Τον μεγάλωσαν οι δόλιοι οι γονείς του με χίλιες δυο στερήσεις στο μικρό κι απόμερο χωριό τους. Δεν είχαν όμως άλλο παιδί ή ο Θεός για λόγους που μόνο εκείνος ήξερε τους στέρησε αυτή τη διπλή ή την τριπλή χαρά που ονειρευότανε, τη χαρά δηλαδή κι άλλων παιδιών κι όλη τους η αγάπη και η φροντίδα εστιάστηκε στον μοναχογιό τους τον Διονύση.
Mέσα από τα δικά του μάτια έβλεπαν κι όπως τον έβλεπαν να μεγαλώνει τον καμάρωναν, και γιατί ήταν όμορφος αλλά και γιατί είχε πολλές καλές χάρες. Όταν δε τελείωσε το Δημοτικό και είδαν το ενδεικτικό που είχε το βαθμό ‘’Άριστα δέκα’’, τα όνειρά τους τριπλασιάστηκαν. Πότε τον ονειρεύονταν γιατρό ντυμένο με την λευκή μπλούζα του, πότε τον έβλεπαν καθηγητή γραβατωμένο να διδάσκει σε κάποιο Γυμνάσιο και μ’ ένα σωρό άλλες στολές ντυμένο και πετούσαν απ΄ τη χαρά τους.
Τώρα, όταν έδινε εξετάσεις για να περάσει στο Γυμνάσιο ώστε να συνεχίσει τις παραπέρα σπουδές του, για να μην μείνει μόνος του, όσες μέρες χρειαζότανε για τις εξετάσεις τον συνόδεψε ο πατέρα του και πήγαιναν σε ένα ξενοδοχείο κι έμεναν. Κι όπως ήταν αναμενόμενο, επειδή ήταν καλός μαθητής πέρασε δίχως καμιά δυσκολία στο Γυμνάσιο. Στην συνέχεια του ενοικίασαν κι ένα καλό δωμάτιο στην πρωτεύουσα, του αγόρασαν και καινούργια ρούχα και το σπουδαιότερο, για να μην είναι μόνος του παρακάλεσαν ένα άλλο συμμαθητή του από το χωριό να μένουν μαζί, λέγοντας στους γονιούς του ότι ήταν διατεθειμένοι να πληρώνουν εκείνοι το ενοίκιο που αναλογεί στο παιδί τους. Οι γονείς όμως του άλλου παιδιού, του Ζαφείρη – έτσι το έλεγαν το παιδί – δέχτηκαν να μένουν μαζί τα παιδιά αλλά απέρριψαν την γενναιοδωρία τους γιατί δεν ήθελαν να νοιώθει το παιδί τους μειονεκτικά. Τέλος τα μαθήματα άρχισαν και οι δυο μαθητές, και φίλοι από μικρά παιδιά, τα πήγαιναν περίφημα κι όπως ήταν φυσικό κι αναμενόμενο έκαναν φίλους και φίλες, αντάλλαζαν επισκέψεις και ο καιρός περνούσε πολύ καλά.
Τα καλοκαίρια ο Ζαφείρης δεν ανέβαινε στο χωριό τους, παρέμεινε στην πολιτεία κάνοντας διάφορες δουλειές του ποδαριού, όπως συνήθως λέμε, κι εξοικονομούσε αρκετά χρήματα για τις σπουδές του βοηθώντας έτσι τους πάμφτωχους γονείς του. Αντίθετα, ο Διονύσης ανέβαινε στο χωριό του κι απολάμβανε τις διακοπές του ξέγνοιαστος κοντά στα αγαπημένα του πρόσωπα.
Έτσι πέρασαν τα πέντε πρώτα χρόνια στο Γυμνάσιο και μπαίνοντας στην έκτη τάξη τα πράγματα άλλαξαν κάπως για τον Διονύση. Έτσι, απρόβλεπτα, άρχισε να ντύνεται στην τρίχα – όπως λένε – ξυρίζονταν κάθε μέρα, αν και τα γένια του δεν είχαν δασώσει ακόμα, αργούσε να επιστρέψει τα βράδια στο δωμάτιό τους κι ένα σωρό άλλες αλλαγές διαπίστωνε ο Ζαφείρης στην συμπεριφορά του Διονύση. Στεναχωριόταν βέβαια ο Ζαφείρης αλλά δεν τολμούσε να του πει τίποτα γιατί φοβότανε μήπως κάνει τα πράγματα χειρότερα.
