«Δεν έχει ρόδα ο κήπος σου
δεν έχει ανθούς και μύρα,
είστε σκληροί και η μοίρα σας
είναι κακιά και στείρα,
της πεταλούδας τη χαρά
στα βάτα ως κυνηγάτε,
μονάχα που τα χέρια σας
ματώνουν και πονάτε».
Το παραπάνω ποίημα είναι αφιερωμένο και όχι μόνο, στους θεσμούς μα και σε όλους εκείνους που συμμετέχουν σ’ αυτήν, στην, με την χώρα μας ρήξη και με την όποια ιδιότητα. Σε όλους εκείνους τους προκομμένους που βρίσκονται ενάντια στους (δήθεν) ανεπρόκοπους και των νοικοκυραίων ενάντια των ακαμάτων. Αφιερώνεται επίσης σε όλους εκείνους που τα είχαν όλα, χωρίς να κάνουν τίποτα. Μα και σε κείνους που τα έχουν όλα περίσσια, γιατί γυρνώντας τον κόσμο, όλο τρυγούσαν τα άνθη του καλού, τρώγοντας το μέλι και τον βασιλικό πολτό.
Είναι αφιερωμένο και σε εκείνους τους χορτάτους που με την οδοντογλυφίδα ανάμεσα στα δόντια (καθ’) ορίζουν πότε θα φάνε της γης οι πεινασμένοι. Θα πρέπει όμως να ξέρουν ότι όλοι μας έχουμε χρέη. Και εκείνοι που δανείζονται και αυτοί που δανείζουν και μάλιστα πολύ περισσότερο!!
Υ.Γ.: Έλα Αλέκο!!!
Κοίτα μην τολμήσεις να αφήσεις τη χώρα εκεί που (την) έφερε(ς) στις ουρές, στα δελτία (αυτά δεν ήλθαν ακόμη) στα πρόθυρα μιας νέας Μικρασιατικής καταστροφής και να σηκωθείς να φύγεις γιατί θα έχεις την οργή της ιστορίας.
