Ενα έργο που μας αφορά

Μία από τις σημαντικότερες συνεισφορές της Εταιρείας Θεάτρου ΜΝΗΜΗ στο Χανιώτικο κοινό είναι η παρουσίαση έργων του σύγχρονου ρεπερτορίου, πολλά από τα οποία ανεβαίνουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Η επαφή μας με τους σύγχρονους προβληματισμούς μάς κρατά κοντά στην πραγματικότητα και λειτουργεί ως αντίδοτο στην κλίση μας προς την εσωστρέφεια και την απώλεια του μέτρου.
Ένα νέο έργο (2016) του Μάθιου Λέντον, συγγραφέα και σκηνοθέτη ενός πρωτοποριακού θεατρικού σχήματος στη Σκωτία,  παρουσιάζεται στο Θέατρο Κυδωνία σε μια καλοδουλεμένη  παράσταση με όλους τους συντελεστές να το υπηρετούν με συνέπεια και πάθος και να αναδεικνύουν τις ιδιαιτερότητές του. (Αναλυτική κριτική της παράστασης έχει ήδη δημοσιευθεί).
«Το κατεστραμμένο δωμάτιο», σύμφωνα με τον συγγραφέα, δανείστηκε τον τίτλο του από το ομώνυμο έργο του εικαστικού φωτογράφου Τζεφ Γουόλ , που είχε ως πηγή έμπνευσης ένα άλλο έργο τέχνης: Τον πίνακα του Ευγένιου Ντελακρουά «ο θάνατος του Σαρδανάπαλου».
Με το θεατρικό έργο ο συγγραφέας, αφού  τοποθετεί την αναπαράσταση της καταστροφής στην ιστορική της συνέχεια (ζωγραφική, φωτογραφία, κινούμενη εικόνα) επιχειρεί να καταλάβει πώς ο άνθρωπος εισπράττει τη δυστυχία των άλλων σήμερα, που, με τα σύγχρονα μέσα αναμετάδοσης της εικόνας, η καταστροφή εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του ακόμη και σε χρόνο πραγματικό (εκτελέσεις, προσφυγιά, κ.α.). Εμβαθύνει με ειλικρίνεια στον ανθρώπινο ψυχισμό και καταγράφει τις αντιδράσεις που προκαλούν οι πρωτόγνωρες αυτές εικόνες. Η επίμονη έρευνά του δημιουργεί την εντύπωση ότι αναζητά «το κατεστραμμένο δωμάτιο» μέσα στον ίδιο τον ψυχισμό του ανθρώπου.
Το έργο «πειραματίζεται» με τους ηθοποιούς (με αυτοσχεδιαστικά στοιχεία στα οποία πρέπει να ανταποκριθούν άμεσα επί σκηνής), με την σκηνική πραγματικότητα την οποία οι κάμερες διαρκώς μετατρέπουν επιλεκτικά σε εικόνα, αλλά και με τους θεατές: η θεατρική δράση που μοιάζει τόσο οικεία, σαν μια συζήτηση στο σαλόνι μας, μετατρέπει τον θεατή σε δυνάμει συμμέτοχο της δράσης, ενώ, η ταυτόχρονη παρουσία επί σκηνής των πραγματικών ανθρώπων – ηθοποιών  και της εικόνας τους, θέτει σε διαρκή δοκιμασία το  βλέμμα μας που ταλαντεύεται ανάμεσα στα δύο.
Το έργο δεν καλεί σε δράση. Όμως το διατρέχει υπογείως η πρωταρχική πηγή της έμπνευσής του, ο πίνακας του Ντελακρουά, στον οποίο  ο βασιλιάς της Ασσυρίας Σαρδανάπαλος παρακολουθεί απαθής την καταστροφή του κόσμου του, την οποία ο ίδιος έχει προκαλέσει  και ο  ίδιος θα είναι θύμα της.