Ενα “τάμα” που εκπληρώθηκε…

Για όποιον παρακολουθεί ποδόσφαιρο ένα Παγκόσμιο Κύπελλο στα γήπεδα της Βραζιλίας είναι η κορυφαία και με διαφορά διοργάνωση που αξίζει να τη ζήσει κάποιος από κοντά. Είναι σαν το… προσκύνημα ενός Χριστιανού στους Αγίους Τόπους ή ενός Μουσουλμάνου στη Μέκκα και τη Μεδίνα! Υπό αυτή την έννοια από την εφηβεία μου κιόλας ένα Μουντιάλ ήταν συνυφασμένο με την αχανή αυτή χώρα της Νοτίου Αμερικής. Οχι μόνο διότι πρόκειται για την πολυνίκη του θεσμού και τη μοναδική που ήταν παρούσα και στις 20 διοργανώσεις, αλλά επειδή ήταν αυτή που έβαλε σε άλλη διάσταση το λαοφιλέστερο των αθλημάτων με το “jogo bonito”, το “όμορφο παιχνίδι” δηλαδή που την οδήγησε στα τρία πρώτα τρόπαια μέσα σε 4 διοργανώσεις (1958 – 70).
Καθώς μάλιστα η Ελλάδα ήταν ουσιαστικά απούσα από τα Παγκόσμια Κύπελλα μέχρι το 2010      -αν εξαιρέσουμε την… τραυματική εμπειρία στα γήπεδα των ΗΠΑ πριν 20 χρόνια- ήταν ευχής έργον που κατάφερε να φωνάξει “παρών” στα γήπεδα της Βραζιλίας επικρατώντας της Ρουμανίας στα μπαράζ. Κάτι που σήμαινε ότι ο μεγαλύτερος σύνδεσμος φίλων της εθνικής, ο “Γαλανόλευκος Φάρος”, ο οποίος ιδρύθηκε πριν από δέκα χρόνια στα Χανιά, θα διοργάνωνε -όπως πάντα μαζί με το Kalamaki Travel- εκδρομή και αυτό έκανε πολύ πιο εύκολη την απόφαση να ταξιδέψεις στη Νότια Αμερική αγνοώντας όλα εκείνα που έβλεπες και διάβαζες τους τελευταίους μήνες για επεισόδια και αντιδράσεις σε μία χώρα που αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα και τεράστιες ανισότητες…
Καθώς το Παγκόσμιο Κύπελλο έχει μπει στην τελική ευθεία μεταφέρουμε λοιπόν σήμερα μερικές από τις εικόνες και τα συναισθήματα που ζήσαμε κατά τη 15ήμερη αυτή παραμονή μας στην άλλη άκρη του πλανήτη.

A’ Ημέρα – Aναχώρηση από το “Ελ. Βενιζέλος” με στάση στη Ρώμη
Δύο μέρες πριν την πρεμιέρα το μεγαλύτερο κομμάτι των περίπου 80 οπαδών του Γαλανόλευκου Φάρου βρίσκεται στο “Ελ. Βενιζέλος” και μιλάει στις κάμερες τόσο των ελληνικών καναλιών όσο και του εξωτερικού (από Βραζιλία, Κολομβία κ.α.) για την απόφασή του να πραγματοποιήσει το ταξίδι αυτό και τις προσδοκίες του. Το κλίμα είναι πανηγυρικό με τύμπανα και τρομπέτες και λίγο αργότερα ξεκινάει το 14ωρο ταξίδι για Ρίο Ντε Τζανέιρο. Με μία στάση στη Ρώμη όπου για λίγες ώρες είχαμε την ευκαιρία να επισκεφτούμε το κέντρο της Αιώνιας Πόλης και να ξεδιπλώσουμε τα πανό μας έξω από το Κολοσσαίο. Πολλοί Ιταλοί φίλαθλοι μας κοίταγαν με απορία, σίγουρα όμως κανείς τους δεν θα περίμενε ότι η εθνική τους ομάδα θα επέστρεφε νωρίτερα από τη δική μας…

