Ενα Πάσχα αλλιώτικο

Λέγεται κατά κόρον από τους αρμόδιους πως αυτό το Πάσχα θα το θυμόμαστε ως “το Πάσχα της Αγάπης” προς τους συνανθρώπους μας.
Θα είναι μια περίοδος εξύμνησης της Αυτοσυγκράτησης και της Ευθύνης (συλλογικής και ατομικής).
Ενα Πάσχα αποξενωμένο αλλά ένθεο. Θα το περάσουμε χωρίς το παραδοσιακό έθιμο της επίσκεψης του χωριού, χωρίς τα συγγενικά μας πρόσωπα, χωρίς το όργιο της ανοιξιάτικης φύσης. Χωρίς το κλασικό προσκύνημα στις εκκλησίες, χωρίς το “επίσημο ένδυμα” της μέρας, το άναμμα του κεριού, την “επίσκεψη” των προγονικών μας τάφων. Ενα ΠΑΣΧΑ χωρίς τη συμμετοχή μας στα “δρώμενα”, χωρίς το λιβάνι και τις ψαλμωδίες των ψαλτών, χωρίς τον αλληλοασπασμό και τη μεταφορά του Φωτός στο σπίτι…
Ολα αυτά εξαιτίας ενός αόρατου ιού που δεν σέβεται, χώρο, χρόνο, χρώμα, ηλικίες, συγγενείς, έθιμα, γιορτές, απογενόμενους. Ισως ήλθαν έτσι τα πράγματα, ώστε να αλληλοκοιταχθούμε βαθιά στα μάτια – έστω και φορώντας μάσκες. Να στοχαστούμε ποιο είναι το πραγματικό νόημα της μεγάλης αυτής γιορτής. Που δεν είναι άλλο παρά η νίκη της ζωής απέναντι στο θάνατο. Τον θάνατο που ζούμε κάθε μέρα σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης. Πάνω από όλα να ξανανιώσουμε -απομονωμένοι στα σπίτια, στα μπαλκόνια ή στα παράθυρά μας- πόσο εφήμερη είναι η ζωή και πόσο μεγάλο είναι το θείο αγαθό της υγείας.