Πριν µερικούς µήνες, περνώντας έξω από το σπίτι ενός φίλους εκατοχρονίτη, αυτοσυντήρητου µε αδύναµο σώµα αλλά µε καρδιά εφήβου και ξάστερο µυαλό, τον βλέπω να συζητά µε κάποιον κύριο. Μόλις µε είδε, φωνάζει: «Μανόλη, έλα ν’ ακούσεις κάτι που δεν σου έχω πει» και µου συστήνει τον συνοµιλητή του δηµοσιογράφο. Στον Υµηττό που µένει τον αποκαλούν ζωντανή ιστορία και ο ∆ήµος τον τίµησε για την προσφορά του και την παρουσία του στην περιοχή. Ονοµάζεται Σάββας Καλπίδης, είναι γόνος Ποντίων και φρικτά βασανισµένος από τους ναζί.
…Ακούστε και να γράψετε την πραγµατική ιστορία, γιατί εγώ δεν µπορώ… και στενοχωριέµαι.
…Μετά τον βασιλικό κήπο, δεντροφυτεύτηκε και ο Λυκαβηττός προς τέρψιν της βασιλικής οικογένειας. Μέχρι τότε στο Κολονάκι οι µεσοαστοί Αθηναίοι έβοσκαν τις οικόσιτες γίδες τους. Γι’ αυτό περίφραξαν την περιοχή για να προφυλάξουν τα δενδρύλια, όρισαν και φύλακα που απαγόρευε την είσοδο.
Μια µέρα ο Τζορτζ Νίκολσον, υπάλληλος της βρετανικής πρεσβείας στην Αθήνα µε τη σύζυγο του, παραβίασαν το φράχτη για έναν περίπατο στο λόφο. Αυστηρός και ευσυνείδητος ο φύλακας, φώναζε στον εισβολέα. Αυτός δεν έδωσε σηµασία στις φωνές, τον πλησίασε αλλά δεν εννοούσε τα Αγγλικά, ούτε ο Νίκολσον τα Ελληνικά. Ο φύλακας υποχρέωσε τον εισβολέα να τον ακολουθήσει. Ξέσπασε διπλωµατικό επεισόδιο. Τελικά ο Νίκολσον απαίτησε από τον Χαρίλαο Τρικούπη ν’ απολυθεί ο φύλακας και να γίνει υποστολή της σηµαίας σαν ικανοποίηση και συγγνώµη στον υπάλληλο της Μ. Βρετανίας. (Για τον Έλγιν ακούσατε συγγνώµη;)
Εκείνη τη δύσκολη εποχή ο Τρικούπης ζητούσε ή σκόπευε να ζητήσει δάνειο από τους Άγγλους. Πώς µπορούσε να επιµείνει µετά το συµβάν; Αποτέλεσµα, στην πρώτη συνεδρίαση της βουλής είπε το «δυστυχώς επτωχεύσαµεν»…
Από την παρεξήγηση ο απλός υπάλληλος της υπερδύναµης απαιτούσε υποτέλεια και ευτελισµό µιας χώρας. «∆ίκαιον τα του κρείττονος συµφέρον»…
Μάθετε, συνεχίζει ο κύριος Σάββας, γιατί η περιοχή ονοµάστηκε Κολονάκι. Από µία απλή µαρµάρινη κολόνα, ύψους περίπου δύο µέτρων, που βρέθηκε εκεί. Στην αρχαιότητα έστηναν τέτοιες κολόνες προς αποτροπή, αποφυγή συµφορών. Μάλιστα έθαβαν στη βάση των, νεκρόν µόσχον σαν θυσία, σαν αποποµπή, θάψιµο του κακού.
Έτσι απλά ο κ. Σάββας Καλπίδης κερνά µια δόση ιστορίας, συνεχίζοντας τη βιωµατική επιστήµη που δίδασκε ο Σωκράτης στην ίδια πόλη – Αθήνα, στον καθηµέραν βίον…
