«…Και για πρώτη φορά
νιώθαμε πως υπάρχουνε στον κόσμο αυτόν
ώρες που είν’ έξω από το χρόνο. Που δεν ξέρεις
πόσο διαρκούνε. Μήνες; Χρόνια; Αιώνες;
Που ισοζυγιάζουν όλη μας τη ζωή».
(Νικηφ. Βρεττάκος, “Επιστροφή από τους Δελφούς”)
ΟΛΟΙ το νιώθουμε πως η γενική κατάσταση και πορεία της χώρας δεν εξαρτάται πια από εμάς και την ψήφο μας, αλλά από άλλους. Οι οποίοι άλλοι, άλλα σχεδιάζουν από αυτά που εμείς πράττουμε.
Ο ΧΡΟΝΟΣ, οι ώρες και οι ζωές μας είναι παραδομένες 4 χρόνια τώρα σε άλλους. Χωρίς την έγκρισή μας. Με μνημόνια που τελειωμό δεν έχουν. Άλλοι διαφεντεύουν τις τύχες και το μέλλον μας: οι δανειστές μας και όχι μόνο.
ΑΓΝΟΟΥΜΕ ποιες είναι τελικά οι επιδιώξεις τους. Που τελικά αποδεικνύεται ότι δεν είναι η σωτηρία μας, αλλά, ή η πλήρης υποταγή στις βουλήσεις τους, ή η εξαφάνισή μας.
ΑΠΟ την εποχή του Γολιάθ και του Δαβίδ, υπάρχουν στη ζωή οι άνισοι αγώνες: ατομικοί ή συλλογικοί. Για τη νίκη όμως, μετράει η αποκοτιά, το θάρρος, ο “εξοπλισμός”, η εξυπνάδα, το όραμα. Κυρίως η σύμπνοια…
ΣΤΗΝ Παγκόσμια Ιστορία υπάρχουν έθνη που εξαφανίστηκαν από προσώπου γης, επειδή στάθηκαν αδύναμα στο να ομονοήσουν και να υπερασπισθούν τον εαυτό τους.
Η ΛΕΙΨΑΝΔΡΙΑ ηγετών σήμερα είναι αισθητή παντού: από την Ευρώπη στην Αμερική κι από το Βορρά στον Νότο. Πολύ δε περισσότερο στην “έρημη” χώρα μας.
ΕΜΕΙΣ, ως “γεννήτορες” της δημοκρατίας και του λεγόμενου δυτικού πολιτισμού, ζούμε χιλιάδες χρόνια στον μυχό αυτό της Μεσογείου περιβαλλόμενοι από δεκάδες εχθρούς. Επιβιώνουμε με την ψυχή στο στόμα. Ισως επειδή την τελευταία στιγμή πράττουμε το σωστό, ομονοούμε.
ΙΣΩΣ επειδή έτσι είναι το πεπρωμένο μας.
ΘΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ “ιστορικά” και τώρα; Ή…;