B’ Ημέρα Η “ουσία” του Μουντιάλ από έναν Πολωνό φίλαθλο
Είχαμε την τύχη να ταξιδέψουμε αυτές τις 12 ώρες από Ρώμη στο Ρίο δίπλα σε ένα νεαρό φίλαθλο από την Πολωνία. Με τη σημαία της χώρας του στον ώμο, είχε βρει εισιτήρια για 5 αγώνες της α’ φάσης παρότι ως γνωστών οι συνδιοργανωτές του προηγούμενου EURO δεν είχαν καταφέρει να προκριθούν στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ο Λούκας Στούπκα από την Κρακοβία μαζί με χιλιάδες άλλους από όλο τον πλανήτη είναι τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα ενός Μουντιάλ. Διότι αν και οι χώρες τους έμειναν εκτός οι ίδιοι δίνουν το παρών σε αυτό το τεράστιο πάρτι του ποδοσφαίρου βοηθώντας την πολυχρωμία του και ενισχύοντας τον χαρακτήρα που έχει και πρέπει να έχει κάθε ανάλογη διοργάνωση.
Στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη και πρωτεύουσα έως το 1960 της Βραζιλίας φθάσαμε ξημερώματα Τετάρτης και η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική με πολλή υγρασία και υψηλές θερμοκρασίες. Η πρώτη μας αίσθηση ήταν ότι είχαμε να κάνουμε με μία καταπράσινη μεγαλούπολη όπου οι μεγάλες αντιθέσεις και οι ανισότητες είναι εμφανείς σε κάθε βήμα. Πίσω από τα τεράστια ξενοδοχειακά συγκροτήματα ξεπροβάλλουν οι παραγκούπολεις (φαβέλες), ενώ η έντονη παρουσία αστυνομικών έδειχνε ότι η εγκληματικότητα αποτελεί το νούμερο ένα πρόβλημα. Το πρώτο που κάναμε βέβαια να επισκεφθούμε το θρυλικό Μαρακανά εκεί όπου το 1950 παίχθηκε το μεγαλύτερο δράμα του Βραζιλιάνικου λαού, το “Μαρακανάζο”…
Λίγο αργότερα κάναμε μία πρώτη γνωριμία με τις πιο ξακουστές παραλίες της πόλης (Λεμπλόν, Ιπανέμα, Κόπα Καμπάνα) και πιο αργά περπατήσαμε με τις ώρες σε αυτές. Αμέτρητες οι φωτογραφίες που βγάλαμε με όλες τις φυλές που συναντήσαμε στο διάβα μας και οι οποίες ήταν ενθουσιασμένες και μόνο με την παρουσία τους σε αυτή την τεράστια διοργάνωση. Ευκαιρία και για εμάς να αφήσουμε εντελώς πίσω μας όλη τη μιζέρια και κακομοιριά του ελληνικού πρωταθλήματος…

Γ’ Ημέρα Γνωριμία με τα τροπικά νησιά
Η δεύτερη μέρα στο Ρίο περιελάμβανε μία πολύ όμορφη κρουαζιέρα στα τροπικά νησιά της ευρύτερης περιοχής. Νησιά που διαθέτουν εξοχικά σπιτάκια τα οποία νοικιάζονται την καλοκαιρινή περίοδο και στα οποία τώρα κατοικούν μονάχα φύλακες. Να διευκρινίσουμε  ότι η θερμοκρασία εδώ τον χειμώνα είναι σχεδόν η ίδια με αυτή που αφήσαμε πίσω τον Ιούνιο στην Ελλάδα. Η μοναδική χτυπητή διαφορά ότι νύχτωνε από τις 17.00 – 17.30 καθότι βρισκόμαστε στο νότιο ημισφαίριο. Σε ένα από τα νησιά μας περίμενε μπουφές, πολλοί βουτήξαμε στα όχι ιδιαίτερα κρύα νερά ενώ κάποιοι αντάλλαξαν και μερικές πάσες πάνω στην άμμο.

Δ’ Ημέρα Με τον Ιησού Λυτρωτή
Το σύμβολο της πόλης είναι βέβαια το Αγαλμα του Χριστού Λυτρωτή στον λόφο του Κορκοβάδο. Στέκει εκεί πάνω από 80 χρόνια και αγκαλιάζει όλη την πόλη από το ύψος τον περίπου 700 μέτρων του λόφου στην κορυφή ενός εθνικού πάρκου στην οποία σε μεταφέρει ένα ηλεκτρικό οδοντωτό τρενάκι. Από εκεί έχεις μία μοναδική θέα της πόλης και κρίμα που η ομίχλη δεν μας επέτρεψε να δούμε σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια, βέβαια κάποιες στιγμές ένα αεράκι καθάριζε για μερικά δευτερόλεπτα το τοπίο.

