“Ενάμισι δευτερόλεπτο φως” αρκεί να σβήσει το σκοτάδι;

Η νέα νουβέλα του Χιώτη συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη, «Ενάμισι δευτερόλεπτο φως», περιστρέφεται γύρω από τη ζωή του ήρωα του βιβλίου Μάριου Τσόχου ή αλλιώς του Καιρού, ο οποίος είναι γνωστός μετεωρολόγος που επιστρέφει στη γενέτειρά του μετά από 32 ολόκληρα χρόνια για έναν ανολοκλήρωτο –εν τέλει- έρωτα και έρχεται αντιμέτωπος με μυστικά του παρελθόντος, κακές αναμνήσεις, το στίγμα που αυτές του προσέδωσαν και μια ανακουφιστική, στο τέλος, λύτρωση.
Ο ήρωάς μας, γιος του αρχιφαροφύλακα του νησιού (το οποίο δεν ονοματίζεται), έχοντας ζήσει τα παιδικά του χρόνια στον φάρο, επιστρέφει στο νησί, καταπατώντας τη διαταγή-κατάρα του πατέρα του να μην ξαναπατήσουν εκεί αφού τους έδιωξε άρον άρον, όπου τον «υποδέχονται» με καχυποψία οι ντόπιοι και σύντομα μαθαίνει το λόγο. Στην 120 σελίδων ιστορία μας, των εκδόσεων «Εστία», βασικά πρόσωπα της πλοκής, εκτός του διάσημου εκφωνητή του καιρού, θεωρούνται ο φαροφύλακας Ιπποκράτης ή Τιμάριθμος που τον συντροφεύει σε ένα μεγάλο κομμάτι αυτής, η μεγάλη πια γαϊδούρα, η Κοκώνα και πρόσωπα που εμφανίζονται μέσα από τα λόγια και τις σκέψεις των ηρώων, όπως οι παλιοί φαροφύλακες, ο πατέρας του πρωταγωνιστή και το Κατερινιώ. Η νύχτα που θα περάσει ο Καιρός στο φάρο των παιδικών του χρόνων μοιάζει καταλυτική· θύμισες και συναισθήματα αναβιώνουν, ο έρωτας που έσβησε πριν καλά-καλά αρχίσει, τα όσα τερατώδη άκουσε για τον πατέρα του δε φεύγουν από το μυαλό του. Μονάχα το ενάμισι δευτερόλεπτο φως, έναντι δεκαοχτώμισι σκότους, που εκπέμπει ο φάρος, φωτίζει τις σκοτεινές του σκέψεις, τον βάζει να αναμετρηθεί με αυτές και εν τέλει λειτουργούν λυτρωτικά για τον ίδιο.
Ο φυσιολάτρης συγγραφέας με την ιδιαίτερη γραφή, μοιάζει να παραληρεί στην αφήγησή του, σε έναν λόγο άκρως μακροπερίοδο όπου η τελεία μπαίνει αραιά και που, μετά από αρκετές συνήθως σελίδες και σε κάνει να τρέχεις μαζί με τις λέξεις, για να ανακαλύψεις και συ την «αλήθεια» του ήρωα στο «ενιαίο» αυτό μονοπάτι· πλούσιο σε περιγραφές τοπίων και αντικειμένων κυρίως, ο συγγραφέας μας αφήνει να φανταστούμε τους ήρωες, μιας και τον ενδιαφέρει –ως φαίνεται- η ψυχική σκιαγράφηση των χαρακτήρων κι όχι η εξωτερική. Ένα ανάγνωσμα που μας βάζει να αναμετρηθούμε με τις σκοτεινές μας σκέψεις, ώστε το λιγοστό και σύντομο φως σε αυτές να ξορκίσει τα σκοτάδια που φέρουν και να επέλθει η πολυπόθητη λύτρωση.