Ίσα που πρόφτασαν σήμερα να τελειώσουν την καθημερινή προπόνησή τους οι αθλητές του Κανόε Καγιάκ του Ναυτικού Ομίλου Χανίων με τα συνηθισμένα τους μικρά θαλασσινά δρομολόγια και οι καιρικές συνθήκες άλλαξαν απότομα, συχνό φαινόμενο με την αστάθεια που διακρίνει τον καιρό τελευταία.
Γκριζόμαυρα σύννεφα εμφανίστηκαν ξαφνικά από τα δυτικά στον ουρανό και τα πρώτα κυματάκια άρχισαν να σκάνε με θόρυβο στην ακτή. Την ίδια ώρα οι κρωγμοί των γλάρων που πετούσαν σε οριζόντιες και κάθετες πτήσεις ανακατευόταν με τις χαρούμενες φωνές των παιδιών που προσπαθούσαν να βγουν στην ακτή. Μια χαρά που βγαίνει από τα εσώψυχά τους, δηλωτική των στιγμών ευτυχίας που βίωσαν για άλλη μια φορά, καθώς όργωσαν και σήμερα με το σκαφί τους το γαλάζιο του μικρού λιμανιού, μπροστά από το Δημοτικό Ναυταθλητικό Κέντρο Σούδας. Σωστοί καπετάνιοι κουμαντάρουν με το νου, την ψυχή τους και τα στιβαρά τους χέρια τη θάλασσα και βγαίνουν στα ανοιχτά!
Δύο ομάδες αθλητών του Ν.Ο.Χ, συναθλούνται με βάση τις διαφορετικές ανάγκες τους, κάτω από το άγρυπνο μάτι του προπονητή τους Μανόλη Αγγελάκη και η θάλασσα μοίρασε την αγάπη της στα δυο ακριβοδίκαια. Από τα δεξιά, καθώς αγναντεύουμε το πέλαγος, η ομάδα του τμήματος Ειδικής ‘Αθλησης του ΝΟΧ στο άθλημα του Καγιάκ. Οι περισσότεροι παλιοί αθλητές του ομίλου έχουν καθοδηγητή στις κινήσεις τους, το βοηθό του προπονητή τους, τον Αναστάση Αναγνωστόπουλο, παλιός και εκείνος αθλητής του ομίλου και μαθητής του τότε Αθλητικού Λυκείου της περιοχής. Από τα αριστερά οι αθλητές/ αθλήτριες του τυπικού Τμήματος Ανάπτυξης αφήνουν τον ενθουσιασμό τους διάχυτο ολόγυρα με τη ζωηρή παρουσία τους και παιχνιδίζουν συχνά με το νερό την ώρα που ο προπονητής τους με την επιβλητική φωνή του, τους επαναφέρει στην τάξη.
Και να! Όλοι τώρα βιαστικοί μεταφέρουν τα σκαφάκια τους βοηθώντας ο ένας τον άλλο στο λεμβαρχείο, όπου τα πλύνουν με επιμέλεια και στοργή στην προσπάθεια τους να τα προστατέψουν από την αλμύρα της θάλασσας. Εκεί τους περιμένει ο αγαπητός σε όλους, ακούραστος έφορος του τμήματος, Νίκος Κουριδάκης, πρόθυμος και γελαστός για να σχεδιάσουν όλοι μαζί το επόμενο βήμα.
Στο μεταξύ Ο Γιάννης από το τμήμα Ειδικής Άθλησης τρέχει με προθυμία και ευγένεια να βοηθήσει δύο κορίτσια από τις αρχάριες που έμειναν πίσω να βγάλουν στη στεριά το σκαφάκι τους. Εκείνες πρόθυμες δέχονται τη βοήθειά του, τον ευχαριστούν και ανταποδίδουν με το ίδιο γενναιόδωρο χαμόγελο.
Και τότε σκέφτομαι ότι τα λόγια και μάλιστα ακόμα και αυτά που γράφονται στα επιστημονικά βιβλία είναι φτωχά να περιγράψουν την πραγματικότητα της συμπερίληψης στην εκπαίδευση και τον αθλητισμό… Αυτό που αντικρίζω αυτή τη στιγμή ξεπερνά την όποια θεωρία. Και ας είναι επιστημονικά τεκμηριωμένη.
Συμπερίληψη λοιπόν των μαθητών με νοητική αναπηρία στον αθλητισμό!
Μια λέξη που μέσα της, μπορεί να χωρέσει όλους τους αθλούμενους χωρίς διακρίσεις! Παιδιά τυπικής και μη τυπικής εκπαίδευσης, όπως θα έλεγαν οι ειδικοί, συναθλούνται, αλληλεπιδρούν και συναισθάνονται στο μικροεπίπεδο των προπονήσεων τους, εδώ στο Δημοτικό Ναυταθλητικό Κέντρο Σούδας, μιας κωμόπολης ιδιαίτερα δεκτικής διαχρονικά στην όποια διαφορετικότητα.
Εδώ που η αγάπη και η αλληλοϋποστήριξη μειώνουν τους φραγμούς και τα εμπόδια που οδηγούν στον αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση σε τούτο το μάθημα σεβασμού στο συνάνθρωπο και στις διαφορετικές του ανάγκες.
Ένα μάθημα ανθρωπιάς, όπου αξία έχει η συμμετοχή και η ευκαιρία που δίνεται στους νέους ανθρώπους να αξιοποιήσουν τις δυνατότητές τους!