E’ Ημέρα Μία πολύ δύσκολη μέρα…
Από την αρχή ξέραμε ότι ο πρώτος αγώνας με την Κολομβία στο Μπέλο Οριζόντε στο οποίο θα μεταβαίναμε με λεωφορείο θα ήταν ο πιο δύσκολος από πολλές απόψεις. Οι δε οιωνοί κάθε άλλο παρά ευνοϊκοί ήταν. Οι χιλιάδες Κολομβιανοί που συναντήσαμε στο Ρίο, μία καθυστερημένη αναχώρηση        -πάντα κάποιος από το γκρουπ ξεχνιόταν τις πρώτες μέρες- συν ένα θανατηφόρο τροχαίο ανέβασαν τον βαθμό της δυσκολίας, ενώ κατά την είσοδο στην πρωτεύουσα της Πολιτείας Μίνας Ζεράϊς και τρίτη μεγαλύτερη πόλη της χώρας ο οδηγός έχασε τον δρόμο λόγω και της ελλιπούς σήμανσης που δεν θύμιζε ότι στην πόλη αυτή διεξαγόταν αγώνες του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Τελικά βρέθηκε λύση και καταφέραμε να φθάσουμε οριακά στο γήπεδο λίγο πριν το πρώτο σφύριγμα. Ενώ οι επιταγές της FIFA είχαν ως αποτέλεσμα να μην καταφέρουμε να διατηρήσουμε πάνω από 20 λεπτά το τύμπανο το οποίο στη συνέχεια κατασχέθηκε. Ολα αυτά σε ένα γήπεδο με πάνω από 35.000 Κολομβιανούς, με τους Βραζιλιάνους ουδέτερους μεν αλλά ντυμένους και αυτούς στα κίτρινα κάνοντας σε να νομίζεις ότι αγωνίζεσαι στην… Μπογκοτά. Και δυστυχώς η εθνική μας διατηρώντας την… παράδοση που είχε χτίσει στα δύο προηγούμενα Μουντιάλ κατάφερε να κάψει το θεωρητικά δυνατό της χαρτί -δηλαδή την άμυνα- από το πρώτο πεντάλεπτο του παρθενικού της αγώνα στη διοργάνωση μένοντας πίσω το σκορ. Ενώ το τελικό 3-0 που διαμορφώθηκε στα… χασομέρια ήταν πολύ βαρύ και δεν αντικατοπτρίζει την εικόνα του αγώνα καθώς η Ελλάδα έχασε σημαντικές ευκαιρίες. Ενα σκορ που μεγάλωσε ακόμα περισσότερο την ταλαιπωρία μας. Τελικά το Μπέλο Οριζόντε μόνο… μπέλο δεν ήταν για την εθνική μας και τους φιλάθλους της.

Στ’ Ημέρα Τα φανάρια που γίνονται… στοπ!
Οι έχοντες ακόμα… αντοχές λίγες ώρες μετά την επιστροφή μας στο Ρίο μετέβησαν αεροπορικώς στους καταρράκτες του Ιγκουασού όπου και διανυκτέρευσαν. Ο υποφαινόμενος προτίμησε την ξεκούραση στο Ρίο ντε Τζανέϊρο και την γνωριμία με τη νυχτερινή ζωή του. Κάποιοι προσπάθησαν να βρουν εισιτήριο και για τον αγώνα Αργεντινής – Βοσνίας που διεξαγόταν εκείνη τη μέρα στο Μαρακανά αν και οι τιμές στη μαύρη αγορά ήταν απαγορευτικές. Διότι η πόλη είχε γεμίσει από “ορδές” Αργεντίνων φιλάθλων που είχαν αναπληρώσει το κενό που άφησαν οι Κολομβιανοί…  Το βράδυ τώρα παρατηρήσαμε ότι ουδείς σταματάει στο κόκκινο φανάρι απλά κόβει λίγο ταχύτητα. Η εξήγηση: Από τις 22.00 και έως τις 06.00 το κόκκινο υπολογίζεται ως στοπ καθώς το να σταματήσεις σε κάνει αυτόματα πιθανόν στόχο ληστείας από κάποια συμμορία… Εννοείται ότι αποφεύγεις να φοράς ακριβά ρολόγια, κοσμήματα και αλυσίδες, αφήνεις το διαβατήριο στο ξενοδοχείο και κυκλοφορείς με φωτοτυπία του, στην παραλία πάντα κάποιος μένει στην ακτή και φυλάει τα πράγματα και γενικά πρέπει να έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερα… Αν και η τεράστια αστυνομική δύναμη που είχε επιστρατευτεί σου έδινε μία μεγάλη αίσθηση ασφάλειας.

