∆ίκιο του καταφρονηµένου! Όχι µόνο όµως αυτό. Σαρκασµός, χιούµορ, ευστροφία κι ετοιµότητα πνευµατική είναι χαρίσµατα που συνοµολογούν αναγνώστες, φίλοι, συνάδελφοι και καλλιτέχνες που «υπογράφουν» αυθόρµητα, πρόθυµα και αγαπησιάρικα, ότι επρόκειτο για έναν ωραίο, εξαιρετικό συγγραφέα. Τον θυµάµαι σε συνέντευξη του, πριν από χρόνια… Μιλούσε µε λατρεία για την µητέρα του! Για την µητέρα του, που είχε λέει πάντα τον ευφυή τρόπο, να τον βοηθά να ξεπερνά το άγχος, τον εκνευρισµό και την έλλειψη αυτοπεποίθησης, της πρώτης του ανασφαλούς νεότητας!
…Τον Μάριο Ποντίκα, δεν τον γνώριζα… Μόνο ονοµαστικά, όχι το θησαυρό του έργου του, θέλω να πω… ∆εν το ‘ξερα το έργο του, ως συγγραφέα. Ντροπή µου, αλλά έτσι είναι. Τι να κάνουµε… Εδώ και µια εικοσαετία, όµως εντυπωσιασµένη, συγκινηµένη και αισθητικά πλήρης, έκανα την πρώτη µου γνωριµία µε την ευαισθησία του στίχου του! Του στίχου του, µε µελοποίηση. Από φίλο του καρδιακό, και µε ερµηνευτή αγαπηµένο µου τραγουδιστή.
Κι οι τρεις, αείµνηστοι, πια… Ο πανάξιος συνθέτης που διέπρεψε στο εξωτερικό, και κάπου – κάπου µας κερνούσε µε το ελληνικότατο µέλος του, έµπλεο στα «έντεχνα νερά» της Μουσικής µας, Αργύρης Κουνάδης!!
Καθώς και το φτωχόπαιδο από την Καισαριανή, που πήρε ο Μίκης µαζί του στο Παρίσι, για να µυήσει την έκταση και την πυκνότητα της φωνής του, µε τις νότες της δικής του δηµιουργίας! Ο Αντώνης Καλογιάννης! Αυτός απέδωσε µοναδικά, την λεπτή ειρωνία και την σατυρική πρόθεση του Ποντίκα. Τα 3/4 του Μουσικού δρόµου του Κουνάδη, έδωσαν πνοή και διάρκεια στον στίχο. Από τότε έφτασα µε χαρά, στα ύστερα έργα του τουλάχιστον. ‘‘Ο δολοφόνος του Λαΐου και τα κοράκια’’, το ‘‘Χλιµίντρισµα’’ όπως και τον ‘‘Γάµο’’ σε πρόσφατο σχετικά σκηνικό ανέβασµα. Με το ένθετό µου, συµφωνώ απολύτως!
«Είναι σίγουρη η αγάπη και η ευγνωµοσύνη, µας, για έναν ξεχωριστό συγγραφέα, για ένα σπάνιο άνθρωπο»
Θωµάς Τσαλαπάτης
