» Οι μαθητές του τμήματος Γ3 του Γυμνασίου Αλικιανού γράφουν δημοτικά τραγούδια για τη λαβωμένη γέφυρα 3 χρόνια από την κατάρρευσή της
Τα δημοτικά τραγούδια είναι γραμμένα, όπως δηλώνει άλλωστε και το όνομά τους, από τον λαό. Συνδυάζουν την ποίηση, τη μουσική και τον χορό και εκφράζουν συλλογικά βιώματα, ιδέες και συναισθήματα. Ένας αυτοσχέδιος λαϊκὸς δημιουργός, με στιχουργική επιδεξιότητα και αναπτυγμένο μουσικό αίσθημα, δημιουργεί από εσωτερική παρόρμηση κάποιους στίχους, προσαρμοσμένους σε μελωδία γνωστή ή που δημιουργεί ο ίδιος.
Στη συνέχεια επαναλαμβάνει το τραγούδι άλλος, προσαρμόζοντάς το στα δικά του συναισθήματα. Έτσι τροποποημένο το παραλαμβάνει τρίτος κ.ο.κ. Με τον καιρό το όνομα του αρχικού δημιουργού ξεχνιέται και το τραγούδι μετουσιώνεται σε πνευματικό προϊόν της κοινότητας.
Πέρα από την έννοια της συλλογικότητας, ότι δηλαδή οι άνθρωποι παλιά μαζεύονταν, ενώνονταν σε παρέες και τραγουδούσαν όλοι μαζί, εξίσου σημαντικό είναι να θυμηθούμε ότι τα δημοτικά τραγούδια συνόδευαν όλες τις εκδηλώσεις και τα συναισθήματά τους, ευχάριστα και δυσάρεστα. Εκτός από το γλέντι και τη διασκέδαση, το δημοτικό τραγούδι είχε και χρηστικό, λειτουργικό και τελετουργικό χαρακτήρα. Απλωνόταν σε όλες τις όψεις της κοινωνικής ζωής, συνδεόταν με τη λατρεία και διατηρούσε την ιστορική μνήμη. Τραγουδιόταν για να γιορταστεί ο έρωτας και η αγάπη αλλά και για να αποχαιρετήσουν αυτόν που πάει στα ξένα, να θρηνήσουν για κάποιον ή κάτι που έχασαν, να μοιρολογήσουν, να παρηγορήσουν. Το δημοτικό τραγούδι δε θα πάψει να υφίσταται, όσο οι άνθρωποι θα συνεχίζουν να γλεντούν, να γιορτάζουν, να παντρεύονται, να νοσταλγούν και να μοιρολογούν…
Αναλογιζόμενοι όλα τα παραπάνω και έχοντας μελετήσει το δημοτικό τραγούδι «Του γιοφυριού της Άρτας», με το οποίο ξεκινάει το «μάθημα» της λογοτεχνίας της Γ’΄γυμνασίου, σκεφτήκαμε να προσπαθήσουμε να γράψουμε κι εμείς τραγούδια για τη γέφυρα του Κερίτη, για να τιμήσουμε τη μνήμη της, 3 χρόνια μετά την πτώση της, να ξανανιώσουμε όλοι μαζί την αίσθηση της απώλειας και να εκφράσουμε την ελπίδα και την ευχή μας πως κάποια μέρα θα είναι και πάλι εκεί…
Τη γέφυρα περνούν γενιές χειμώνα, καλοκαίρι
και βόλτες κάνουνε πολλές στα όμορφά της μέρη.
Αναμνήσεις και στιχάκια γραμμένα στα τοιχάκια,
την άνοιξη πάλι φύτρωναν χαμόγελα κι ανθάκια.
Παρασκευή Σκουλά, Σάρα Χίντρει
Φλεβάρης του 19 ήταν η μέρα κείνη,
η μέρα που εχάθηκε η γέφυρα Κερίτη.
Οι χωριανοί κοιτούσανε με δάκρυα στα μάτια,
τη γέφυρα που έπεσε κλαίγανε και θρηνούσαν.
Εμείς εδώ δε χάσαμε απλά ένα γιοφύρι,
μα χάσαμε μαζί μ’αυτό όλες τις αναμνήσεις.
Μυρτώ Χανιωτάκη,
Σπύρος Ψαριανός
Τη γέφυρα περνούσανε δασκάλοι, μαθητάδες
κι εκεί νερό ορμητικό περνάει και τη ρίχνει.
Κλάμα ξεσπάει στο χωριό, σ’ όλη την Κυδωνία
για το γεφύρι που ’τανε με αίμα γεμισμένο.
Πένυ Τρυπιά, Δημήτρης Λαγουδάκης
Σαν περνά το ποτάμι από πάνω κάτι κάνει,
το προστατεύει από τις στάλες της βροχής και το ησυχάζει.
Έλα όμως που τώρα υπάρχει μόνο ήλιος,
η γέφυρα διαλύθηκε, έφτασε ο καιρός της.
Οι άνθρωποι το έμαθαν και έκλαψαν πολύ.
Ο Κερίτης θα’ναι στις καρδιές μας, για να μας κάνει σκιές.
Αλέξανδρος Χανέλλι, Άλμπιον Θάτσι
Εκεί που πήγα πέρασα
τη γέφυρα Κερίτη,
ελάλησαν οι άνθρωποι,
καταστροφή στην Κρήτη.
Κι εκειά όλοι εφώναζαν
τι κρίμα που μας βρήκε
και ο Θεός κατέστρεψε
αυτό που μας ανήκε.
Ελένη Χατζηγρηγοράκη,
Μιχάλης Σκουλάς
Φλεβάρη μήνα έπεσε η γέφυρα Κερίτη,
που ήταν η ομορφότερη σ’ ολόκληρη την Κρήτη.
Καμαρωτή στεκότανε και είχε τρεις καμάρες
κι αντίκριζε περήφανη τις Κρητικές Μαδάρες.
Τιτίκα Σερβάκη, Νικόλας Σφιγκάκης
Στη γέφυρα ποθάνανε τόσοι πολλοί νομάτοι,
οι συγγενείς τους κλαίγανε όλοι με μαύρο δάκρυ.
Από τη γέφυρα περνούσανε νομάτοι και νομάτοι,
μια μέρα όμως έπεσε λες κι είδε μαύρο γάτη!
Μπάμπης Χατζής
Επιμέλεια εργασίας και κειμένων: Ελπίδα Χελιουδάκη
Γυμνάσιο Αλικιανού, σχ. έτος 2021-2022
υπεροχοι