Η’ Ημέρα Στη Λάπα…
Καθώς περιμέναμε την ενσωμάτωση όσων ταξίδεψαν στους καταρράκτες του Ιγκουασού κάναμε ένα ακόμα μπάνιο στην Κόπα Καμπάνα με την εκπληκτική άμμο και το βράδυ κινηθήκαμε στην περιοχή της Λάπα. Κοντά στο κέντρο με πολύ όμορφα μπαρ και εστιατόρια με ζωντανή μουσική σε αρκετά καλές τιμές και ξέφρενο χορό. Εκεί υπάρχει και μία εντυπωσιακή σκάλα με χρωματιστά πλακάκια έργο ενός Χιλιανού καλλιτέχνη του Χόρχε Σελαρόν.  Επισκεφθήκαμε επίσης ένα συμπαθητικό αραβικό εστιατόριο (λιβανέζικο) στην περιοχή της Κόπα Καμπάνα όπου δύο κορίτσια χόρεψαν οριεντάλ σε μελωδίες αρκετά οικείες σε εμάς -όπως “τα μαύρα μάτια σου” του Μανόλη Αγγελόπουλου.

Θ’ Ημέρα Στον Λόφο της Ζάχαρης
Το δεύτερο σημαντικότερο αξιοθέατο του Ρίο είναι ο Λόφος της Ζάχαρης. Απέναντι από τον λόφο του Κορκοβάδο και σε ύψος περίπου 400 μέτρων σου δίνει την ευκαιρία για μία ακόμα πανοραμική άποψη της πόλης πάνω από τον κόλπο Γκουαναµπάρα. Τον επισκέπτεσαι µε το εναέριο τελεφερίκ, που εκτελεί δύο διαδροµές καθώς πρόκειται ουσιαστικά για δύο λόφους (Ούρκα -ο μικρότερος- και Πάο ντε Ασούκαρ). Εκεί υπάρχουν σε ένα υπαίθριο μουσείο και δύο παλιότερα τελεφερίκ, το ένα μάλιστα είναι αυτό που ξεκίνησε πριν 100 χρόνια τη μεταφορά. Ο λόφος είναι πολύ δηµοφιλής στους αναρριχητές καθώς έχουν ήδη καταγραφεί 50 αναρριχητικές διαδροµές.

Ι’ Ημέρα Αφιξη στο “πλημμυρισμένο” Νατάλ
Tο μεσημέρι της Τρίτης αναχωρήσαμε αεροπορικώς για το Νατάλ. Είμαστε τυχεροί διότι η πτήση μας με τη βραζιλιάνικη εταιρεία ΤΑΜ έγινε κανονικά τη στιγμή που πολλές άλλες είχαν ακυρωθεί. Μετά από πτήση 3 ωρών προς τα βόρεια της χώρας βρεθήκαμε στην τροπική περιοχή της χώρας με αρκετά ισχυρές βροχοπτώσεις. Οι οποίες είχαν δημιουργήσει σημαντικά προβλήματα με κατολισθήσεις που προκάλεσαν και είχαν οδηγήσει στην εκκένωση δύο πολυώροφων κτηρίων λίγα μέτρα δίπλα στο 20ώροφο ξενοδοχείο μας. Οσο για τις φαβέλες, βρίσκονταν πάντα εκεί δίπλα στα σύγχρονα κτήρια… Πάντως πρόκειται για μία από τις ασφαλέστερες πόλεις της Βραζιλίας που φέρει το παράξενο όνομα “Χριστούγεννα” καθώς ιδρύθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 1599.

