Ἀθλοφόρε Ἅγιε, καὶ ἰαματικὲ Παντελεήμων,
πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ,
ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ
ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.
Έτσα που καθόμουνα στο βαθύσκιοτο γέρικο πλατάνι με τα τζιτζίκια να με συντροφεύουν στο μονότονο μουσικό κομμάτι που διδαχτήκαν, κατά τα φαινόμενα, κι απολάμβανα τη φρεσκάδα του ανάλαφρου αγέρα που ερχότανε από τη γαληνεμένη απόψε θάλασσα, χτύπησε τούτο το ρημάδι που μου έγινε μόνιμος συνοδός για να μου στερεί την ελευτερία μου και το λένε κινητό.
Μου ‘ρθε να το σβεντονίξω πέρα, μακριά, αλλά σκεβόμουνα τα τριάντα ευρώ που κάνει, και μου βγήκε σε καλό σαν το κόλλησα στ’ αυτί κι η γλυκόλαλη Πηνελόπη τούτη τη φορά ήτανε βιαστική κι απόλυτη.
―Ντυθείτε στα γρήγορα και λάτε Καστέλι, να πάμε στον εσπερινό του Αγίου Παντελεήμονα στα Χουδαλιανά.
―Στα ποια;
―Χουδελιανά χρυσέ μου, πού ζεις.
―Σε ποια χώρα είναι αυτά τα πώς τα είπες Χουδεε..
―Όχου καημένε. Δε ξέρεις ούτε το όνομά σου, μου είπε λίαν ευγενικά. Ένα χωριό, κοντά στο Βουλγάρο, συνέχισε το μάθημα πατριδογνωσίας.
―Ρε Πόπη, τώρα γράφω…
Προσπάθησε να αρνηθώ, αλλά η επέμβαση της ψάλτισσας συμβίας μου υπήρξε λίαν καταλυτική και άμεση.
Σε χρόνο ρεκόρ ετοιμαστήκαμε, βάλαμε τα ημισκολιανά μας, βρεθήκαμε στο Καστέλι και με την αεικίνητη Πόπη φύγαμε. Να πω και την αλήθεια ήταν λίαν ενδιαφέρον όταν μας είπε ότι η κοινή μας φίλη η Αγγελικούλα με τον άντρα της τον Παναγιώτη Χουδαλάκη και γενικότερα την ευρύτερη οικογένειά τους έχουνε χτίσει εδώ και οχτώ-εννιά χρόνια μια όμορφη εκκλησία Αγίου Παντελεήμονα στα Χουδαλιανά και κάνουν κάθε χρόνο πανηγύρι. Όχι μόνο ανήμερα τη γιορτή του Αγίου 27 Ιουλίου μα και αποβραδίς στον εσπερινό.
Όταν φτάσαμε έμεινα με το στόμα ανοιχτό βλέποντας το μεράκι, την αρχιτεκτονική αρμονία και τα πολλά έξοδα για να διαμορφώσουν τον περιβάλλοντα χώρο με απόλυτο σεβασμό στο περιβάλλον.
Δεν είναι μόνο η μικρή, σύγχρονη και λειτουργικά άψογη εκκλησία μα και οι κατασκευές για μαγείρεμα και σερβίρισμα φαγητών που πλουσιοπάροχα προσφέρονται σε εκατοντάδες πιστών που τρέχουν να λειτουργηθούν και να απολαύσουν τα γύρω βουνοκόρφια. Τραπέζια παντού γα τους επισκέπτες και σερβίρισμα σε ξεχωριστά πιάτα στον καθένα, κρασί άφθονο και εκλεκτό, τσιγαριαστό πεντανόστιμο, τυριά, ορεκτικά και στο τέλος το ανεπανάληπτο Χανιώτικο πιλάφι που σε κανένα μέρος της Ελλάδας δεν έχω γευτεί. Μα δεν ήτανε πανηγύρι αυτό και μάλιστα στον εσπερινό. Γάμος ήτανε με τρυφερά καλομαγειρεμένα κρέατα κι όλα τα άλλα. Θαρρώ πως πολλοί από μας φεύγαμε κεφάτοι κι ίσως ζαλισμένοι μα όλοι κατενθουσιασμένοι.
Κι όλα τούτα, διοργανωμένα με τη φροντίδα και έξοδα μιας οικογένειας έστω και με τη συμβολή με κάποιο κέρασμα από άλλους λιγοστούς συγχωριανούς.
Και πού είσαι. Φεύγοντας, αργά πια, έμαθα πως την άλλη μέρα, μετά την πανηγυρική λειτουργία θα ακολουθήσει το ίδιο κέρασμα. Τι χουβαρντοσύνη, πόσα έξοδα κι αρχοντιά! Τα Κρητικά και κυρίως τα Χανιώτικα πανηγύρια πουθενά δεν γίνονται
Τι να πω. Με απλά συγχαρητήρια δεν εκφράζονται τα συναισθήματά μου. Όμως ένα μεγάλο εύγε τους αξίζει. Γεροί να είναι να προσφέρον αγάπη κέρασμα κι αρχοντιά.
Α, ναι. Του χρόνου αν έχω υγεία θα ξαναπάω. Και όπως καταλαβαίνετε δεν χρειάζεται κάλεσμα. Πίστη στον Άγιο Παντελεήμονα που ήτανε γιατρός κι από πλούσια οικογένεια, μεγαλωμένος με Χριστιανή μητέρα την εποχή των διωγμών και μαρτύρησε για την πίστη μας.
Την Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη που χάρη σ’ αυτήν υπάρχουμε σαν έθνος
Ά. Κάτι ακόμα. Όταν εξέφρασα τον θαυμασμό μου για όλα τούτα τα έργα στην Αγγελικούλα πήρα επί λέξει τούτη την απάντηση:
―Τον Άγιο Τον αγαπούμε πολύ και Τον έχουμε προστάτη. Μάλλον μας ήθελε κι Εκείνος και βοήθησε στο να πραγματοποιηθεί ένα όνειρο γενεών αφού στη γειτονιά δεν υπήρχε ποτέ Ναός.
Νοιώθω ευλογημένη που πολλές συγκυρίες έφεραν αυτό το αποτέλεσμα και που όταν το ξεκινήσαμε ούτε καν μπορούσαμε να το φανταστούμε. Ό,τι υπάρχει στο χώρο είναι φτιαγμένο με τη δική Του φροντίδα. Νοιώθω πραγματικά πως εμείς δεν κάναμε απολύτως τίποτα.
Ας έχουμε την ευλογία Του όλοι και την προστασία Του.
