Μια μαχήτρια της ζωής γράφει στα “Χ.ν.”: «Eνα κείμενο προς όλες τις γυναίκες»

Ονομάζομαι Παρασκευή Θαμνοπούλου είμαι 40 ετών και μητέρα 3 παιδιών. Eχω γεννηθεί στην Πιερία Κατερίνης, αλλά τα τελευταία 18 χρόνια διαμένω στα Χανιά. Πριν από περίπου 2 χρόνια, διαγνώστικα με καρκίνο του μαστού και θα ήθελα να μοιραστώ την εμπειρία μου μαζί σας.

Mετά τη διάγνωση και στη συνέχεια την επέμβαση αφαίρεσης του όγκου και στήθος- ένα σωρό χημειοθεραπείες, και ακτινοβολίες κάναμε την αποκατάσταση, με τη βοήθεια του καλού μου φίλου και φωτογράφου Vasilis Marmarotis, κάναμε μια φωτογράφιση.
Σκοπός αυτής της φωτογράφισης είναι η ευαισθητοποιήση και παρακινήση των γυναικών που έχουν το ίδιο πρόβλημα.
Είχα καιρό να γράψω κάτι, κάτι δικό που είναι από την ψυχή μου, δεν είναι γκρίνια είναι απλά ένα παράπονο.
Έχω ακούσει και έχω διαβάσει πάρα πολλά τον τελευταίο καιρό, δεν μιλώ απλά τα κρατάω μέσα γιατί έτσι είμαι εγώ σαν βούλα.
Στην ζωή μου έχω κάνει και καλά πράγματα και κακά, ποιος άλλωστε δεν έχει κάνει.

Στην ζωή μου έχω πάθει πολλά πράγματα νομίζω όμως δεν θα ήθελα ποτέ να ποτέ να έρθει στην δική μου θέση.
Το να χάνεις στη ζωή σου δύο αδέρφια δεν είναι καθόλου εύκολο, όπως και να έχεις και μια αρρώστια στην πλάτη σού. Δεν περίμενα ποτέ στην ζωή μου να με καταλάβει κανείς και ούτε θέλω. Ότι έχει περάσει ο κάθε ένας είναι καθαρά για την δική του ψυχή.
Πολλές φορές έκανα τα ξεσπάσματα μου γιατί ο κάθε άνθρωπος ξεσπάει αναλόγως το τη έχει περάσει.
Η ζωή δεν είναι μόνο γέλια και χαρές, έχει τις πικρές έχει πόνο , έχει πολλά βάσανα, μα πιο πολλά όμως είναι τα βάσανα, γιατί έτσι είναι η ζωή. Προσπαθείς πάντα για το καλύτερο και προσπαθείς και προσπαθείς αλλά πάλι καταλήγεις εκεί που έμεινες.
Η ζωή είναι ένα μεγάλο δώρο που δεν πρέπει να πάει χαμένο. Η πρόληψη είναι η σωστή θεραπεία..Μια απλή ενημέρωση και μια μαστογραφία δεν κοστίζει τίποτα μπροστά στην ίδια σας την ζωή. Δεν θα είναι εύκολο, αλλά μέσα από τις δυσκολίες γινόμαστε πιο δυνατές. ΜΗΝ σας πάρει από κάτω! Μέσα από ολο αυτό βγήκα πιο δυνατή..Με την βοήθεια και την αγάπη της οικογένειας μου, των φίλων μου, το πέρασα και αυτό..
Ελπίζω ότι μια μέρα, πολύ μακριά θα βρεθούμε να γελάμε με τον πόνο που αισθανόμαστε τώρα … ξέρετε πώς είναι όταν είστε παιδί που πέφτετε, τραυματίζεστε και φωνάζετε … μετά από χρόνια, ρίχνετε το βλέμμα σας στην ουλή και ρίχνετε ένα χαμόγελο.
Παρότι έβλαψε, πόνεσε… τον εαυτό σας, το κάνατε!
Η Ζωή προχωρά και Χρόνος δεν χαρίζετε, θυσίασα πολλά, πολύς πόνος, πολύ κλάμα, (κρυφό κλάμα μη με βλέπουν) τώρα το χρωστάω στον εαυτό μου να ζήσω..
Να είστε δυνατές για εσάς και να είστε αισιόδοξες.. Σας ευχαριστώ πολύ όλους..