Περνά το μαύρο σύννεφο
Από τη μεγάλη λεωφόρο τ’ ουρανού κι όμως κι αν δεν περάσει κανένας δεν θα το αναζητήσει.
Αλλά εγώ στέκω και περιμένω
Εσένα για να’ ρθείς, αλλά η ορισμένη ώρα πέρασε
Κι η σιλουέτα σου δεν φαίνεται
Κανένα να γεμίζει χώρο Θάρθεις δεν θάρθεις άγνωστο.
Υπόθεση παρακινδυνευμένη.
Ομως εσύ πρέπει να ’ρθείς.
Γιατί χωρίς εσένα, χωρίς εσένα
Οι ώρες που περνούν
Γίνονται μαύρο δάσος.
Αλλά όταν εσύ επιτέλους φάνηκες
Να ’ρχεσαι το μαύρο δάσος
Γίνηκε πράσινο και μέσα σ’ αυτό
Εσύ κι εγώ ζήσαμε,
Ολόκληρα εξήντα χρόνια.
Τώρα εσύ από το πράσινο δάσος
Αποδήμησες μέσα σε άλλους κόσμους
Να διασχίζεις ερημιές ματιών
Που ψάχνουν και απλώνουνται
Εκεί που χάνονται
Ολες οι εξιστορήσεις
Χωρίς κανένα τυπικό.
Στην υπερχρονική διαδρομή των γεγονότων.
Εκεί που εσύ από ύπαρξη έγινες
Μεταΰπαρξη σε χώρο άχωρο
Εκεί στης αιώνιας σιωπής
Τ’ ασήκωτα βουνά που Εσύ
Ενα λουλούδι αγάπης αμάραντης
Μέσα από του θανάτου την υπερσκοτεινότητα πορεύσας με αλληλουχίες
Μέσα από την αγλωσσία του θανάτου σου στη γλώσσα της ζωής και απ’ εκεί
Στην υπεργλώσσα της αθανασίας που είναι άλλη λατρεία της παγωμένης σινδόνης σου από την πολιτεία των Πάγων που έχουν τη δική τους γλώσσα.
Κι εσύ Μαρία μια μόνο Λέξη
Ξενοδοχείσαι πάνω της συνομιλώντας με τη λευκότητα που όλα τα καλύπτει…
Κι εγώ μέσα από την οδύνη του θανάτου σου με επιτάφιο εγκωμιασμό θυμούμαι το πράσινο Δάσος που έγινε πάλι μαύρο
Χωρίς εσένα, χωρίς εσένα, χωρίς εσένα με τις μεταβλητές του σκοτεινού
Να πλέκουν τις προσδοκίες συνεχούς φωτισμού της ζωντανής σου μνήμης.
