Ένα ξεχωριστό «ευχαριστώ» σε έναν δάσκαλο

Ένα ιδιαίτερο κείμενο λάβαμε χθες στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο της εφημερίδας, από τελειόφοιτους μαθητές του Στ’ 2 τμήματος του 8ου Δημοτικού Σχολείου Χανίων.

Τα παιδιά της τάξης θέλησαν να εκφράσουν την «ευγνωμοσύνη τους» απέναντι «στον κύριό μας κ. Βαγγέλη Π».
Ο λόγος για τον εκπαιδευτικό Βαγγέλη Παγωνίδη, για τον οποίον -κρίνοντας από τα λόγια των μαθητών του- η Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση στα Χανιά θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα περήφανη που την υπηρετεί.
Αναλυτικά το κείμενο των παιδιών έχει ως εξής:
«Να ‘ σαι καλά δάσκαλε,
Γιατί από την πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς φροντίζεις να διασκεδάζεις τους φόβους μου και να μου γεννάς ασφάλεια και προσμονή με τα μικρά χειροποίητα φυλαχτά σου.
Γιατί μου ζητάς να φροντίζω τα βιβλία και τα τετράδιά μου εξηγώντας μου ότι είναι πολύτιμα κι εγώ αγωνίζομαι να τα καταφέρω.
Γιατί έρχεσαι πάντα προετοιμασμένος στο μάθημα, φορτωμένος με καινούριες γνώσεις τις οποίες εμπλουτίζεις καθημερινά για να μπορέσεις να τις μεταδώσεις και σε μένα.
Γιατί διδάσκεις όλα τα μαθήματα με τον ίδιο ζήλο και την ίδια αγάπη για να μου μεταλαμπαδεύσεις κι εμένα την αγάπη για τη γνώση ως αξία, κι όχι ως βαθμό.
Γιατί το μάθημά σου δεν είναι μονότονο, αλλά γεμάτο με καινούριες εμπειρίες, εικόνες, δράσεις και προκλήσεις.
Γιατί ποτέ δε μένεις μόνο στο περιεχόμενο των βιβλίων, αλλά αναζητάς πηγές και μέσα για να κατακτήσω βιωματικά τη γνώση.
Γιατί αγαπάς την ελληνική γλώσσα και βιάζεσαι να μου τη μάθεις σωστά, ακόμα και την αρχαία, για να είμαι προετοιμασμένος για το Γυμνάσιο.
Γιατί ακόμα και οι εκδρομές σου συνδυάζουν τον ψυχαγωγικό με τον παιδευτικό χαρακτήρα.
Γιατί προσπαθείς να είσαι δίκαιος σε μια εποχή αδικίας.
Γιατί μέσα στις αμέτρητες τσάντες σου κρύβεις γλειφιτζούρια για να γλυκάνεις τις πίκρες μου.
Γιατί, ακόμα κι αν δεν το αξίζω πάντα, μου βάζεις 10 για να με ανταμείψεις για την προσπάθειά μου και να με ενθαρρύνεις.
Γιατί με βάζεις να παίρνω τηλέφωνο τους συμμαθητές μου όταν είναι άρρωστοι, για να με μάθεις να νοιάζομαι για τον συνάνθρωπο.
Γιατί έχεις τρεις κάδους μέσα στην αίθουσα, για να με μάθεις να αγαπώ την τάξη και την καθαριότητα και να σέβομαι το χώρο όπου συνυπάρχω μαζί με άλλους ανθρώπους.
Γιατί δε διστάζεις να τσαλακώσεις την εικόνα σου δείχνοντάς μου ότι έχεις κι εσύ αδυναμίες για να νοιώσω καλύτερα με τον εαυτό μου.
Να ‘σαι καλά δάσκαλε,
Γιατί ακολουθώντας τις σύγχρονες παιδαγωγικές απαιτήσεις, ανοίγεις το σχολείο μου προς την κοινωνία.
Γιατί με οδηγείς σε διάφορους εργασιακούς χώρους για να δω, να ρωτήσω, να μάθω, να έχω άμεση εμπειρία.
Γιατί δίνεις βήμα στις κλίσεις, στο λόγο και στα ταλέντα μου δημοσιεύοντας τα έργα μου στην εφημερίδα και κάνοντας με να νιώθω σημαντικός.
