Ενα παιχνίδι μόνο για μικρούς; Δε νομίζω…

Ναι, είμαι σίγουρη ότι όλοι το θυμάστε. Το έχετε παίξει ως βρέφη, το έχετε αγοράσει ως δώρο-με εκπαιδευτική αξία- για τα παιδιά, τα ανιψάκια, τα βαφτιστήρια και ούτω καθ’ εξής, το έχετε ανακαλύψει μεταγενέστερα, μισοχαλαμένο, με τα μισά του κομμάτια να αγνοούνται επ’ αόριστον, μέσα σε σκοροφαγωμένες κούτες με ενθυμήματα περασμένων πλέον εποχών.
Mιλάω για εκείνο το απλούστατο παιχνιδάκι που έχει σκοπό όχι απλά να διασκεδάσει, αλλά πρωτίστως να μάθει τα πολύ μικρά παιδιά να ξεχωρίζουν τα σχήματα. Το σετ απαρτίζεται από τα σχετικά τρισδιάστατα  γεωμετρικά σχηματάκια – ξύλινα ή πλαστικά, ανάλογα με το βαλάντιο ή και την οικολογική συνείδηση του εκάστοτε αγοραστή-, τα οποία ο μικρός αποδέκτης θα κληθεί να τοποθετήσει στις αντίστοιχες κενές θέσεις που υπάρχουν στο παρεχόμενο πλαίσιο. Στην αρχή το πράγμα φαντάζει δύσκολο, έως και ακατόρθωτο… Το τέκνον μας αρπάζει στην τύχη, κάποιο σχήμα, ας πούμε τον κύβο και επιχειρεί κατ’ επανάληψη και αναπόφευκτα επί ματαίω, να το στριμώξει μέσα στην κενή υποδοχή του…κύκλου! Ο μικρός αγχώνεται, προβληματίζεται, θυμώνει, τα παρατάει και γρήγορα πάλι επανέρχεται. Ευτυχώς όμως, τα πράγματα πότε δεν είναι τόσο απελπιστικά. Μετά από αρκετές άκαρπες προσπάθειες, ο νεαρός μας εξερευνητής της ζωής, θα κατανοήσει ότι ο κύβος, μπαίνει στο κύβο, το τρίγωνο στο τρίγωνο, ο κύκλος στον κύκλο και πάει λέγοντας. Αφής στιγμής δε ανακαλύψει το «κλειδί» του παιχνιδιού, θα γίνει εξπέρ και θα μπορεί να το συμπληρώνει σε χρόνο ρεκόρ. Σύντομα θα το βαρεθεί και τη θέση του παιχνιδιού, θα πάρει κάποιο άλλο πιο σύνθετο και πιο κατάλληλο για την επόμενη εξελικτική φάση του μονάκριβου γόνου  μας.
Και ενώ οι μικροί είναι τόσο γρήγοροι στο να καταλάβουν την ουσία του παιχνιδιού, είναι απορίας άξιο γιατί οι μεγάλοι δυσκολεύονται τόσο πολύ να την αντιληφθούν, έχοντας ξεχάσει προφανώς εντελώς το πολύτιμο μάθημα της νεότητος! Η ιδέα μου είναι ότι οι άνθρωποι είμαστε σαν τα σχήματα. Άλλοι κύκλοι, άλλοι εξάγωνα, άλλοι ρόμβοι. Παρά ωστόσο, την προφανή μας αυτή διαφορετικότητα- η οποία παρεμπιπτόντως δεν έχει καμιά συνάρτηση και με την αξία μας- επιμένουμε να βλέπουμε, αλλά και να αντιμετωπίζουμε τους άλλους σαν να είμαστε ίδιοι. Εγώ είμαι τρίγωνο, αρά πρέπει να είσαι και εσύ. Και αν δεν είσαι, πρέπει να προσπαθήσεις να γίνεις. Γιατί πρέπει όλοι να χωρέσουμε στο ίδιο κουτάκι, να ταιριάξουμε στο ίδιο κενό πλαίσιο. Τι; Δεν μπορείς; Τι πάει να πει είσαι τετράγωνο και όχι τρίγωνο; Α, αυτά τα πράγματα είναι αδιανόητα.
Φαντάζει παιδαριώδες; Και όμως, κάπως έτσι σκεφτόμαστε και αντιδράμε όλοι κάποιες φορές. Αλήθεια πόσο πιο εύκολα θα ήταν σίγουρα τα πάντα στην καθημερινότητά μας, αν απλά επαναφέραμε στη μνήμη μας το δίδαγμα των σχημάτων-σφηνωμάτων και αποφασίζαμε συνειδητά να προσπαθήσουμε να συνυπάρξουμε αρμονικά, ως διαφορετικά, αλλά εξίσου αναγκαία, κομμάτια του ίδιου παιχνιδιού, του παιχνιδιού του εν κοινώ βίου…;!