Ο αγώνας των ηλικιωµένων δεν σταµατά αφού στο περπάτηµά τους συνέχεια συναντούν ή σκέπτονται ένα από τα αµέτρητα βιώµατά τους από την κατοχή που έχουν, συνήθως δυσάρεστα και τα συγκρατούν στην σκέψη τους ή τα γράφουν για να µην τα ξεχάσουν. Κανένα από αυτά δεν το περιφρονούν γιατί έχει µεγάλη αξία για να το µάθουν αυτοί που δεν τα ζήσανε και ανάλογα να τα σέβονται.
Σήµερα λοιπόν ο ηλικιωµένος που µας είπε αυτά τα λόγια πήρε την απόφαση το πρωί να κάνει την επίσκεψη του στο λιόφυτο που του έχει αφήσει ο πατέρας του. Με το αυτοκίνητό του έφθασε και σταµάτησε από κάτω από την αγαπηµένη του ελιά που είχανε και οι γονείς του. Εκεί πάντα τρώγανε το µεσηµεριανό τους φαγητό όταν µαζεύανε τις ελιές και από εκεί τις φορτώνανε για τον Μύλο να τις αλέσει να πάρουν το λάδι τους. Στην συνέχεια έκανε µια βόλτα σε όλες τις πεζούλες του χωραφιού του και γνωρίζοντας κάθισε δίπλα στον κορµό της ελιάς να ξεκουραστεί και να θυµηθεί τα όσα βίωσε από µικρό παιδί µαζί µε τους γονείς του στην κατοχή.
Σε µια στιγµή είπε ξαφνιάστηκα όταν αντίκρισα κοντά στο δέντρο ένα πέταλο του µουλαριού µας που είχαµε στην κατοχή σκουριασµένο και µε πολύ φθορά. Αµέσως έκανα το Σταυρό µου και µε την σκέψη θυµήθηκα τον ψαρί, το µουλάρι µας που είχαµε πριν το 1948 και τα όσα µας είχε προσφέρει από τις πολλές µεταφορές στα εισοδήµατα µας. Αρκετές µέρες έµενε πεινασµένο και διψασµένο για να προλάβει ο πατέρας µου να εκτελέσει όλες τις µεταφορές ακόµα και την νύχτα. Πρέπει να προσθέσω ότι όταν µαζεύαµε τις ελιές το µεσηµέρι τρώγαµε κάτω από την ελιά και το πιο συνηθισµένο φαγητό µας ήτανε: ελιές –ρέγκες και ψωµί βρεγµένο από νερό γιατί ήτανε ξηρό . Φρέσκο είχαµε µόνο την ηµέρα που ζύµωνε η µάνα µου. Μόλις το έψηνε στον φούρνο έπαιρνε ένα καρβέλι και την περιµέναµε να φθάσει και αµέσως ο πατέρας µου έψηνε µία ή δύο ρέγκες και τρώγαµε όλοι µαζί µε όρεξη.
Τέλος σκέφτηκα και είπα µόνος µου: :«Πώς να µην έχει τόση µεγάλη φθορά το πέταλο αφού συνέχεια το µουλάρι µας περπατούσε επάνω σε πέτρινους δρόµους του χωριού µου;» Μάλλον την ώρα που φόρτωνε ο πατέρας µου τις ελιές έφυγε το πέταλο από το πόδι του και δεν το είδε, και στην συνέχεια κανείς από την οικογένειά µου. Οπότε έµεινε εκεί µέσα στα χόρτα και στα χώµατα όλα αυτά τα χρόνια. Όµως εγώ µόλις το είδα δεν το περιφρόνησα αλλά το πήρα στο σπίτι µου, το καθάρισα και το τοποθέτησα µέσα στην καλύτερη θέση που του αξίζει για να το βλέπω κάθε µέρα. Επίσης και όσοι έρχονται να µε επισκεπτούν όταν µε ρωτούν πού το βρήκα εγώ θα τους απαντώ για όλη την ιστορία του από την κατοχή που έζησε κοντά µε τον πατέρα µου. Με την µατιά που του δίνω καθηµερινά αυτό µου απαντά:
Της κατοχής τα βιώµατα – σου αφήσανε σηµάδια
Τώρα τα βλέπεις και πονείς – και ξαγρυπνάς τα βράδια.
Σήµερα δυστυχώς κανείς από τους νέους ακόµα και τα παιδιά µας δεν δίνουν σηµασία στα βιώµατα κατοχής που περάσαµε και εµείς οι ίδιοι απορούµε πως κρατηθήκαµε στη ζωή.
Σίγουρα πιστεύουµε ότι η Θεία ∆ύναµη δεν µας άφησε να χαθούµε. Οι νέοι µας δεν τα πιστεύουν ούτε δίνουν σηµασία όταν εµείς τους τα λέµε. Μας περιφρονούν και φεύγουν. Όµως θα είναι τυχεροί να µην δοκιµάσουν ποτέ παρόµοια εποχή όπως εµείς την ζήσαµε. Για την αγάπη που είχα στο µουλάρι µας και για την συγκίνηση µου που βρήκα το πέταλο του για να το ευχαριστήσω έστω και αργά του αφιερώνω τα παρακάτω:
1: Σε ευχαριστώ µουλάρι µου – προσέφερες πολλά για να αναθραφούµε και την ζωή σου έδινες – για να µην χαθούµε.
2. Το καλοκαίρι σου φορτώναµε – στάχυα από τα όρη
στο αλώνι µας τα πήγαινες – ψωµί να τρώµε όλοι.
3. Από τα πολλά που µας προσέφερες – µετάλλια δεν πήρες
µόνο το σοµάρι σου έµεινε – και οι δύο σου µουστρουχίνες.*
4. Το σοµάρι σου δεν το πέταξα – το έχω φυλαγµένο
να το θωρώ όσο θα ζω – ας είναι και σπασµένο.___
* Μουστρουχίνα = Ήταν το φίµωτρο που έβαζαν στο στόµα του ζώου για να µη τρώει κατά την διαδροµή.___