ΙA’ Ημέρα Παλληκαρίσια ισοπαλία που έδωσε ελπίδες
Tο πρωί επισκεφτήκαμε μία λαϊκή αγορά με πολύ ωραίες κατασκευές (ανάμεσα τους και καραβάκια μέσα σε γυαλί) ενώ το απόγευμα ήρθε η ώρα του δεύτερου αγώνα στο υπερσύγχρονο γήπεδο “Αρένα ντας Ντούνας”. Ξανά οι Ιάπωνες είναι πολύ περισσότεροι όμως με τη βοήθεια του τύμπανου ακουγόμαστε πολύ περισσότερο. Παρά την αποβολή του Κατσουράνη από το α’ μέρος σε καμία στιγμή δεν φοβηθήκαμε και πράγματι η εθνική μας με κατάθεση ψυχής άντεξε και κράτησε ζωντανές τις ελπίδες πρόκρισης. Φυσικά και εδώ πάμπολλες ήταν οι φωτογραφίες μας με φιλάθλους από τη χώρα του “Ανατέλλοντος Ηλίου” που μάλλον ποτέ δεν θα ξανασυναντήσουμε…

ΙB’ Ημέρα Με τζιπάκια στους αμμόλοφους
Eπίσκεψη με αμαξάκια buggy (τζιπάκια) στην τροπική παραλία της περιοχής και τους αμμόλοφους που δεσπόζουν περιελάμβανε το πρόγραμμα της επόμενης μέρας. Εκεί και το χαρακτηριστικό φρούριο της πόλης, το Reis Magos. Το βράδυ δοκιμάζουμε τη σπεσιαλιτέ της περιοχής, εφτά διαφορετικά είδη γαρίδων, ενώ τρία ζευγάρια παρουσιάζουν παραδοσιακούς χορούς της πολιτείας του Ρίο Γκράντε ντο Νόρτε.

ΙΓ’ Ημέρα Το μεγαλύτερο δέντρο κάσιους στον κόσμο
Στα αξιοθέατα της περιοχής το μεγαλύτερο δέντρο κάσιους στον κόσμο. Ενα δέντρο που καλύπτει έκταση μεταξύ 7.300 και 8.400 τετ. μέτρων. Έχει το μέγεθος 70 κανονικών δέντρων κάσιους και περιφέρεια 500 μέτρων. Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε μία λίμνη, ενώ ένα καραβάκι μας με δύο χορεύτριες μας έκανε μία βόλτα στα ανοιχτά του Ατλαντικού… Ενώ το βράδυ η περιοχή της Πόντα Νέγκρα αποτελεί τον πιο συνηθισμένο προορισμό της πόλης.

ΙΔ’ Ημέρα Για την πρόκριση στη Φορταλέζα
Καθυστερημένη αναχώρηση αφού τα στοιχεία του διαβατηρίου ενός μέλους του γκρουπ εντοπίστηκαν σε πλαστό διαβατήριο που κατασχέθηκε στο… Σάο Πάολο! Τελικά αφήσαμε πίσω τις φαβέλες που αντικρίζαμε κάθε πρωί πίσω από το ξενοδοχείο στο Νατάλ και μετά από ένα πολύωρο ταξίδι με το λεωφορείο μεταβήκαμε στη Φορταλέζα όπου όπως φάνηκε σε ένα πρόχειρο γκάλοπ η νίκη –
πρόκριση ήταν το αποτέλεσμα που περίμενε το 50% των Ελλήνων εκδρομέων…

