Ο “Κλεισθένης”, τώρα που μας χωρίζει αρκετός χρόνος από τις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές, διέρρηξε τις ισχυρές πλειοψηφίες στην κυβερνησιμότητα Δήμων και Περιφερειών.
Οι εκλογές, όμως, τέλειωσαν και τώρα βρισκόμαστε ενώπιον μιας νέας θλιβερής πραγματικότητας.
Η νέα κυβέρνηση άγχεται να νομοθετήσει για να επιβάλει τεχνικά πλειοψηφίες.
Οι ίδιοι αυτοδιοικητικοί (που ποιούσαν την ανάγκη φιλοτιμία ή επειδή έτσι τους κάπνισε) που σταυροκοπιότανε τρεις φορές μπροστά στον “Κλεισθένη”, τώρα αγωνιούν για τη νέα νομοθετική ρύθμιση.
Τα πράγματα είναι απλά. Όποιος ελέγχει τον προϋπολογισμό του Δήμου κάνει και κουμάντο.
Στη Δημοκρατία, οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Ή μήπως δεν τους κάνουν; Το “επιβάλλω τεχνητά πλειοψηφία” στην Επιτροπή Προϋπολογισμού, είναι έωλο, κακόηχο, αντισυμβατικό με την αποκεντρωμένη έννοια της Τ.Α.
Μπορεί ένας δήμαρχος με ελάχιστους συμβούλους να κυβερνήσει όλο τον Δήμο; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό, αλλά υποκρύπτει και τη φιλοσοφία του νομοθέτη και την υπαρκτή πραγματικότητα.
Κι αν φτιάξουν τέτοιες “τεχνητές” πλειοψηφίες (στα όρια των κατασκευασμένων υπερεξουσιών) πώς μπορούμε να εγγυηθούμε τη δημοκρατική ροή των εξελίξεων σε ένα Δημοτικό Συμβούλιο, όπου η αντιπολίτευση θα αισθάνεται αδικημένη και παραγκωνισμένη;
Κι έστω, πλειοψηφίες θα φτιάξετε. Αντιπολίτευση και έλεγχο ποιος θα κάνει;
