«Καντηλανάφτης σε διατεταγμένη υπηρεσία ο χρόνος», αλλά και «στο φως του ονείρου ανάβουμε εμείς το κερί μας». Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από ‘να μεγάλο, ένα τεράστιο ευχαριστώ κι ένα μικρό ποίημα, εν είδει αντιφώνησης.
Το “ευχαριστώ”, μ’ ένα ατέλειωτο “ω” στο τέλος, ξεκινά απ’ το Νίππος, περνά απ’ όλους τους σταθμούς της ζωής μου και καταλήγει σ’ αυτήν την αίθουσα, στο “εμείς” της εκδήλωσης. Στους οργανωτές. Στην Περιφέρεια Κρήτης – Περιφερειακή Ενότητα Χανίων και στο Πνευματικό Κέντρο. Ονομαστικά στον αντιπεριφερειάρχη Χανίων Αποστόλη Βουλγαράκη, αλλά και στη Σούλα Ζώτου και στον Χρήστο Γαρμπιδάκη. Στο Κοινωφελές Ιδρυμα “Αγία Σοφία”. Στον αντιπρόεδρό του και γενικό διευθυντή του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών “Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος”, Νίκο Παπαδάκη, στον γενικό διευθυντή του παπά – Μιχάλη Βλαβογιλάκη (και για τον χαιρετισμό του) και στον γραμματέα του Μάρκο Σελλιανάκη. Στην Ενωση Πνευματικών Δημιουργών Χανίων. Στην πρόεδρο Ζαχαρένια Σημανδηράκη για τον χαιρετισμό της και τον γενικό γραμματέα της Δημήτρη Νικολακάκη, για την όλη βοήθειά του και για τον συντονισμό της εκδήλωσης. Στον Σύνδεσμο Πολιτικών Συνταξιούχων Χανίων. Στον πρόεδρό του Γιάννη Λουπάκη (και για τον χαιρετισμό του) και στον γενικό γραμματέα του Στέφανο Χαλκιαδάκη. Στον υπεύθυνο των Εκδόσεων “Πυξίδα της Πόλης” Μαθιό Φραντζεσκάκη. Στους συντελεστές της. Στις ομιλήτριες Βαρβάρα Περράκη και Στέλλα Αλιγιζάκη για τις αγαπητικές προσεγγίσεις στην ποίησή μου. Στον Μιχάλη Αεράκη για την αισθαντική απαγγελία των ποιημάτων μου. Στον Χρήστο Κοτσαύτη για την όμορφη μουσική επένδυση και μελοποίηση ποιημάτων μου. Στον ωσεί παρόντα Σταμάτη Κραουνάκη για την “κραουνάκεια – κακατσάκεια” μελοποίηση του “Ενθάδε κείται”. Στην Αγγέλα Μάλμου για τη ζωντανή οπτικοποίηση του λόγου, όπως και τον Μιχάλη Μουντάκη, τη Χριστίνα Τζομπανάκη και τον Μιχάλη Γαλανάκη για την τεχνική υποστήριξη. Στους ανθρώπους των Γραμμάτων που πρόλαβαν ν’ ασχοληθούν με την ποιητική μου συλλογή, το μικρό διάστημα που κυκλοφορεί. Στη Νανώ Σπανουδάκη – Κουτσάκη, στον Γιάννη Κουβαρά, στον Γιάννη Φίλη, στον Βασίλη Χαρωνίτη, στον Τάσο Βαλμά, στον Δημήτρη Κακαβελάκη, στον Γρηγόρη Γεωργουδάκη, στον Κώστα Πιτσιγαυδάκη, στον Σταμάτη Αποστολάκη, στον Κωστή Λαγουδιανάκη και στον Μιχάλη Μουντάκη. Στα ΜΜΕ που πρόβαλαν το βιβλίο και την εκδήλωση, ξεχωριστά τα “Χανιώτικα νέα” και προπάντων τον διευθυντή τους Παρασκευά Περάκη, που αφιέρωσαν πολύ, πάρα πολύ, απ’ τον πολύτιμο χώρο τους. Κι ακόμα στην Ανδρονίκη Κοκοτσάκη, στη Σοφία Θεοδωράκη και στη Μαρίνα Μανδακάκη για τις συνεντεύξεις που μου πήραν για λογαριασμό των ραδιοφωνικών σταθμών που εργάζονται. Και, βέβαια, σ’ εσάς, που μου δώσατε τη χαρά και μου κάνατε την τιμή να είστε απόψε εδώ. Εκ βαθέων το ευχαριστώ μου, σ’ όλους μαζί κι έναν-έναν χωριστά. Στους χωριανούς μου, στους συνεπαρχιώτες μου, στους συγγενείς μου και στους φίλους μου, στους συμμαθητές μου και στους μαθητές μου, στους συναδέλφους μου της Δασκαλοσύνης και της πένας, στους αναγνώστες των όποιων πεζών ή ποιητικών γραφτών μου, γνωστούς και αγνώστους, μικρούς και μεγάλους.