ΙE’ Ημέρα Μία μικρογραφία του Ρίο…
Η  Φορταλέζα βρίσκεται και αυτή στην τροπική περιοχή της Βραζιλίας και μοιάζει πολύ με μία μικρογραφία του Ρίο. Η πρωτεύουσα της πολιτείας Σεαρά διαθέτει 600 χλμ. θαλάσσιων ακτών και πολλά εντυπωσιακά πολυόροφα κτήρια που θυμίζουν κάτι από… Μαϊάμι. Το απόγευμα νεκρώνει καθώς όλοι οι κάτοικοι κατεβαίνουν στη “φαν ζον” για να παρακολουθήσουν τη νίκη με 4-1 επί του Καμερούν που εξασφαλίζει την πρώτη θέση του ομίλου στους διοργανωτές. Βέβαια αν κάνεις το λάθος και αγοράσεις νερό από τους μικροπωλητές πρέπει να το πιεις εκτός της περιφραγμένης ζώνης διότι μέσα πουλούν τα νερά των χορηγών σε τιμές… 4 και 5 φορές παραπάνω!
Μπροστά στα μάτια μας ένας Βραζιλιάνος σπάει το αλυσιδάκι που φορούσε στον λαιμό του Έλληνας φίλαθλος, όμως πριν προλάβει να ξεφύγει 4 Αστυνομικοί τον συλλαμβάνουν και του φορούν χειροπέδες…
Ξέφρενος χορός αργά το βράδυ στο μπαρ με ζωντανή μουσική Πιράτα (Πειρατής) αφού για τους περισσότερους από εμάς αυτή είναι η τελευταία διανυκτέρευση σε ξενοδοχείο…

ΙΣΤ’ Ημέρα Μία ιστορική πρόκριση που εξαφάνισε την κούραση…
Πηγαίνοντας στο γήπεδο Καστελάο ελπίζαμε ότι απέναντι στην Ακτή Ελεφαντοστού η εθνική μας θα πετύχαινε κάποιο τέρμα -μόνο εμείς και το Ιράν δεν είχαμε σκοράρει μέχρι τότε από τους 32 μονομάχους- το οποίο πιθανόν να μας έφερνε για πρώτη φορά στην επόμενη φάση ενός Μουντιάλ. Με μία εμφάνιση πέρα από κάθε προσδοκία η Ελλάδα πέτυχε όχι ένα αλλά δύο τέρματα και καθώς η Κολομβία μας έκανε το χατίρι νικώντας την Ιαπωνία μας έστειλε στο Ρεσίφε και κάποιους από εμάς να αλλάζουν τα εισιτήρια της επιστροφής που προέβλεπαν αναχώρηση το ίδιο βράδυ από Φορταλέζα για το Σάο Πάολο και επιστροφή μέσω Ρώμης στην Αθήνα. Ενα πολύωρο ταξίδι που όμως χάρη σε εκείνο το εύστοχο πέναλτι του Σαμαρά ελάχιστα κοπιαστικό πλέον.

Ενας 83χρονος έφηβος…
Την τελευταία μέρα στο ξενοδοχείο γνωρίσαμε τον 83χρονο Κώστα Βουλατσίκη που από 20 ετών ζει στη Βραζιλία. Με καταγωγή από την Ερεσο της Μυτιλήνης, μεγάλωσε στη Νέα Σμύρνη και πριν από 63 χρόνια διέσχισε τον Ατλαντικό αναζητώντας μία καλύτερη τύχη. Εκανε διάφορες δουλειές και έζησε σε πολλά μέρη της νέας του πατρίδας πριν εγκατασταθεί το 1979 στη Φορταλέζα. Τον περισσότερο καιρό μέχρι τότε έζησε σε μία μικρή πόλη στις εκβολές του Αμαζονίου στα σύνορα με Κολομβία και Περού. Είχε ένα εμπορικό καΐκι και διέσχιζε τον τεράστιο αυτό ποταμό πριν εγκατασταθεί στην πόλη όπου η εθνική μας έγραψε ιστορία. Παντρεμένος με δύο παιδιά βρέθηκε μαζί με τον γιο του στο γήπεδο φορώντας τη φανέλα της εθνικής και όπως όλοι μας ήταν κατασυγκινημένος που έζησε από κοντά αυτή την τεράστια νίκη-πρόκριση. Ακόμα και τώρα σε προχωρημένη ηλικία επισκέπτεται 1-2 φορές τον χρόνο την Ελλάδα. Μιλάει πάντως προβληματισμένος για τη μεγάλη φτώχεια και την εγκληματικότητα που υπάρχει στη Βραζιλία -εδώ οι κλοπές με τις ληστείες αλλά και οι φόνοι είναι στην ημερήσια διάταξη. Από την άλλη έχει να λέει για τον πολύ μεγάλο σεβασμό που υπάρχει από κράτος και πολίτες στους ηλικιωμένους, ενώ ένα από τα παράπονά του είναι ότι οι σημερινές Βραζιλιάνες δεν είναι όπως όταν τις πρωτογνώρισε, σήμερα κυκλοφορούν με πολλά κιλά οι περισσότερες!

