Ενα σπίτι χωρίς τοίχους…

Η Ελλάδα βιώνει πρωτοφανή και πρωτόγνωρα γεγονότα που ίσως συνωθούν ομάδες πολιτών στην απογοήτευση.
Ξέρετε δεν είναι και λίγο το 2013 η Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία να ψάχνει για οπλοστάσια νεοναζιστών.
Σκεφτόμουν ότι ακόμη και μέσα σε αυτή την πνιγηρή ατμόσφαιρα εδώ στα Χανιά έχουμε μια σπάνια ευκαιρία να καλλιεργήσουμε μια διαφορετική πολιτική αισθητική.
Η ίδια η πόλη ως ηθικό πλαίσιο προνοεί γι’ αυτό.
Τα Χανιά μπορούν να γίνουν ένα “σπίτι χωρίς τοίχους”, ένα σημείο που δρα και κινείται διαρκώς.
Η πόλη που λάτρευε ο Αντόνιο Ταμπούκι έχει μία γόνιμη σπορά γι’ αυτό.
Η πόλη ζει και αναπνέει μέσα στην ανεκτικότητα, κοντά και γύρω από το Κέντρο Αρχιτεκτονικής της Μεσογείου, ο πνευματισμός της έχει πνοή που εμφιλοχωρεί στο Πολυτεχνείο, στην Αρχιτεκτονική Σχολή, στα Επιστημονικά της Ιδρύματα.
Είναι κοσμοπολίτικη ακόμη και όταν γοητεύεται από τις παραδόσεις της, την καθημερινότητά της, το ιστορικό της καθήκον.
Τα Χανιά ξεφεύγουν από τη βδελυρότητα των στιγμών, βλέπουν κινηματογράφο, κάνουν σπορ, ξένοιαστες εκδρομές.
Αυτό είναι ένα ατόφιο μείγμα ελευθερότητας και κοινωνικής συνέπειας.
Η πόλη ελπίζει όσο δεν κηδεμονεύεται, ζει όσο σκέφτονται οι πολιτες της, υπάρχει μέσα στις κοινωνικές της διεργασίες.
Και μιλώ για τούτη την πόλη, γιατί είναι η αφετηρία μας, η έλξη μας με το πεπρωμένο, η φυσική προέκταση των μύχιων πόθων μας.
Δεν χάθηκε τίποτα….