Ενα παιδί μιλά στον άγγελό του…

“Ενα παιδί είναι η άποψη του Θεού
ότι η ζωή πρέπει να συνεχιστεί”
Carl Sandburg, 1878 – 1967, Αμερικανός ποιητής

Κάποιος ανώνυμος σοφός, είχε πει: “Παιδί, είναι ένα άγγελος τα φτερά του οποίου όλο και μικραίνουν, αλλά το μέγεθος των παπουτσιών όλο και μεγαλώνει…”…
…Ένα παιδί, αλλιώτικο σαν τα φτερά του μεγάλωσαν αιφνίδια, και με γυμνές τις σκονισμένες του πατούσες, άνοιξε τα οξύμωρα υπερμεγέθη για την ηλικία του  φτερά και τράβηξε για τον κατασκότεινο τον ουρανό που τον φώτιζε αμυδρά μια χλωμή στη χάσι της σελήνη, μα έντονα όσο και εκτυφλωτικά τον φώτιζε μια συστοιχία από φλόγες γήινες που άπλωναν τις γλώσσες τους τις  αδηφάγες, μέχρι το αστερόχτιστο λιβάδι τ’ ουρανού… Από το στήθος του φτερωτού μικρού, έρεε αίμα άλικο και λέκιαζε τον ολόλευκο χιτώνα, που κάποιο χέρι αόρατο του φόρεσε…                                  Γάζα 2014 μ.Χ…