Υπόχρεως! Καμπάνα κάνω την καρδιά και λέω της να παίξει/από καρδιάς ευχαριστώ σε όλους σας να μπέψει!
Το ποίημα: “Ψωμί από καλό προζύμι,/ ψωμί ζυμωμένο με έγνοια,/ καλοψημένο ψωμί, το ποίημα της μάνας μου./ Ποίημα, όπως το δικό της,/ άρτον που “καρδίαν ανθρώπου στηρίζει”,/ θέλω το ποίημα που γράφω”. ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
Σημείωση: Η αντιφώνισή μου στην παρουσίαση της ποιητικής μου συλλογής “Οπως το ψωμί”, που έγινε το Σάββατο, 5 Μαρτίου, στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων.
ΑΤΤΙΚΗ 23-7-18
Αδέρφια μου,
ταχύτερη απ’ τον φτεροσάνταλον Ερμή
το νέο μάς ήρθε του ξολοθρεμού σας.
Ένα όνειρο πικρό τα φρένα εξέσχισε των Ολυμπίων
τον γαληνό ταράζοντάς τους ύπνο.
Οι Συμπληγάδες της ψυχής μας
ακίνητες μιας κι άνοιξαν εμείναν
ακέριο αφήνοντάς το να περάσει το καράβι
της Θλίψης, της Οργής και των Συγκλονισμών.
Στην πλώρη του επάνω
πελιδνός
χωρίς φωνή και πρόσωπο
της Τραγωδίας ο άγγελος να διασαλπίζει:
“ΔΕΚΑΔΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΕΚΡΟΙ!”
Ο απρόσμενος χαμός σας
στις πιο ψηλές κορφές του Πόνου μάς ανέβασε.
Εκεί που κόβεται η ανάσα,
εκεί που άλαλα τα χείλη μένουν,
εκεί που δεν μπορεί το δάκρυ ν’ αναβλύσει-
εκεί στερρό που υψώνεται το κάστρο της Οδύνης
με τα τριακόσα εξηνταπέντε δίκοπα της Φτώχειας
ασήμαντα να κείνται τώρα κάτου-ευτελισμένα.
Οι ώρες μας
στην Άβυσσο της Λύπης βυθισμένες
δεν αλλάζουν πια.
Η υπομονή αδέρφια μου
έφτασε ξάφνω
στο ακρόχειλο του πιο βαθιού γκρεμού της
βλέποντας κάτω
αθέλητη υποψήφια αυτόχειρ.
Στο πανηγύρι ετούτο του Χαμού,
στο χώμα της πατρίδας μας επάνω
η Φρίκη την πιο πλούσια της πραμμάτια εξεδίπλωσε
κι απλόχερα τη σκόρπισε εναγύρω.
Μέσα στων δέντρων τους κριγμούς
μες στον ορυμαγδό
μες στο φρικώδες ξάφνιασμα
φωνές ακούονταν ικετευτικές
από το κάθε στόμα:
«Αδέρφια μας μη φεύγετε! Σταθείτε!”
Όμως η Μοίρα εσάς σας είχε κιόλας ξεχωρίσει.
Και σας πήρε.
Και το άρωμα έμεινε χωρίς αγέρα
το στόλισμα χωρίς γυναίκα
η αγάπη δίχως αγκαλιά.
Αδέρφια μας
τώρα κοιμόσαστε ήρεμα
γλυκά και αλαφρά.
Τώρα στο χώμα ανθούν τα όνειρά σας.
Κι οι αναμνήσεις σας-όσες προλάβατε να φτιάξετε-
στα φύλλα των τριαντάφυλλων ακούμπησαν θλιμμένες.