Ενας ακόμη πρόεδρος

Οταν αναλαμβάνει καθήκοντα νέος πρόεδρος των ΗΠΑ είναι γεγονός ότι υπάρχει μία παγκόσμια προσμονή, αμηχανία, επιφύλαξη, ενίοτε δε και ένας υποδόριος φόβος. Αυτό γιατί ο στρατηγικός δυναμισμός της χώρας ξεπερνά κατά πολύ τα γεωγραφικά της όρια (αν και αυτό έχει περιοριστεί κάπως, τα τελευταία χρόνια) με αποτέλεσμα οι πολιτικές αποφάσεις και οι χειρισμοί του εκάστοτε προέδρου, να έχουν βαρύνουσα σημασία για την παγκόσμια ειρήνη, την οικονομία και ευημερία. Κατά αυτόν τον τρόπο, άλλοτε να γίνεται πόλος σταθερότητας και άλλοτε να προκαλεί επικίνδυνη αστάθεια σε όλους τους τομείς.
Η πρόσφατη θητεία Ομπάμα, αναλώθηκε σε μια πολιτική λιγότερο μιλιταριστική, ίσων αποστάσεων και ισορροπιών, κάτι που βελτίωσε την εικόνα της Αμερικής ως παγκόσμιας υπερδύναμης, σε σχέση με προηγούμενες θητείες άλλων προέδρων και αυτό είναι κάτι που πρέπει να πιστώσουμε στην θητεία Ομπάμα. Άλλωστε, δεν έχει και πολλές άλλες επιτυχίες να επιδείξει στα δημοσιονομικά, δεν τα πήγε και τόσο καλά, μόνο μία μικρή μείωση της ανεργίας, καθώς και μικρές αναπτυξιακές αναλαμπές, όπως και κάποιες κοινωνικές παροχές, κυρίως σε θέματα υγείας. Με την Ε.Ε., υπήρξε ιδιαίτερη συνεργάσιμος, σε θέματα που αφορούν το ευρωατλαντικό στάτους, μάλιστα στο πλαίσιο αυτό είχε παρέμβει και στο θέμα της ελληνικής κρίσης, βοηθώντας κατά κάποιον τρόπο και όσο αυτό ήταν δυνατόν, την Ελλάδα.
Επίσης, το ταξίδι του στην Κούβα είναι κάτι που θα μείνει στην ιστορία για τους γνωστούς λόγους… Όπως και η επίσκεψη στην χώρα μας, η οποία όμως δεν έφερε κανένα όφελος, λόγω των αποτελεσμάτων των εκλογών.
Τέλος, η θητεία Ομπάμα χρεώνεται την τρανταχτή αποτυχία να προβλέψει την ίδρυση του Ισλαμικού κράτους, καθώς και το μπάχαλο της Συρίας και της Λιβύης, περιοχές αφετηρίας του προσφυγικού κύματος, που έφερε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση την χώρα μας, αλλά και την Ε.Ε. γενικότερα.
Μετά τις εκλογές της 4ης Νοεμβρίου η θητεία Ομπάμα πέρασε στην ιστορία για να κριθεί ως τέτοια, ο αμερικανικός λαός επέλεξε νέο πρόεδρο, τον Ντόλαντ Τραμπ. Έναν επιχειρηματία – πολιτικό, η διαδρομή του οποίου έχει κοινά χαρακτηριστικά με αυτή του Μπερλουσκόνι, επιχειρήσεις, ξενοδοχεία, καζίνο, ΜΜΕ, μάλιστα παρουσίαζε και ένα ριάλιτι στο NBC.
Γεννήθηκε στο Κουίνς της Νέας Υόρκης το 1946, σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια, το 1971 ανέλαβε την εταιρεία του πατέρα του και άρχισε ν’ ασχολείται με την κατασκευή μεγάλου μεγέθους κτιρίων. Το 1980, η πτώση των τιμών στα ακίνητα, τον οδήγησε στα πρόθυρα της καταστροφής, αλλά στη συνέχεια κατάφερε να ανακάμψει, όπως το περιοδικό Forbes εκτίμησε την περιουσία του σε 4 δισ. δολάρια. Ο Ντόναλντ Τραμπ με πολύ επιδέξιο τρόπο αξιοποίησε από την πρώτη στιγμή που μπήκε στα πολιτικά πράγματα των ΗΠΑ και ειδικά στον προεκλογικό αγώνα.