«Θα τον παρακολουθήσω…» έλεγε, «κι έπειτα θα δω σε ποιες ενέργειες θα προβώ. Πάντως τα πράγματα για τον Διονύση δεν πρέπει να πηγαίνουν καλά».
Στην συνέχεια, ένα Σαββατόβραδο, έτσι ξαφνικά, εκεί που καθότανε ακούοντας ραδιόφωνο – γιατί τότε, εκείνη την εποχή, δεν υπήρχαν τηλεοράσεις – του λέει.
«Ζαφείρη, θέλω να μου κάνεις μια χάρη. Να μωρέ Ζαφείρη, απόψε θέλω να φύγεις από το δωμάτιο μας γιατί θέλω να είμαι μόνος…» και συνέχισε, «θα έρθει μια κοπέλα απόψε εδώ και… καταλαβαίνεις… θέλω να μείνουμε μόνοι μας».
«Και που να πάω να μείνω βρε Διονύση; Αύριο είναι Κυριακή και δεν έχουμε σχολείο. Που να λημεριάσω όλη τη μέρα;»
«Ω…» του απαντάει ο Διονύσης, «μη στεναχωριέσαι γιατί θα σου δώσω χρήματα να μείνεις για δύο βράδια στο ξενοδοχείο. Κάνε μου αυτή τη χάρη, σε παρακαλώ».
«Δεν είναι σοβαρά αυτά τα πράγματα φίλε μου» λέει ο Ζαφείρης, «αλλά επειδή είμαστε φίλοι και χωριανοί κι επιπλέον έχουμε μεγαλώσει μαζί θα σου κάνω τη χάρη, αλλά άλλη φορά να μη μου το ζητήσεις να κάνω το ίδιο. Θέλω να μου υποσχεθείς ότι δεν θα με ξαναφέρεις σε τόσο δύσκολη θέση. Όσο για τα χρήματα των δύο διανυκτερεύσεων δεν τα χρειάζομαι…» και την επόμενη στιγμή έφυγε καταστεναχωρημένος από το δωμάτιό του, ενώ από το μυαλό του περνούσαν ένα σωρό κακές σκέψεις.
Όλη τη νύχτα ο Ζαφείρης δεν έκλεισε μάτι.
«Τι σόι κοπέλα είναι αυτή;» έλεγε και ξανάλεγε.
«Μήπως είναι καμιά παρδαλή, μήπως είναι κανένα παλιοκόριτσο και βλέποντας ότι ο Διονύσης είναι κάπως ευκατάστατος θέλει να του αποσπάσει χρήματα; Κι αν είναι έτσι πως πρέπει εγώ να φερθώ; Τι πρέπει να κάνω; Να τον απομακρύνω απ’ αυτή…» και συμπλήρωνε, «άσε θα μάθω ποια είναι, θα δω και την παραπέρα συμπεριφορά του και ανάλογα θα πράξω».
Έτσι πέρασαν οι δύο μέρες κι όταν επιτέλους αντάμωσαν την Δευτέρα το απόγευμα, μετά το μάθημα, στο δωμάτιό τους, πολύ σοβαρά ζητάει από τον Διονύση να του πει τα γεγονότα χαρτί και καλαμάρι και ο Διονύσης αυτό έκανε. Του είπε που την γνώρισε την κοπέλα και πως φαινότανε πολύ καλή. Δεν του έλεγε όμως την αλήθεια κι αυτό το κατάλαβε αμέσως ο Ζαφείρης με τον τρόπο που του εξιστορούσε τα γεγονότα, αλλά έκανε πως το πίστεψε.
Στην συνέχεια, ενώ πρώτα έβγαιναν οι δυο τους και πήγαιναν κάπου – κάπου να δούνε κάποια ταινία στο σινεμά ή στο γήπεδο να παρακολουθήσουν ποδόσφαιρο, τώρα ο Διονύσης δεν ήθελε να πάει πουθενά με τον Ζαφείρη, προβάλλοντας όλο και κάποια δικαιολογία.
