Ενός κόρακα το κρώξιμο αρχινά και με ξυπνά.
Στ’αλήθεια αυτή του η ιαχή
εκεί, στους κουρασμένους απ’την κάπνα βρόγχους μου αντηχεί!
Ξανά. Ξανά.
Και τα πουλιά πάνω στο πρόσωπό μου σάμπως κελαηδούν
και την καρδιά μου
στην αρχική της θέση επιστρέφουν
Κι οι δεκαοχτούρες σαν στην κοιλιά μου το ρυθμικό γουργουρητό τους βάζουν.
Μιλιά δε βγάζουν, μα με παρακινούν.
Και να ο σκύλος – φίλος κάποιου αφέντη γαυγίσματα αμολά
και παριστά την αρμονία πως συνοδεύει – παράταιρα τολμώ να πω.
Γιατί ως γνωστόν εγώ
δεν έχω φίλο. Δεν έχω σκοπό. Δεν Έχω.
Του κόρακα το κρώξιμο ξανά στους βρόγχους μου αντηχεί.
Τα πουλιά πάλι στο πρόσωπό μου γνέφουν.
Οι δεκαοχτούρες μου εμφυσούν αρχαίο ρυθμό
κι ο σκύλος
πάλι παράταιρα ηχεί.
Παράταιρα όπως όλοι οι δούλοι ανθρώπων
που τον αφέντη δε μισούν, παρά υμνούν.
Τον ξένο δεν καλωσορίζουν, παρά γλύφουν ή γαβγίζουν.
Μου ήταν άραγε γραφτό
παράταιρα να ηχώ κι εγώ
μέσα στο άδικο αυτό;
Τα πουλιά πάλι στο πρόσωπό μου κελαηδούν
και την καρδιά στην αρχική της θέση επιστρέφουν.
Michel de Daudi
