Όποιοι κάνανε φτωχοί γνωρίζουν τι θα πει φτώχεια από τις δυσκολίες που αντιμετωπίσανε στη διατροφή και στη διαβίωση πριν και μετά την Κατοχή. Αυτοί άνετα μπορούν να μας περιγράψουν όλα αυτά που τους άφησε στα πονεμένα κορμιά τους και αντέξανε να παραμείνουν στη ζωή μέχρι σήμερα.
Αυτοί οι άνθρωποι ήτανε καθαροί στο σώμα και στην ψυχή τους όπως τους θεωρούσανε και πιστεύανε ότι λόγω της αγνότητας που είχανε τους βοηθούσε ο Θεός και τους έδινε δύναμη για να διατηρηθούν ακόμα περισσότερο στη ζωή τους. Εκτός από αυτό είχανε την εμπιστοσύνη όλων και της κοινωνίας που ζούσανε γιατί ανταποκρινότανε με τον λόγο της αλήθειας σε όλες τις υποχρεώσεις τους.
Με αυτά τα χαρίσματα βρέθηκε και περπατεί από τη γέννησή του μέχρι σήμερα στη γη ενός χωριού του τόπου μας και ο κύριος Γιάννης… που είναι σήμερα 86 ετών. Όταν μεγάλωσε το 1954 έφυγε από την Κρήτη για να σταδιοδρομήσει επαγγελματικά και συγχρόνως να δημιουργήσει οικογένεια.
Πριν ακόμα φθάσει στην σύνταξη με τις οικονομίες που είχε κάνει ενδιαφέρθηκε να αποκτήσει σπίτι στον τόπο που γεννήθηκε και όταν θα γύριζε να μπει αμέσως μέσα με την οικογένειά του που είχε δημιουργήσει τα χρόνια αυτά. «Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν», λέγανε οι παλιοί μας.
Κατά το χρόνο της ανεύρεσης έτυχε τελείως ξαφνικά να συναντηθεί με τον κύριο Λευτέρη Δ. στο προάστιο της διαμονής του όπου είχανε κάνει τη γνωριμία τους το 1957 στην Θήβα εκεί που εργαζότανε και ο κ. Γιάννης. Χαρές αφάνταστες και από τους δυο για την συνάντησή τους μετά από 25 χρόνια.
Ο κ. Γιάννης δεν άργησε να του πει ότι βρέθηκα στον τόπο σου, Λευτέρη, επειδή ψάχνω να βρω να αγοράσω σπίτι ή οικόπεδο για να έρθω όταν πάρω τη σύνταξη να μείνω μόνιμα με την οικογένειά μου στον τόπο που έχω γεννηθεί και που τον αγαπώ και τον σέβομαι.
Αμέσως πρόθυμα του είπε: Γιάννη, την Πέμπτη το απόγευμα έλα εδώ που είμαστε και γνωρίζω ένα σπίτι στη γειτονιά μου που πουλιέται.
Πράγματι, ανταποκρίθηκε στο ραντεβού και οδηγηθήκαμε μαζί πεζοί στο σπίτι του πωλητή κ. Νίκου Μ. Έτυχε πάλι και με αυτόν γνωριμία με τους γονείς του Γιάννη που είχανε καταγωγή από το ίδιο χωριό της Μ. Ασίας τις Φώκαιες. Η γνωριμία αυτή βοήθησε και τους δυο να συμφωνήσουν και να γίνει σε μικρό χρόνο η αγοραπωλησία του σπιτιού. Ο Γιάννης ευχαρίστησε και τους δυο και στη συνέχεια σιγά – σιγά προχώρησε να ετοιμάζει το σπίτι για να είναι έτοιμο να κατοικήσει όταν πάρει την σύνταξή του. Τον χρόνο αυτό ο Γιάννης και ο Λευτέρης είχανε συχνές συναντήσεις και γίνανε πλέον καλοί φίλοι για το μέλλον τους.
