ΕΧΕΤΕ προσέξει τι μετέρχονται οι Ελληνες πολιτευτές (εθνοπατέρες ή υποψήφιοι για το αξίωμα) προκειμένου να διατηρήσουν -ή να κερδίσουν- μια έδρα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο;
ΤΑ πάντα!
ΔΕΝ είναι τυχαία η πληθώρα των μικρών κομμάτων που μεταπολιτευτικά ιδρύθηκαν και ιδρύονται, με τα πιο ετερόκλητα και ηχηρά ονόματα. Η προσωπική φιλοδοξία προέχει του γενικότερου συμφέροντος της χώρας…
ΔΕΝ φταίει μόνο η οικονομική κρίση για τις οβιδιακές μεταμορφώσεις βουλευτών που εξελέγησαν στη Βουλή με άλλη ιδεολογία και άλλη κομματική σημαία (Βουδούρης, Μακρή κ.ά.).
ΤΗ… σημαία της αποστασίας πολλοί κοινοβουλευτικοί μας αγαπούν, επειδή πιστεύουν ότι θα ξεγελάσουν τους ψηφοφόρους τους, “μεταλλάσσοντας” και πείθοντάς τους για το σωστό της (μετα)κίνησής τους!
ΣΚΕΦΘΕΙΤΕ μόνο πόσους “αποστάτες” βουλευτές έχουν υποψήφιους ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ν.Δ.!
ΠΟΣΟΙ δήθεν, δηλαδή, άλλοτε ανεξάρτητοι, ειδικά μετά τη μη ψήφιση του ΠτΔ από αυτούς, “παζάρεψαν” τη συμμετοχή τους, ένθεν κακείθεν!
…ΑΣ ελπίσουμε ότι αυτά τα φαινόμενα απαξίωσης των ιδεολογιών και της πολιτικής για τις οποίες ψηφίζονται ως επί το πλείστον οι εκπρόσωποι των κομμάτων, να αποτελέσουν ένα “σκοτεινό” παράδειγμα προς αποφυγή, για τους νέους που θα εισέλθουν στη Βουλή.
ΔΕΝ είναι αυτό η πραγματική πολιτική.
ΒΕΒΑΙΑ, στη χώρα μας η πολιτική, όπως διαμορφώθηκε μεταπολεμικά, έχει καταντήσει επάγγελμα που κληρονομείται. Είναι δε αδρά αμειβόμενο. Γι’ αυτό και περιζήτητο, ειδικά από ορισμένους… ανεπάγγελτους επαγγελματίες!
ΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ότι, κι αν ακόμη ένας πολιτευόμενος δεν εκλεγεί βουλευτής, παραμένει “χρήσιμος” για το κόμμα: γίνεται “υπάλληλός” του και τοποθετείται σε κάποια κομματική θέση. Με το αζημίωτο φυσικά.
ΑΥΤΟ το γνωρίζουν καλά οι “επαγγελματίες” του είδους, γι αυτό και τρέμουν στην ιδέα της αλλαγής του status στο οποίο συνήθισαν. Περισσότερο τρέμουν στην ιδέα ότι μπορεί να αναγκαστούν, σε περίπτωση ολοσχερούς αποτυχίας του κόμματός τους, να αναζητήσουν την τύχη τους στην ελεύθερη αγορά. Όπως κάθε απλός πολίτης…