Ένα μάθημα ανθρωπιάς που δίνει απάντηση στα φαινόμενα ρατσισμού της εποχής μας, προτάσσοντας το δικαίωμα στη ζωή των νέων ανθρώπων, στο οποίο δεν υπάρχουν διακρίσεις!
Το περιβάλλον μάθησης είναι κοινό, ο χρόνος ταυτόχρονος και τα οφέλη μεγάλα, όπως προκύπτουν από τη συνύπαρξη και την αλληλεπίδραση, και για τις δύο ομάδες.
Οι μαθητές του τμήματος Ανάπτυξης παίρνουν παράδειγμα και κουράγιο να αγωνίζονται, χωρίς να το βάζουν κάτω, όσο δύσκολες και αν είναι οι συνθήκες. Ακόμα μέσα από τη συνύπαρξη με συναθλητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες μαθαίνουν να εκτιμούν αυτά που έχουν, που δεν είναι και τόσα αυτονόητα, όσο νόμιζαν μέχρι τώρα. Κυρίως, όμως μαθαίνουν να συνυπάρχουν με τη διαφορετικότητα, αρχικά σε μια συμπεριληπτική μικροκοινωνία που ενσωματώνει παιδιά, εκπαιδευτικούς και γονείς και αργότερα στην ίδια τη ζωή.
Παράλληλα οι μαθητές με νοητική αναπηρία, βγαίνουν από το σπίτι τους, κοινωνικοποιούνται, αποκτούν νέες εμπειρίες, νιώθουν τη χαρά της προσπάθειας, αναλαμβάνουν ενεργό ρόλο, μαθαίνουν να συνεργάζονται με άλλα παιδιά και ενήλικες και καλλιεργούν την αυτοεκτίμηση τους. Επίσης εξοικειώνονται με το υγρό στοιχείο, βελτιώνουν τη φυσική τους κατάσταση, μαθαίνουν να παίρνουν αποφάσεις και να βάζουν προτεραιότητες, να ελέγχουν το σώμα τους και τις κινήσεις του, να κατανοούν προφορικές εντολές. Ακόμα αποκτούν σβελτάδα, αυτοκυριαρχία και ικανότητα να προσανατολίζονται στο χώρο και να αντιμετωπίζουν τις διαφορετικές συνθήκες της θάλασσας και τις εναλλαγές των καιρικών συνθηκών.
Από την άλλη, οι γονείς όλων των παιδιών έχουν δημιουργήσει τη δική τους ομάδα αλληλοϋποστήριξης, μέσω της οποίας μοιράζονται την αγωνία τους για τα παιδιά τους. Έτσι αποφορτίζονται από το βαρύ ψυχικό τους φορτίο, μπαίνουν ο ένας πολύ εύκολα στη θέση του άλλου, αναζητούν λύσεις για τα προβλήματα της καθημερινότητας, μοιράζονται σκέψεις και συναισθήματα. Όαση δροσιάς και ψυχοκοινωνικής ενδυνάμωσης και για τους ίδιους, τούτες οι ώρες πλάι στη θάλασσα, καθώς περιμένουν να παραλάβουν τα παιδιά τους, μετά το τέλος της προπόνησης τους.
Έχουν να πουν τόσα διαφορετικά πράγματα καθημερινά τούτες οι ηρωίδες μάνες, αλλά και τόσα όμοια, ως προς τη θετική σκέψη που απαιτείται για την αντιμετώπιση τους, σε μια κοινωνία που λείπει η κουλτούρα της αποδοχής. Και είναι γεγονός ότι κανείς δεν μπορεί να μπει στη θέση τους, όσο οι γονείς των συναθλητών του παιδιού τους που σηκώνουν και εκείνοι ένα όμοιο σταυρό.
Πρόσωπο φωτεινό στη ζωή των παιδιών τους είναι ο προπονητής τους που δείχνει εμπιστοσύνη στα παιδιά τους και νιώθει υπερήφανος, όσο και εκείνοι για αυτά, για όσα μπορούν να κατορθώσουν. Μια υπερηφάνεια που είναι ολοφάνερη στο πρόσωπό του, όχι μόνο, όταν απαριθμεί τις διακρίσεις των παιδιών στις διάφορες αθλητικές διοργανώσεις, πανελλήνιες και παγκόσμιες, αλλά και, όταν περιγράφει τις ικανότητες των παιδιών με τις οποίες ανταπεξέρχονται στα ταξίδια που απαιτούν αυτές οι διοργανώσεις, μακριά από το οικογενειακό περιβάλλον.
Και δεν σταματά εδώ. Προχωρά ακόμα παραπέρα και ονειρεύεται τη συμπερίληψη των παιδιών που μπορεί να γίνει πράξη, όπως ισχυρίζεται, στην εργασία, στον πολιτισμό και σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής της κοινότητας.
Γιάννη, Δημήτρη, Βασίλη, Νεκτάριε, Βαγγέλη, Πάρη, Νατάσα, Κυριάκο, Κώστα, Παντελή, Ρούσσο και Μαρία: « καλή συνέχεια!»
Σε εσάς γονείς καλή δύναμη!
Μανόλη Αγγελάκη και Νίκο Κουριδάκη, παρακολουθήσαμε ένα ζωντανό μάθημα ανθρωπιάς! Σας ευχαριστούμε!
*Η Μαρία Μαράκη είναι φιλόλογος, πρώην λυκειάρχης.