Αφού είχανε περάσει επτά χρόνια περίπου από την εγκατάσταση του Γιάννη στο σπίτι του, αυτήν την φορά ο Λευτέρης έτυχε να έχει ανάγκη εξυπηρέτησης με χρήματα να συμπληρώσει τα υπόλοιπα για την αγορά φορτηγού αυτοκινήτου για το επάγγελμά του που ήδη το είχε συμφωνήσει. Λόγω της φιλίας και της εμπιστοσύνης που είχανε μεταξύ τους έκανε την πρόταση στον φίλο του αν θέλει να αγοράσει ένα ακίνητο χωράφι 1500 τ.μ. που ανήκει στη γυναίκα του για να συμπληρώσει τα υπόλοιπα για την αγορά του. Αυτός δέχθηκε και η συμφωνία τους ήτανε 1.500.000 δρχ.
Όμως έπρεπε άμεσα τα χρήματα να φύγουν για τον άνδρα της που ήδη ήτανε στα Τρίκαλα και είχε κάνει την αγορά για να το εξοφλήσει και να το πάρει να έρθει μαζί του στο Ρέθυμνο.
Ο Γιάννης είπε στην κ. Ελευθερία (γυναίκα του): Πρέπει να κάνουμε ένα συμφωνητικό ότι σας έδωσα αυτό το ποσόν και εκείνη του έδωσε αμέσως την απάντηση: Γιάννη, το πρόσωπο του Λευτέρη είναι καθαρό στην κοινωνία και τον ξέρουν όλοι τι άνθρωπος είναι. Ο λόγος του είναι συμβόλαιο όπως αυτό που κάνει και ο συμβολαιογράφος. Όταν έρθει θα το κάνει αμέσως και να μην ανησυχείς καθόλου.
Πείστηκε ο Γιάννης με τα λόγια αυτά και αμέσως της έδωσε στα χέρια τα χρήματα και φύγανε αυτόματα για τον άνδρα της που τα περίμενε και σε λίγες ημέρες γύρισε ο Λευτέρης μαζί με το αυτοκίνητό του κοντά μας. Οι δύο φίλοι συναντηθήκανε και ακουστήκανε: το ευχαριστώ και το καλορίζικο για τις δύο αγορές τους.
Τα πολύ παλιά χρόνια οι αγορές και οι πωλήσεις των ακινήτων: σπιτιών – οικοπέδων χωραφιών – βοσκοτόπων κ.λπ. γινότανε περισσότερο δια λόγων και ελάχιστοι γράφανε σε ένα πρόχειρο χαρτί με υπογραφές του αγοραστή, του πωλητή και τριών μαρτύρων και ήτανε έγκυρο. Κάνανε όπως λέγανε ένα συμβόλαιο μεταξύ τους χωρίς τη συμμετοχή του συμβολαιογράφου.
Εκείνος που δεν θα τηρούσε τον λόγο του ή θα αναιρούσε την υπογραφή του δεν είχε θέση στο χωριό και στην πόλη γι’ αυτό και ήτανε ελάχιστοι που σπούσανε όπως λέγανε τη συμφωνία τους. Κανείς δεν πήγαινε στην πόλη στον συμβολαιογράφο και ούτε τον ξέρανε.
Μετά που το κράτος ήθελε να βάλει τάξη σε όλα τα ακίνητα για να μην δημιουργούνται δυσάρεστες καταστάσεις μεταξύ των και μεταξύ των κληρονόμων τους, πηγαίνανε οι περισσότεροι στον συμβολαιογράφο και δηλώνανε αυτά που είχανε. Λίγοι αργήσανε να πάνε αλλά στο τέλος υποχωρήσανε και πήγανε για να μην δημιουργούνται προβλήματα εις βάρος τους. Έτσι αναγνωριζότανε και τα πρόχειρα χαρτιά που είχανε χωρίς κανένα πρόβλημα.
Σήμερα που δεν τηρούνται οι συμφωνίες δια λόγων και δεν αναγνωρίζονται τα πρόχειρα συμφωνητικά πηγαίνουν όλοι σε συμβολαιογράφο. Όμως οι δύο φίλοι που είναι της παλιάς εποχής αγνοήσανε το νόμο και συντάξανε ένα συμβόλαιο αγοράς και πώλησης διαλόγων χωρίς την συμμετοχή συμβολαιογράφου γιατί είχανε την εμπιστοσύνη ο ένας του άλλου και γιατί έτσι ήτανε και οι Μικρασιάτες γονείς τους χωρίς να υπάρχει καμία αμφιβολία και αργότερα με το πάσο τους κάνανε ότι προβλέπει ο νόμος.