Γιατί με φέρνεις σε επαφή με τόσες εκφάνσεις αυτής της τόσο χαοτικής έννοιας που λέγεται πολιτισμός.
Γιατί με προκαλείς να διαβάσω και να γράψω λογοτεχνία, να ζωγραφίσω, καλλιεργώντας την φαντασία μου και δείχνοντάς μου ότι είμαστε ικανοί για όλα.
Γιατί φέρνεις κοντά μου τον κινηματογράφο όχι απλά ως μια ταινία στην οθόνη, αλλά ως δημιουργία, ως τέχνη καλώντας στην τάξη μου ανθρώπους από το χώρο, αλλά και πηγαίνοντάς με στο χώρο της δουλειάς τους.
Γιατί με κάνεις μέρος της ιστορίας δίνοντάς με να διαβάσω στο ραδιόφωνο στις 17 Νοέμβρη κείμενα για τους αγώνες των Ελλήνων κατά της δικτατορίας.
Γιατί μου ζητάς να διαβάσω το «Πιστεύω» γιατί η θρησκεία είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας ενός λαού.
Γιατί με κάνεις μέρος της HELMEPA, γιατί αν δεν μάθω εγώ να προστατεύω τις θάλασσές μας, ποιος θα το κάνει;
Γιατί, χάρη στους ανοιχτούς σου ορίζοντες, με έχεις ήδη φέρει σε επαφή με σχολείο της Ελβετίας με το οποίο συνεργαζόμαστε φέρνοντας τον «άλλο», το «ξένο» ένα βήμα πιο κοντά, καταργώντας τα σύνορα και προετοιμάζοντας με για μια κοινωνία ανοιχτή και συνεργατική.
Να’ σαι καλά δάσκαλε,
Γιατί από την πρώτη μέρα αυτού του ακούσιου ξεριζωμού μου (Καραντίνα) από το φυσικό μου χώρο, το σχολείο τον περασμένο Μάρτη αναζητούσες τρόπο να επικοινωνήσεις μαζί μου κι εγώ με τους υπόλοιπους συμμαθητές μου για να μη διαταραχθεί η κανονικότητά μας.
Γιατί ήσουν ο μόνος από τους δασκάλους που ξέρω από φίλους και γνωστούς που μας είχες τρεις φορές την εβδομάδα σε τηλεδιάσκεψη στη διάρκεια της πρώτης καραντίνας για να μας στηρίξεις ψυχολογικά, για να μας φέρεις καλεσμένους απ’ όλους τους χώρους και να δημιουργήσεις την αίσθηση ότι όλα θα πάνε καλά και σύντομα θα γυρίσουμε στη φωλιά μας το σχολείο.
Γιατί παίρνεις πρωτοβουλίες που συχνά σε φέρνουν σε δύσκολη θέση μόνο και μόνο για να μου δώσεις εμπειρίες και γνώση.
Γιατί με φέρνεις σε επαφή με αυτή την ακατανόητη ακόμη για μένα, έννοια των θεσμών, δείχνοντάς μου ότι πίσω από αυτή κρύβονται κανονικοί άνθρωποι τους οποίους οφείλω να σέβομαι, όπως και κάθε άλλο άνθρωπο, αλλά όχι να φοβάμαι.
Γιατί με καθοδηγείς στους σωστούς και ενδεδειγμένους τρόπους συμπεριφοράς απέναντι στο συνάνθρωπο, χωρίς ωστόσο να χειραγωγείς τη σκέψη μου.
Να’ σαι καλά δάσκαλε
Γιατί διδάσκεις ήθος και αξιοπρέπεια σε μια κοινωνία όπου είναι πιο εύκολο να λιθοβολείς παρά να δημιουργείς.
Και λυπάμαι, δάσκαλε, γιατί αυτοί οι αποκλεισμοί από το σχολείο μου στερούν σίγουρα πολλά από αυτά που έχεις ακόμα να μου δώσεις.
Για όλους αυτούς τους λόγους κι άλλους τόσους ακόμα, αισθάνομαι τυχερός/η που βρέθηκες στο δρόμο μου ΔΑΣΚΑΛΕ….»