Σε μια ομιλία του ο Μπαράκ Ομπάμα είχε τονίσει ότι: «ο πιο σημαντικός τίτλος τιμής σε μια χώρα δεν είναι αν είσαι πρόεδρος ή πρωθυπουργός, αλλά “πολίτης” αυτής της χώρας».
Αυτή η ενσυναίσθηση του καθήκοντος του πολίτη απέναντι στην οργανωμένη πολιτεία είναι αυτή που καθορίζει σήμερα τα γεγονότα με την πορεία της πανδημίας.
Γνωρίζω ότι στην ελληνική κυβέρνηση ασκείται μια κριτική ανάλογα με την ιδεολογική προέλευση ή το συντεχνιακό συμφέρον.
Εκεί ο πολίτης με τη στάση του (την καθ’ ολοκληρίαν στάση του) έρχεται να αποδείξει το μέτρο ηθικής της κριτικής, την επιτυχία ή την αποτυχία της.
Φέρω ένα παράδειγμα με το καθολικό απαγορευτικό στους Δήμους της Δυτικής Αττικής.
Έχουμε τώρα ένα δεδομένο που δεν το αναλύουμε με το μέτρο της μικροπολιτικής αλλά που οφείλουμε να υπερασπιστούμε και να διαχειριστούμε, διότι οι πολίτες εγγυώνται την υπεράσπιση της ανθρώπινης ζωής.
Προφανώς αυτό και ονομάζεται ατομική ευθύνη, φιλότιμο, ευρεία συναίνεση και απήχηση του εθνικού διακυβεύματος.
Όλα τα άλλα είναι για τις Γενικές Συνελεύσεις ενοριακών σωματείων.
Αργά ή γρήγορα πάνω στα γεγονότα δεν μπορείς να πας -αφού όπως απέδειξε η ευρωπαϊκή πραγματικότητα- σίγουρη πολιτική που να δίνει μια και έξω λύση, δεν υπάρχει.
Μόλις το Σάββατο μετά τους πρώτους εμβολιασμούς -στη Μεγάλη Βρεττανία ανακάλυψαν ότι ο ιός μεταλλάχθηκε και μεταδίδεται ταχύτατα.
Περιμένω δήλωση από τους δικούς μας “σωτήρες”.
Έτσι και αλλιώς η πανδημία είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις.
Ένα νόμισμα με δύο όψεις
3 Comments
Αφήστε ένα σχόλιο
Εντός εκτός και επί τα αυτά
Μικρές αγγελίες
Μόνιμες στήλες
Δηλαδή, κατά τον κ. αρθρογράφο πρέπει όλα τα δεινά να τα συνδέουμε με την “ατομική ευθύνη” και σ’ αυτήν να τα φορτώνουμε, αφού η κριτική «είναι για τις Γενικές Συνελεύσεις ενοριακών σωματείων»! Και επειδή μνημονεύεται η περίπτωση της Δυτικής Αττικής, μήπως προτείνει να διαγραφούν οι εγκληματικές παραλείψεις των αρμοδίων; (το ίδιο βέβαια ισχύει και για άλλες περιοχές οι οποίες πλήρωσαν βαρύ το τίμημα της ολιγωρίας ή ανεπάρκειας της Πολιτείας).
Αξιότιμε κύριε,στην πανέμορφη χώρα μας όπου ο νους συχνά στροβιλίζεται με το φως,τα χρώματα και τις μυρωδιές του περιβάλλοντος μας είναι σύνηθες το φαινόμενο να τα ξέρουμε όλοι όλα.Πόσες φορές δεν ακούσαμε στους καφενέδες την φράση “άς ήμουνα εγώ 24 ώρες πρωθυπουργός και να δεις τι θα γινότανε”.Εκ πείρας μπορώ να πω ότι όταν συνάδελφοι από βόρειες χώρες παρατηρούσαν ότι στην χώρα μας πολλά λεγόνται και ποτέ δεν τηρούνται(ειδικά την δεκαετία του 80) τους απαντούσαμε “δεν βαρευέσαι αδελφέ μεσογειακοί άνθρωποι είμαστε,λέμε και καμιά κουβέντα παραπάνω”. Τώρα με την πανδημία ήταν αναμενόμενο να φυτρώνουν γύρω μας οι Ρόμπερτ Κόχ.οι Γ.Παπανικολάου και οι Α.Φλέμινγκ σαν τα ραπανάκια,οι οποίοι μαζί με τους “επαναστάτες” κατά πάντων συμπληρώνουν το μωσαϊκό που έχει βαλθεί να δικαιώσει την ατάκα του μακαρίτη του Ηλιόπουλου “είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα”.Εν τω μεταξύ οι αρμόδιες υπηρεσίες του κράτους ας συνεχίσουν να κάνουν απρόσκοπτα και απερίσπαστα την δουλειά τους…..Με εκτίμηση
«Τώρα με την πανδημία ήταν αναμενόμενο να φυτρώνουν γύρω μας οι Ρόμπερτ Κόχ.οι Γ.Παπανικολάου και οι Α.Φλέμινγκ σαν τα ραπανάκια,οι οποίοι μαζί με τους “επαναστάτες” κατά πάντων συμπληρώνουν το μωσαϊκό» . Μήπως στα ” ραπανάκια” περιλαμβάνεται και το διεθνές Bloomberg, που μας κατατάσσει στην 50ή θέση (επί 53 συνολικά) με βάση τη σημερινή εικόνα; Τη στιγμή, μάλιστα, που κατά την πρώτη φάση της πανδημίας είχε μόνο καλά λόγια για τη χώρα μας. Τι έγινε λοιπόν και κατρακυλήσαμε; Φταίνε όλοι οι άλλοι και όχι εκείνοι που κρατούσαν το τιμόνι; Μέχρι πότε θα τους λιβανίζουμε;