Ενα στ’ αριστερό;

Ή μήπως είναι «ένα στο δεξί;». Πάντα τα μπέρδευα. Στο σχολείο κατάφερνα να τραυματίζω θανάσιμα τη φτέρνα του προπορευόμενου συμμαθητή. Στον στρατό, μεταξύ τύμπανου και τρομπέτας, άκουγα τη φωνή του λοχία να με λούζει με τα πιο ευφάνταστα επίθετα που με τοποθετούσαν σε περίοπτη θέση μεταξύ των πιο ανόητων ζώων.
Σήμερα, με τη φωνή της Σοφίας Βέμπο να μου ταράζει το υποσυνείδητο, συγκεντρώνω σκέψεις και βρίσκω ρυθμό. Ενα στ’ αριστερό. Περπατώ με το αριστερό πόδι στο πεζοδρόμιο της Ευρώπης και το δεξί στη λεωφόρο του δυτικού καπιταλισμού. Σαφώς κουτσαίνω, αλλά έχει πλάκα. Σαφώς διαφέρω, αλλά οι περισσότεροι δεν έχουν μάτια να παρακολουθήσουν την ιδιαίτερη παρέλασή μου. Ρίγη συγκίνησης πλήθους που θαυμάζει παιδιά, ξαδέλφια και λοιπούς μακρινούς συγγενείς. Κάπου εκεί και πιτσιρικάδες με εμφανή σύγχυση εφηβικής σεξουαλικότητας θαυμάζουν γκόμενες. Που περιέργως και ατυχώς πηγαίνουν πάντα σε κάποιο άλλο Λύκειο.
Λύκειο και στρατός, μακρινό παρελθόν. Τόσο μακρινό, ώστε έρχονται στο μυαλό εικόνες ασπρόμαυρες. Σαν εκείνες των ντοκουμέντων με τις επελάσεις Ελλήνων στρατιωτών στο χιόνι παραμεθόριων πλαγιών. Το χρώμα ήρθε πολύ αργότερα για να τονίσει το ξανθό μαλλί του Γερμανού αξιωματικού Κώστα Καρρά που βασανίζει, ανακρίνει, αλλά κατά βάθος φλερτάρει την υπολοχαγό Νατάσα Βουγιουκλάκη. Η οποία παρόλη την ταλαιπωρία, διατηρεί βλεφαρίδα ηρωικά καλοσχηματισμένη και αντιστασιακά τρεμάμενη.
Δεν λέω. Ενα τρέμουλο υπάρχει. Δεν ξέρω αν είναι η αναθεματισμένη υγρασία ή απλά η συνειδητοποίηση του πόσο άδοξα έμαθα να γιορτάζω τις όποιες στιγμές δόξας αυτής της χώρας. Κατηγορώ γι’ αυτήν μου την πρακτική μόνον εμένα. Εμένα που έμαθα να στήνω επίσημες πλάτες γυρισμένες στα επίσημα μνημεία. Που έμαθα να υπακούω στο «κλίνατε επί δεξιά». Δεν έμενα βέβαια πάντα σταθερά υπάκουος. Εκανα τις επαναστάσεις μου. Για δεκαετίες μετέφραζα τις σιβυλλικές δηλώσεις του γέρου Καραμανλή και μετά χόρευα ζεϊμπέκικο στα βήματα του μπαμπά Παπανδρέου. «Αυτός, ο άνθρωπος αυτός, ήταν ο άλλος μου εαυτός» τραγουδούσε η Ρίτα Σακελλαρίου. Κι ο Ανδρέας χόρευε με διπλωματική μαγκιά, κάτι μεταξύ πειραιώτικης ταβέρνας και αναγνωρισμένου αμερικανικού κολεγίου.  Κι εγώ δεν φανταζόμουν τότε ότι πολλά χρόνια μετά θα έψαχνα ακόμα να εντοπίσω αυτόν τον άλλο μου εαυτό.
Ημουν σταθερός. Τη μία ψήφιζα ΠΑΣΟΚ και την άλλη ΝΔ. Πότε δεν τα μπέρδευα. Ακριβοδίκαιος ψηφοφόρος. Εδινα ευκαιρίες στην προσπάθειά μου να κατασταλάξω κι εγώ ο ίδιος για το αν τελικά ανήκα στη «μεγάλη δημοκρατική παράταξη» ή ήμουν απλά ένας πτωχός πλην τίμιος δεξιός.
Ημουν κυκλοθυμικός. Τη μια πετούσα γαρύφαλλα στην Αντζελα που έβαζε φωτιά στα Σαββατόβραδα και την άλλη γιαούρτια στους μνημονιακούς προδότες. Τον χειμώνα έβριζα την τρόικα που άδειαζε τα καλοριφέρ και το καλοκαίρι χόρευα στα κλαμπς. Ούτε μία Σκανδιναβή τουρίστρια να μην εντοπίσει το παραμικρό ίχνος μιζέριας σε βλέμμα και τσέπη. Την άνοιξη έβγαζα καινούργια πιστωτική και το επόμενο φθινόπωρο έκλεινα το τηλέφωνο σε αγενείς υπαλλήλους τραπέζης που υπενθύμιζαν με εκνευριστική ακρίβεια τις υπερήμερες οφειλές μου.
Ημουν ήρεμος και υπερήμερος. Τώρα είμαι μόνο το δεύτερο. Ξεπερνώ χρονικούς περιορισμούς δανειστών, έπαψα να μετρώ τα υφεσιακά έτη, αποδέχομαι την ανεργία σταθερά πάνω από το 25%, παρακολουθώ Πέτρο Κωστόπουλο και Γιώργο Αυτιά εναλλάξ κι ανελλιπώς, μισώ τους δημοσίους υπαλλήλους που τα «έπαιρναν», αλλά κυρίως μισώ τον εαυτό μου που δεν κατάφερα να γίνω δημόσιος υπάλληλος για να τα «πάρω».
Σήμερα βρίσκω ρυθμό, βρίσκει και ο αυτοσαρκασμός μου την υγιή του συνείδηση, βρίσκω κάτι ψιλά στην τσέπη για τσιγάρα κι αναφωνώ «Ζήτω η 28η Οκτωβρίου». Αφωνη η περιπτερού. Η Μόνα Λίζα της γειτονιάς μου. Που απ’ αυτήν τόσα χρόνια, μόνο το μπούστο και το αινιγματικό της χαμόγελο έχω δει. «Και μη χειρότερα» μου πετάει μαζί με τα ρέστα.
Απομακρύνομαι. Την ώρα που το πλήθος αποφασίζει να μετατρέψει το ρίγος της επετειακής συγκίνησης σε μεζεδάκι τουρκομπαρόκ αισθητικής με ψιλοκομμένη παράδοση. Απομακρύνομαι μουρμουρίζοντας: «Ποιος στ’ αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω; Με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό. Προβολείς με στραβώνουν και πάω. Και γονατίζω… και το αίμα σου φιλώ».
Ζήτω η 28η Οκτωβρίου. Κι όλες οι άλλες που θα έρθουν. Ζήτω! Γενικώς… κι επιεικώς αορίστως!