«Αυτό είναι κακό σημάδι» έλεγε ο Ζαφείρης, «και πρέπει να προλάβω τις παραπέρα κακές συνέπειες που σίγουρα θ’ ακολουθήσουν. Πρέπει…» έλεγε, «να παρακολουθήσω που πηγαίνει».
Τώρα, την επόμενη μέρα, ή μάλλον την επόμενη βραδιά, ο Διονύσης λέει στον Ζαφείρη ότι θα πάει να βρει την κοπέλα του και να μην ανησυχήσει αν αργήσει να επιστρέψει στο δωμάτιο. Ο Ζαφείρης του είπε να προσέχει και του υπενθύμισε ποιος ήταν ο σκοπός που πήγαιναν στο Γυμνάσιο και που έπρεπε να τον πετύχουν. Του υπενθύμισε ακόμα με έμφαση, ότι οι γονείς του περιμένουν να περάσει τη χρονιά που διανύουν γιατί του χρόνου θα δώσουν εξετάσεις για παραπέρα σπουδές.
«Καλά… καλά…» του απαντάει ο Διονύσης κι έφυγε κάπως ενοχλημένος με τις επισημάνσεις του Ζαφείρη.
Στην συνέχεια ο Ζαφείρης, ο οποίος δεν πείστηκε από τις υποσχέσεις του Διονύση που του έλεγε ότι δεν θ’ αφήσει τα μαθήματά του για τίποτα στον κόσμο, αποφάσισε να παρακολουθήσει αυτή τη φορά τον φίλο του. Όταν όμως έπειτα από λίγη ώρα παρακολούθησης είδε που πήγε ο Διονύσης, ανατρίχιασε και κρύος ιδρώτας του τύλιξε το κορμί. Είδε τον φίλο του να μπαίνει σε κάποιο κακόφημο υπόγειο που εκεί λημέριαζαν και ξενύχταγαν όλα τ’ αποβράσματα της πολιτείας. Και τι δεν φιλοξενούσε εκείνο το υπόγειο. Τι εκδιδόμενες γυναίκες δεν φιλοξενούσε, τι ομοφυλόφιλους, τι εξαρτημένα άτομα από τις ναρκωτικές ουσίες, τι σωματέμπορους κι ένα σωρό άλλα άτομα του υπόκοσμου!
«Ω…» ξεστόμισε ο Ζαφείρης, «κακό μονοπάτι διάλεξε ν’ ακολουθήσει ο φίλος μου και αν ακόμα δεν το διάλεξε συνειδητά ο ίδιος, που αυτό – είπε – δεν θέλω να το σκέφτομαι, σε κακό μονοπάτι τον έριξαν οι επιτήδειοι κακοποιοί. Και τώρα…» ψιθύρισε με πόνο ψυχής, «αρχίζουν τα πολύ δύσκολα. Πρέπει να τον απομακρύνω απ’ αυτήν την κατηφόρα γιατί σίγουρα θα τον βγάλει σε κάποιον γκρεμό».
Πως όμως; Τι έπρεπε να κάνει; Ποια ήταν η αρχή που έπρεπε να την ακολουθήσει;
«Να το αναφέρω…» έλεγε «στους καθηγητές; Δεν είναι σωστό γιατί θα τον εκθέσω ανεπανόρθωτα. Βέβαια θα τον συμβουλέψω αλλά είμαι σίγουρος ότι θ’ απορρίψει τις όποιες συμβουλές μου…» κι έπειτα από πολλές ώρες σκέψης κατέληξε στην πιο κάτω λύση:
«Θ’ ανέβω στο χωριό…» είπε «το ερχόμενο Σάββατο και θα πάω στους γονιούς του και θα τους πω τα όσα συμβαίνουν στο Διονύση. Ξέρω, θα τους τρομάξω αλλά δεν γίνεται διαφορετικά. Έχω χρέος να κάνω τ’ αδύνατα δυνατά να γλιτώσω τον φίλο μου από την σίγουρη καταστροφή που, αν αδιαφορήσω, θα έρθει».