“Ομπιγκάντο” Μαρία – Ευχαριστούμε Καραγκούνη…
Τις καλύτερες εντυπώσεις σε αυτή την εκδρομή μας άφησε η γλυκιά Βραζιλιάνα ξεναγός Μαρία Φερέϊρα. Πάντα χαμογελαστή και ετοιμόλογη προσπαθούσε να μας λύσει κάθε απορία ακόμα και όταν ζητάγαμε παράλογα πράγματα. Παντρεμένη άλλωστε με Ελληνα έχει μάθει από κοντά τα… χούγια μας και της αξίζει ένα μεγάλο “ομπριγκάντο” (σ.σ. ευχαριστώ στα πορτογαλικά). Η ίδια όπως οι περισσότεροι Βραζιλιάνοι έχει μέσα της αίμα και DNA από 4 Ηπείρους. Από τους ιθαγενείς του Αμαζονίου, τους Αφρικανούς που ήρθαν ως σκλάβοι, τους Πορτογάλους κατακτητές, αλλά τους Γιαπωνέζους που σε μεγάλους αριθμούς ζουν σε αυτή τη χώρα. Στη φωτό δεξιά μαζί με τον Ελληνοαυστραλό Θανάση Παπαπέτρου που για πολλοστή φορά ήρθε από το Σίδνεϊ για να συμπαρασταθεί στην εθνική μας. Τέλος όλοι μας οφείλουμε ένα τεράστιο ευχαριστώ στα παιδιά της εθνικής και ειδικά στον Γιώργο Καραγκούνη. Τον ηγέτη της ομάδας που έχει συνδέσει περισσότερο από τον κάθε άλλο το όνομά του με τη χρυσή δεκαετία της εθνικής μας. Στο κύκνειο άσμα του με τη γαλανόλευκη ήταν συγκλονιστικός, έτρεξε ατέλειωτα χιλιόμετρα και λειτούργησε όπως πάντα πυροσβεστικά κάθε φορά χρειαζόταν. Ηταν δε έτοιμος να εκτελέσει και το πέμπτο πέναλτι με την Κόστα Ρίκα αλλά τελικά δυστυχώς δεν χρειάστηκε…

Αντί επιλόγου
Μετά από 15-16 μέρες στη Βραζιλία συναντήσαμε και πολλά κακώς κείμενα, όμως αλίμονο αν ξεκινάς ένα τόσο μεγάλο ταξίδι επικεντρωμένος στα αρνητικά. Η οργάνωση συχνά κατώτερη του αναμενόμενου, η αδυναμία των Βραζιλιάνων να συννενοηθούν σε άλλη γλώσσα εκτός από πορτογαλικά, η φτώχεια, η πορνεία και η εξαθλίωση που εμφανίζεται συχνά πυκνά πίσω από την κουρτίνα της διοργάνωσης με τα υπερπολυτελή ξενοδοχεία και τους σύγχρονους ουρανοξύστες ήταν μερικά από αυτά. Μαζί με τα πανάκριβα και υπερκοστολογημένα στάδια που ανακατασκευάστηκαν ή κατασκευάστηκαν κάποια από αυτά σε περιοχές χωρίς τοπικές ομάδες που να μπορούν να τα υποστηρίξουν στο μέλλον. Αν σκεφτούμε δε ότι σε δύο χρόνια στο Ρίο ντε Τζανέϊρο θα διεξαχθούν οι επόμενοι Ολυμπιακοί Αγώνες, ίσως αυτό να είναι η θρυαλλίδα που θα πυροδοτήσει το φιτίλι που εδώ και χρόνια έχουν πλέξει οι μεγάλες ανισότητες που βιώνει η πλειοψηφία του πληθυσμού των περίπου 200 εκατομμυρίων κατοίκων.
Διότι όλοι ξέρουμε μία χώρα των… Βαλκανίων που διοργάνωσε πριν δέκα χρόνια Ολυμπιακούς Αγώνες και γέμισε έργα βιτρίνας που την οδήγησαν σε μεγάλο βαθμό στη σημερινή χρεοκοπία…