Ενα διπλωμένο στα δύο καναπεδάκι…

Τις προάλλες πήρε το μάτι του κοντά στους κάδους απορριμμάτων ένα παλιό καναπεδάκι, απ’ εκείνα τα διθέσια κομψοτεχνήματα που συνήθως στόλιζαν τα μεγάλα χολ των προπολεμικών αρχοντικών!
Πολύ το λυπήθηκε η ψυχή του έτσι διπλωμένο στα δυο που ήταν, σαν σκυφτός απ’ τον πόνο άνθρωπος -προφανώς το έσπασαν για να μπορέσει να μεταφερθεί- με τα σκουριασμένα ελατήρια και τους βρώμικους ιμάντες του καθίσματός του να εξέχουν προς τα πάνω.
Το ντελικάτο σκάλισμα της πλάτης του ήταν σχεδόν ακέραιο, μα σχεδόν χαμένο μες τη σκόνη των χρόνων.
Η ταπετσαρία του στα γήινα χρώματα ζαρωμένη, ξεθωριασμένη…
Προφανώς βρισκόταν εκεί αποβραδίς περιμένοντας την πρωινή βάρδια του Δήμου…
Το μόνο που θα ήθελε εκείνη τη στιγμή ήταν να σκύψει πάνω του με συμπόνια, να του ζητήσει συγγνώμη, να το ανασηκώσει, και να το πάρει μαζί του…
Το άλλο πρωί που  πέρασε ήταν ακόμα εκεί, το λυπήθηκε ξανά η ψυχή μου, είχε προστεθεί και μια καρέκλα από εκείνες τις πολύ γνωστές με το ψαθί, το ελαφρό σκάλισμα στην πλάτη και τα κουκουνάρια στην κορυφή. Από δίπλα τα υπολείμματα -σκόρπια συρτάρια και πορτάκια- ενός παλιού σερβάν και πιο πέρα γερμένο, έτοιμο λες να σωριαστεί στη πλάκα επάνω ένα τραπεζάκι με ντελικάτα, χιλιοχτυπημένα πόδια.
Χωρίς αμφιβολία κάποιος γέροντας αποδήμησε, κάποιος κληρονόμος στη γειτονιά άδειαζε σταδιακά το σπίτι ή την αποθήκη του, μπορεί κανείς ωστόσο να καταλάβει και το δικό του πόνο ψυχής του αποχωρισμού…
Το ευτύχημα είναι ότι την επομένη μέρα -ήταν βλέπεις τριήμερο αργίας και το συνεργείο του Δήμου δεν είχε περάσει- κι άλλα μικροπραγματάκια προστέθηκαν στον σωρό, αλλά κάποιος νοσταλγός πολυτεχνίτης είχε μαζέψει την περισσότερη ξυλεία, τη παλιά καρέκλα, τα συρτάρια του σερβάν, το τραπεζάκι, κι είχε αφαιρέσει τον περίτεχνο σκελετό του καναπέ, αφήνοντας μόνο τη βάση του καθίσματός του…
Τον φαντάστηκε σε κάποια αυλή ή εργαστήρι με τα σύνεργά του κι ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη, να κολλάει το σκισμένο ξύλο, να καρφώνει,  να στιλβώνει, να σπάζει το κεφάλι του πως θα ταπετσάρει το παλιό έπιπλο, για να του προσφέρει μια καινούργια ζωή και χρήση!
Τίποτα λοιπόν δεν τελειώνει έτσι απλά!
Όλα έρχονται και φεύγουν, για να ξαναγυρίσουν ανανεωμένα ή με άλλη μορφή!
Τελικά για όλους κι όλα υπάρχει μια συνέχεια, υπάρχει ελπίδα!!