»Δεν θα του πω τίποτα για τα όσα σκέφτομαι να κάνω για την σωτηρία του κι ελπίζω» έλεγε, «να τον φέρω πίσω στο σωστό δρόμο».
Δεν πρόλαβε όμως ο δόλιος ο Ζαφείρης να ολοκληρώσει το σχέδιο σωτηρίας του φίλου του, γιατί ο Διονύσης, την τέταρτη ή την πέμπτη μέρα μετά την συνάντησή του με την μάλλον άγνωστη κείνη κοπέλα, λέει στον Ζαφείρη ότι νιώθει έντονο πόνο στα γεννητικά του όργανα, αλλά δεν ήθελε να του το αποκαλύψει. Όμως οι πόνοι έχουν γίνει αβάσταχτοι και τον τρομάζουν και τον συμβουλεύτηκε τι να κάνει κι ο Ζαφείρης του λέει πάρα πολύ σοβαρά:
«Σήκω αμέσως να πάνε στο νοσοκομείο και μη λες απολύτως τίποτα. Μάλλον κάποια αρρώστια κουβαλούσε η κοπέλα και σου την κόλλησε, αλλά αυτά είναι θέματα δευτερεύουσας σημασίας. Τώρα προέχει η υγεία σου» κι αυτό έκαναν, πήγαν αμέσως στο νοσοκομείο.
Οι γιατροί δυστυχώς διέγνωσαν ότι ο Διονύσης είχε προσβληθεί από την αρρώστια του θέριζε εκείνη την εποχή, την σύφιλη.
«Και τώρα τι κάνουμε φίλε και χωριανέ μου» είπε ο Διονύσης ξαπλωμένος στο κρεβάτι του πόνου.
«Μην στεναχωριέσαι» του είπε ο Ζαφείρης.
«Την κακή αυτή αρρώστια την προλάβαμε πριν ακόμα γιγαντωθεί» και συμπλήρωσε:
«Θα μείνεις στο νοσοκομείο να γίνεις καλά και έπειτα, πρώτα ο Θεός, θα συνεχίσεις τα μαθήματά τους όπως πρώτα κι όχι όπως κάνεις τις τελευταίες μέρες».
«Και οι γονείς μου; Τι θα πούνε οι γονείς μου χωριανέ μου; Ντρέπομαι να τους αντικρίσω στην κατάσταση που θα με βρουν».
«Να μη ντρέπεσαι καθόλου» είπε, «όλοι μας…» κι αυτό το είπε κάπως χαμογελώντας, «έχουμε έρθει σε κάποιου είδους επαφή με γυναίκα. Ε… ήξερες ότι ήταν άρρωστη; Δεν ήξερες…» και συμπλήρωσε μετά από βαθύ συλλογισμό:
«Αρκεί τις άλλες φορές να προσέχουμε. Ε φίλε μου; Δεν έχω δίκιο που το λέω αυτό;»
«Ναι φίλε…» επανέλαβε ο Διονύσης, «πρέπει να προσέχουμε, και τις παρέες που κάνουμε, και σε τι είδους σπίτια δρασκελίζουμε το κατώφλι τους».
Τέλος ο Διονύσης έγινε καλά, οι γονείς του δεν έμαθαν ποτέ την αιτία της αρρώστιας του – ή μάλλον δεν έμαθαν ποτέ τι είδους γυναίκα ήταν εκείνη – και το σπουδαιότερο, που σύχναζε το παιδί τους.
Έμαθαν όμως και είδαν ιδίοις όμμασι, ότι το απολυτήριο της αποφοίτησης και του παιδιού τους του Διονύση και του Ζαφείρη έγραφε «Άριστα δέκα». Ο Διονύσης, με την υπομονή και την απεριόριστη αγάπη του χωριανού του, του σωτήρα του όπως τον αποκαλούσε, επέστρεψε οριστικά στο μονοπάτι της προόδου και της απόλυτης ευτυχίας. Ξέφυγε από το μονοπάτι της πλάνης, αν και στο λίγο διάστημα που βάδισε σε κείνο του άφησε ένα μελανό σημάδι στα μύχια της ψυχής του.
«Θα το θρέψει ο χρόνος…» έλεγε και αναστέναζε από χαρά, πλάθοντας όνειρα για το μέλλον του!
