Με το ξεκίνηµα της φετινής σχολικής χρονιάς, αρχές του Σεπτέµβρη, ένα πανό τοποθετήθηκε από τους φίλους του Αλέξανδρου, στα κάγκελα του αύλειου χώρου του σχολείου του, του Γυµνασίου Σούδας. Εκεί στη νότια αυλή που ο Αλέξανδρος έπαιζε και αστειευόταν µε τους συµµαθητές του στα διαλείµµατα. Θέλησαν έτσι να τιµήσουν την απώλειά του και να µετριάσουν τον πόνο του αποχαιρετισµού του φίλου τους που ονειρεύτηκαν µαζί του µια καλύτερη ζωή στη φτωχογειτονιά της Κάτω Σούδας.
Και από τότε παραµένει εκεί στην ίδια θέση, εδώ και έξι µήνες για να θυµίζει το τραγικό και βιαστικό φευγιό του Αλέξανδρου σε µια άλλη γειτονιά, αυτή των αγγέλων. Τρεις λέξεις, όλες και όλες, γραµµένες µε το χρώµα της καρδιάς και οι ηµεροµηνίες γέννησης και θανάτου µιας ζωής που χαραµίστηκε, σκιαγραφούν τόσο εύγλωττα το σχήµα της ολιγόχρονης παρουσίας του στον κόσµο τούτο. Με το «παρών» που απαντά στο προσκλητήριο της ζωής να ακούγεται σαν οξύµωρο σχήµα µιας αδιαµφισβήτητα τραγικής απώλειας.
Ο Αλέξανδρος ο µικρότερος της εργατοπαρέας, µε την όµορφη κορµοστασιά και τα µεγάλα µάτια, µόλις δεκαπέντε χρόνων που άφησε εκείνη την αποφράδα µέρα του Αυγούστου, τόσα άδικα, την τελευταία του πνοή στην αδηφάγο άσφαλτο. Την ώρα που γύριζε από το µεροκάµατο, κοντά στη γέφυρα του Γαλατά, µαζί µε τους φίλους του, το Νίκο και το Θοδωρή που και εκείνοι είχαν το ίδιο απρόσµενο τέλος. Τρεις νέοι άνθρωποι που αποχαιρέτησαν απροσδόκητα τα εγκόσµια µονοµιάς και τρεις χαροκαµένες µάνες που θρηνούν από τότε ασταµάτητα, συνθέτουν την τραγική πραγµατικότητα ενός ακόµη θανατηφόρου τροχαίου δυστυχήµατος.
Και ένα µεγάλο γιατί που ζητά δικαίωση, πλανιέται ολόγυρα στο νησί µας που κρατά τα θλιβερά πρωτεία στα τροχαία δυστυχήµατα πανελληνίως, όσο οι τραγικές απώλειες νέων ανθρώπων συνεχίζονται στους δρόµους του. Πλάι σε ένα µεγάλο πρέπει για όλα αυτά τα χιλιοειπωµένα που έπρεπε να είχαν γίνει χθες.
*Η Μαρία Μαράκη είναι φιλόλογος, πρώην λυκειάρχης