Το γεγονός ότι όλοι αμφισβητούσαν τη δυνατότητα, ακόμα και να πάρει το χρίσμα για την προεδρία του Ρεπουμπλικανικού κόμματος. Με αυτή την αμφισβήτηση και την αδράνεια των αντιπάλων του, έκανε τελικά περίπατο, διαλύοντας κάθε αντίπαλό του αυτός στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα· αρχίζοντας από τον δεύτερο για τον Τ. Μπους τον πρεσβύτερο, τον Τεντ και τελειώνοντας στον Μάρκο Ρούμπιο, αποδεικνύοντας ότι είναι αυτός που θα έπρεπε να πάρει το χρίσμα, όπως και έγινε.
Στη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα για την προεδρία, παρουσίασε τον εαυτό του ως αντισυστημικό, αγαπημένο των μικρομεσαίων και άνθρωπο που θα φροντίσει τις αδυναμίες των ανίσχυρων με συνοπτικές διαδικασίες. Απέναντι στην αλαζονεία και την οίηση της Χίλαρι Κλίντον, απάντησε με ένα σκληρό απολίτικο (πολιτικά) λόγο, με αφετηρία την δημαγωγική προσέγγιση των πραγμάτων, ξεπερνώντας πολλές φορές σε οξύτητα, τις παλιές πολιτικές θέσεις του Ρεπουμπλικανικού κόμματος για τους μετανάστες, για τους μαύρους, για τους λατινοαμερικάνους, προχωρώντας ακόμα παραπέρα και σε θέματα προσέγγισης με την Ρωσία, θεωρώντας τον πρόεδρο Πούτιν ισότιμο συνομιλητή σε στρατιωτική και οικονομική ισχύ, πράγμα ανήκουστο μέχρι πρόσφατα.
Επίσης, στον προεκλογικό του λόγο, επικράτησε το, κατά κάποιο τρόπο, πολιτικό του δόγμα, “η Αμερική πρώτα”, το οποίο ερμηνεύεται ότι δεν θέλει και πολλά πολλά με πολλούς, κυρίως με την Ε.Ε., πιστεύοντας ότι η Ευρώπη πρέπει να λύνει μόνη της τα προβλήματά της και να πληρώνει γι’ αυτά· είτε για την άμυνά της μέσω του ΝΑΤΟ, είτε για την οικονομία της, μνημόνια, ευρωζώνη κλπ.
Επίσης, φάνηκε να έχει μια εμμονή για την αναχαίτιση της κινέζικης οικονομίας και τον επεκτατισμό της, πράγμα που ίσως να είναι ανώφελο και αυτό, γιατί τα τεράστια κέρδη της Κίνας επενδύονται στην αμερικανική οικονομία, είτε σαν αξιόγραφα είτε ακίνητα, εδραιώνοντας ακόμα περισσότερο το δολάριο ως παγκόσμιο νόμισμα μετά από τα σοβαρά προβλήματα που έχει το ευρώ. Ίσως γι’ αυτό τον λόγο θεωρεί ζωτικής σημασίας, για τα αμερικανικά συμφέροντα, την περιοχή του Ειρηνικού αλλά και για ασφάλιση της Αμερικής. Άλλωστε το καλοκαίρι του 2016, έγιναν Αμερικανό-Κινέζικα ναυτικά γυμνάσια, καταδεικνύοντας με αυτόν εδώ τον τρόπο και την στρατιωτική ισχύ των ΗΠΑ στον Ειρηνικό Ωκεανό. Με αυτές τις θέσεις ο Ντόναλντ Τραμπ έγινε ο 45ος πρόεδρος, αφήνοντας την παγκόσμια κοινότητα άφωνη. Μόνο να δούμε πώς θα αποφανθεί και θα υλοποιήσει αυτές τις πολιτικές, πότε και τι αποτελέσματα αυτές θα έχουν.