Β’. Γάζα Παλαιστίνης
…2014 μ.Χ: Ο προαιώνιος αφορισμός του “οφθαλμόν αντί οφθαλμού” ενισχυμένος από το “Δίκαιο του Ισχυρού”, σε πλήρη ανάπτυξη στην περιοχή της Γάζας της Παλαιστίνης της πολύπαθης!…
…Ο μικρός λευκοφορεμένος Παλαιστίνιος, λες και “διακτινίστηκε” σαν τους ήρωες που έβλεπε στα παιδικά τα κόμικς  στην TV του γειτονικού σπιτιού, βρέθηκε αίφνης σ’ ένα κόσμο μακρινό,  αλλιώτικο… άγνωστο… Διάβηκε ένα τούνελ ολοφώτεινο… Μπροστά του βρέθηκε -λες απ’ το πουθενά- μια λευκοφορεμένη με μακρύ χιτώνα οπτασία με πρόσωπο που έλαμπε, και μάτια γαλάζια, φωτεινά!
Ο μικρός, μίλησε: «Σε γνωρίζω… Είσαι ο Άγγελός μου!…».
«Κι εσύ είσαι άγγελος, τώρα, μικρέ!…» αποκρίθηκε η λευκοφορεμένη οπτασία.
«Εγώ είμαι ο Χαλίλ…Κύριε!…» ψέλλισε ο μικρός.
«Ήσουν… τώρα είσαι άγγελος κι εσύ!…»…
Ο μικρός Χαλίλ, έγινε αίφνης ομιλητικός:
«Κατάλαβα Κύριε… σκοτώθηκα… με σκότωσαν και ήρθα εδώ… εδώ Κύριε είναι το μέρος που πάνε οι νεκροί;».
«Ναι, γιε μου!…»…
«Μα δεν ήθελα να πεθάνω, Κύριε… ήθελα να ζήσω… να μάθω τέχνη και γράμματα, να ερωτευθώ, να αποκτήσω οικογένεια, να αποκτήσω παιδιά κι εγγόνια… να γεράσω όπως ο παππούς μου ο Αλή… Γιατί δεν με άφησαν; Γιατί με σκότωσαν; Μα δεν έκανα κανένα κακό…δεν πρόφτασα να κάνω αμαρτίες… η μόνη μου αμαρτία είναι ότι γεννήθηκα Παλαιστίνιος! Ε, και λοιπόν; Είναι κακό αυτό; Πρέπει γι’ αυτό, να μου πάρουν τη ζωή πριν την γνωρίσω; Ποιος δικαστής με δίκασε χωρίς να με ρωτήσει; Ποιος αποφάσισε για μένα, χωρίς εμένα; Θέλω να γυρίσω πίσω… θέλω πίσω τη ζωή μου…το μέλλον μου… νοιώθω μικρός να κινήσω για το αιώνιο ταξίδι που δεν έχει γυρισμό, καθώς μου έλεγε ο παππούς… είμαι μικρός… θέλω να ζήσω Κύριε, και σαν γεράσω, έλα να με πάρεις… είναι τόσο νωρίς… δεν πρόλαβα να γνωρίσω καν τη ζωή… αυτό είναι άδικο!… Εδώ, δεν μου αρέσει… δεν έχει θάλασσα.. παιχνίδια…. Στείλε με πίσω στη Γη μου, σε παρακαλώ, Κύριε!…»…
«Είναι πολύ αργά τώρα πια, γιε μου…» τον κανάκεψε η λευκοφορεμένη οπτασία.
«Γιατί δεν με προστάτεψες Άγγελέ μου;…».
Η λευκοφορεμένη οπτασία, έμεινε σιωπηλή…
Ο μικρός, επέμεινε:
«Θα με κλαίει η αδερφή μου η Γιασμίν και ο αδερφός μου ο Γιασέρ, και οι φίλοι μου… Κύριε!…».
«Είναι κι αυτοί εδώ, γιε μου!…».
Στράφηκε ο μικρός:
Η μικρή πεντάχρονη Γιασμίν η αδερφή και ο επτάχρονος Γιασέρ ο αδερφός, έρχονταν προς το μέρος του, μαζί με ένα πλήθος παιδιών, φίλων και άλλων γνωστών και άγνωστων. Πλησίαζαν σιωπηλά… αέρινα… πετούσαν λες παρά εβάδιζαν…
Όλα λευκοφορεμένα, όλα με λεκιασμένο τον κατάλευκο χιτώνα τους με αίμα άλικο, νεανικό!
Έτρεξε ο Χαλίλ κατά τη συντροφιά…τα αδέρφια, ο Χαλίλ, η Γιασμίν, ο Γιασέρ, αέρινες πλέον φιγούρες, αέρινα αγκαλιάστηκαν, αέρινα φιλήθηκαν…
Πλησίασαν και οι υπόλοιπες αέρινες φιγούρες των παιδιών…όλα μαζί σφιχταγκαλιάστηκαν… αέρινα… μουγκά… σιωπηλά!…
Στράφηκε ο Χαλίλ, στη λευκοφορεμένη οπτασία:
«Είναι κι αυτοί άγγελοι τώρα, Κύριε;…»…
«Είναι γιε μου!…»…
«Και τι θα γίνει η πατρίδα μου χωρίς παιδιά;…Τι θα γίνει Κύριε;…»…
Η λευκοφορεμένη οπτασία, έμεινε σιωπηλή…
…Κάτω στη Γη, σ’ ένα νεκροταφείο της Γάζας της πολύπαθης, ο Αχμέτ και η Αϊσέ, οι γονείς του Χαλίλ, της Γιασμίν και του Γιασέρ, συνόδευαν τα άψυχα καρμάκια τους στη στερνή τους κατοικία… Πλήθος άλλων γονιών έκανε το ίδιο για τα βλαστάρια τους… Πιο ’κει, ένα παιδάκι έμενε ανάμεσα σε ερείπια στα “αζήτητα”, αιμόφυρτο καθώς είχαν σκοτωθεί και οι γονείς…

Γ’. Επίλογος
…Νύχτωσε… Σκιές της νύχτας αγκάλιασαν την ερειπωμένη Γάζα, σε μια οσμή αποκαϊδιών και θανάτου… Ίσκιοι από ερειπωμένα κτήρια…ίσκιοι από μισοκαμένα δέντρα… ίσκιοι ανθρώπινοι σαν περιφέρονταν ανάμεσα στα ερείπια… ίσκιοι παντού… Μόνο ο Ίσκιος του Θεού, απουσίαζε!…
Σιώπησαν και χάθηκαν αμετάκλητα μαζί με τον τροχό του χρόνου, και οι παιδιάστικες φωνές…έφυγαν τα παιδιά πρόωρα στο λυκαυγές της ζωής τους, πριν έρθει καν το λυκόφως της φυσιολογικά, ανθρώπινα…
…Χάθηκε το μέλλον στη δίνη του παρόντος, θυσία στο βωμό του “Δίκαιου του Ισχυρού”!
Διαψεύστηκε και ο αείμνηστος μεγάλος Βρετανός ηθοποιός Peter Ustinov στην πρόβλεψή του: “Τα παιδιά, είναι η μόνη μορφή αθανασίας για την οποία μπορούμε να είμαστε σίγουροι…”…

*γεωπόνος – συγγραφέας