Ενα Γερανό για τη Σαντάκο

Σημείωση: Στο ιδιαίτερα κατατοπιστικό κείμενο του αγαπητού μου κ. Αντώνη Πλυμάκη (“Χανιώτικα Νέα” 6 Αυγούστου 2015) “70 χρόνια από το πυρηνικό ολοκαύτωμα στη Χιροσίμα” και κάτω από τη φωτογραφία που δημοσιεύεται στη δεξιά πλευρά της σελίδας 35 αναγράφεται: «Τα παιδιά της Χιροσίμα, αντί για λουλούδια πλέκουν χάρτινες γιρλάντες από σαΐτες με συμβολισμό που δεν μπόρεσα να εννοήσω…». Το κείμενο που ακολουθεί δίδει την απάντηση στο συμβολισμό. Τον πληροφορήθηκα τότε που για ένα μήνα βρισκόμενος στην Ιαπωνία, επισκέφθηκα τη Χιροσίμα την εποχή που έκαναν εκδρομές-προσκύνημα τα παιδιά των Σχολείων, καταθέτοντας τις χάρτινες κατασκευές τους: Ανάμεσα στα παιδιά που δέχτηκαν την ακτινοβολία της βόμβας που έπεσε στη Χιροσίμα την 6η Αυγούστου 1945 ήταν και η Σ α ν τ ά κ ο, μαθήτρια σχολείου της πόλης.
Μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο όπου με όλα τα μέσα που είχαν τότε στη διάθεσή τους οι γιατροί προσπάθησαν να την κρατήσουν στη ζωή. Δυστυχώς δεν τα κατάφεραν παρά το ότι και η ίδια αγωνιζόταν με τον τρόπο της γι’ αυτό.
Υπάρχει στην Ιαπωνία μια παράδοση που λέει ότι αν κάποιος φτιάξει 1000 χάρτινους γερανούς (είναι πολύ μικρά χάρτινα πουλάκια που γίνονται με χαρτοδιπλωτική, (τέχνη origami), θα πραγματοποιηθεί η επιθυμία του.
Η Σαντάκο, λοιπόν, καθημερινά έφτιαχνε μικρούς γερανούς ελπίζοντας να τους κάμει χίλιους μήπως και πραγματοποιηθεί η λαχτάρα της, να ξαναβρεί την υγειά της. Δυστυχώς, ύστερα από 9 μήνες πέθανε.
Η ραδιενέργεια στάθηκε δυνατότερη από τα φάρμακα αλλά και από τους χάρτινους γερανούς που έκρυβαν τον αγώνα για ζωή εκείνης της αθώας Γιαπωνεζούλας. Μα το παιδικό πείσμα δεν έχει όρια. Οι συμμαθητές της με προσφορές έστησαν ένα μνημείο στο Πάρκο της Ειρήνης, ανάμεσα στο μνημείο των θυμάτων και το Θόλο (το κτήριο που σώθηκε εν μέρει από την καταστροφή) και μ’ αυτό τον τρόπο η Σαντάκο (εκπρόσωπος όλων των παιδιών που πέθαναν από τη ραδιενέργεια), έγινε σύμβολο και πέρασε στην αθανασία.
Επιπλέον, όλα τα Γιαπωνεζάκια, στο σπίτι ή στο Σχολείο, στις ελεύθερες ώρες ή στο μάθημα της χειροτεχνίας, διπλώνουν χαρτάκια και φτιάχνουν μικρούς χάρτινους γερανούς.
Τους περνούν σε κλωστές, πολύχρωμους, πανέμορφους, μικρούς και ομαδικά ή και ατομικά στις επισκέψεις τους καταθέτουν αυτά τα κομπολόγια των χαρτογερανών (που από μακριά φαίνονται σαν γιρλάντες) σκύβοντας το κεφάλι και παρακαλώντας να πραγματοποιηθεί η καινούργια επιθυμία- ευχή, τουλάχιστον να μην πεθάνουν άλλα παιδιά από την πυρηνική (ή και την όποια πολεμική) ενέργεια.
Και η Σαντάκο, πάνω από το μνημείο, ένα κοριτσάκι τόσο δα, καλοδέχεται τις παιδικές προσφορές κι ενώνει από εκεί που βρίσκεται τη δική της ευχή να επικρατήσει η αγάπη και η καλοσύνη στον κόσμο.
Εγώ δεν ήξερα να φτιάχνω τέτοιους μικρούς χάρτινους γερανούς κι έφερα ένα χρυσοπράσινο κλαδί ελιάς, φορτωμένο καρπούς, που το ’χα κόψει από έναν αιματοβαμμένο τόπο της Κρήτης μας, το Γαλατά, και τ’ άφησα στα πόδια της, να ’ναι το λάδι απ’ τους καρπούς βάλσαμο στις πληγές όλων των βασανισμένων της γης και τα φύλλα η προσδοκία για την παγκόσμια ειρήνη…
Σημ.: (Το παραπάνω κείμενο αποτελεί σύμπτυξη και μικρή αλλαγή ομότιτλου που είχε δημοσιευθεί στα “Χανιώτικα Νέα” την Κυριακή 4 Μαρτίου 2001)