Ενα “ρίγος” επί πλέον…

…Το έχουμε… Ετσι δεν είναι; Εκτός από την πανδημία και όπως αυτή αιφνιδίασε τόσο δυσάρεστα τον πλανήτη!
Ενα ρίγος (κι εκτός εισαγωγικών) το έχουμε, όταν σκεφτούμε την επόμενη λεγόμενη ημέρα…
Όταν θα ‘χουμε περάσει τη θύελλα!
Κι οι παθογένειες, θ’ αρχίσουν να… φύονται σαν τα μανιτάρια, στις κορφούλες!.. Εκείνοι οι… φαρμακίτες! Τα δηλητηριώδη μανιτάρια δηλαδή.
Μιαν ανατριχίλα, να “ρυτιδώνει” το νήνεμο νερό του νου μας, ε, την έχουμε πώς θα γίνει;
Κάθε διασάλευση κοινωνική, κρίση, δηλαδή σοβαρή, φέρνει προβλήματα που έπονται του ενός και Μεγάλου! Είναι γνωστό, πως αφήνει στο πέρασμά της τραύματα, ή τα αποκαλύπτει… σε μεγέθυνση.
Και τώρα έχει λεχθεί, και τα περιμένουμε…
Οι πιέσεις, τα μέτρα, ο φόβος, τα πένθη αθρόα, η αγωνία για το “εργασιακό αύριο”, την Οικονομία γενικά, είναι δόκιμοι λόγοι, ποιος το αρνείται; Καταθλίψεις, αδιέξοδα, όλα τα καλά.
Ξέρουμε δα όλοι, πόσο αναπτύσσεται η “δόλια αξιοποίηση” της ευκαιρίας, από τους επιτήδειους, να εκμεταλλευτούν τους ευάλωτους – ανίσχυρους… Γνωστά πράγματα…
Τώρα όμως με τον “εσώκλειστο βίο”, που, για άτομα συγκροτημένα, ελιναι το λιγότερο, το αυτονόητο, το ευκολότερο, αν συγκριθεί, και πρέπει να συγκριθεί, με κείνους που μοχθούν ενώπιος ενωπίω με τη δυστυχία.
Ευθύνες, εντατικές, αγωνία, πόνο, θάνατο, δεν είναι τίποτα σπουδαίο… το σπιτάκι μας.
Κι όμως, είναι λέει η αιτία, η αφορμή, λέμε εμείς, που εκδηλώνεται, έχει ήδη εκδηλωθεί, ενδοοικογενειακή βία!!
Κι όταν λέμε βία, εννοούμε βέβαια, βία κατά των γυναικών! Ηδη άνοιξε μεγάλη αγωνιώδης συζήτηση, για τις γυναίκες που κακοποιούνται από τον σύζυγο, τον σύντροφο, τον αδερφό, τον πατέρα…
Για το πού θ’ απευθυνθούν, για το πώς θα λειτουργήσουν, πώς θα τα καταφέρουν κ.λπ., κ.λπ. Παλιό έργο, ξαναειδωμένο…
Τώρα, λέει, έχουμε αύξηση των περιπτώσεων, κατά 40% περίπου… Χριστέ μου!.. Μόνο δηλαδή τις “καραντίνειες εβδομάδες” αν υπολογίσουμε και πόσα περιστατικά ΔΕΝ καταγγέλλονται!!!
…«Τι να πω; Γράφει με θλίψη ο Σταματόπουλος. Αντί τώρα, να ομονοούμε μέσα στο σπίτι μας, με τα δύσκολα, αγαπημένοι.. Τι δεν αντέχουμε οι άντρες; Την αμάθειά μας, ναι, την αδαημοσύνη μας, την συνακόλουθη συναισθηματική αστάθεια και προβάλουμε βάρβαρα, τον φαλλοκρατισμό μας… Τι να πω;;
Κι εγώ τι άλλο να πω;
Ο Θεός, ο Χριστός εισερχόμενος σήμερα στην Ωραιότητα των Παθών του, ας σκεπάσει τον κόσμο με τον Αχραντο Στεναγμό Του…