Πολλοί (και εντός του ΠΑΣΟΚ) εκτίμησαν εξαρχής ότι το… λουδοβίκειο δίλημμα Βενιζέλου: «στήριξη της Ελιάς ή αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης (χάος)», θα λειτουργήσει ως μπούμερανγκ.
Σε κάθε περίπτωση είναι εξαιρετικά πιθανό να λειτουργήσει απωθητικά για το κόμμα του. Ομως αυτό είναι κάτι που μπορεί να αξιολογηθεί μόνο κατόπιν εορτής, δηλαδή το βράδυ της 25ης Μαΐου.
Η απωθητική λειτουργία ενός τέτοιου διλήμματος φαίνεται να έχει αποτέλεσμα ως τέτοια ήδη σε πολύ μικρότερη κλίμακα, δηλαδή σε επίπεδο συσχετισμών μεταξύ κομμάτων. Για να ισορροπήσει τα εσωκομματικά προβλήματα (αλλά και για να προσπαθήσει να εξασφαλίσει λίγο περισσότερο τηλεοπτικό χρόνο προεκλογικά) ο Φ. Κουβέλης εσχάτως προσπάθησε να ενισχύσει το προφίλ της “κυβερνησιμότητας” της ΔΗΜ.ΑΡ., αφήνοντας να εννοηθεί ότι “φλερτάρει” με την ιδέα επιστροφής στην κυβέρνηση (στην παρούσα ή σε μελλοντική, μετά βίας το διευκρίνιζε, προκειμένου να μην θολώσει και αυτή την εικόνα). Το έκανε αυτό κρατώντας ίσες αποστάσεις από ΣΥΡΙΖΑ-κυβέρνηση, ενώ όλο το τελευταίο διάστημα “φλέρταρε” με τον ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο απ’ ό,τι συνήθως, για να δεχτεί τα “πυρά” της εσωτερικής μειοψηφίας ότι “προορίζει το κόμμα για κυβερνητική ουρά του ΣΥΡΙΖΑ.
Με το δίλημμα που έβαλε τώρα ο Βενιζέλος και το οποίο απειλεί δημοσκοπικά ακόμα περισσότερο τη ΔΗΜ.ΑΡ., ο Φ. Κουβέλης αντέδρασε ακαριαία, σχεδόν ενστικτωδώς. Κατήγγειλε τον Ευ. Βενιζέλο ότι «ούτε η δημοκρατία ούτε η κοινωνία ανέχεται εκβιασμούς». Προκειμένου να διαφοροποιηθεί πλήρως από το ΠΑΣΟΚ και τις επιλογές του πήρε άμεσα αποστάσεις απ’ αυτό αλλά και την πρόσδεσή του με τη ΝΔ και τις «νεοφιλελεύθερες πολιτικές της». Ομως έτσι (αναγκαστικά ή συνειδητά) έπαιρνε αυτόματα αποστάσεις και από τη Ν.Δ. και άρα από οποιαδήποτε εκδοχή (τωρινής ή μελλοντικής) κυβερνητικής συνεργασίας μαζί της.
Στα Τρίκαλα και τον Βόλο όπου περιόδευσε Τετάρτη και Πέμπτη, περιέγραψε την “προοδευτική κεντροαριστερά” όχι με τις συνήθεις διατυπώσεις του. Αφησε δηλαδή στην άκρη τις αποστάσεις από τον “αριστερό λαϊκισμό” (του ΣΥΡΙΖΑ) και επικέντρωσε μόνο στο άλλο σκέλος, τονίζοντας ότι «δεν μπορεί να είναι παρακολούθημα συντηρητικών – νεοφιλελεύθερων πολιτικών ούτε προσδεδεμένη στο άρμα της ΝΔ».
Η απόλυτη εκπυρσοκρότηση της τακτικής του Βενιζέλου προς τον ίδιο, θα είναι να… καταφέρει τελικά α) να στείλει ψηφοφόρους του “εκσυγχρονιστικού κέντρου” στη ΝΔ, το Ποτάμι, τη ΔΗΜ.ΑΡ., β) να στείλει τη ΔΗΜ.ΑΡ. ακόμα πιο κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ, γ) να ενισχύσει εξ αντανακλάσεως και τον ΣΥΡΙΖΑ αφού είναι δεδομένο ότι εντείνει το δίπολο ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ και δ) να έχει προσφέρει ο ίδιος το έδαφος ώστε οι εσωκομματικοί αντίπαλοι του να τον αμφισβητήσουν την “επομένη”.
Μένουν λίγες μόνο ημέρες έως την τελευταία Κυριακή του Μαΐου, για να καταγραφεί ο θρίαμβος ή η πανωλεθρία ενός διλήμματος.
* δημοσιογράφος
