«Το 2001, αμέσως μετά την εφαρμογή των νέων τότε κυκλοφορικών ρυθμίσεων στο Ρέθυμνο ο Ψαραντώνης (ο γνωστός και για την αντισυμβατικότητά του, αδερφός του αξέχαστου Νίκου Ξυλούρη, Ανωγειανός λυράρης που του αποδίδεται πλήθος ευφυολογημάτων και ανεκδότων) ερχόταν από τα Χανιά. Οδηγώντας στη λεωφόρο Κουντουριώτη και μη γνωρίζοντας ότι στο ύψος της πλατείας Τεσσάρων Μαρτύρων αυτή γινόταν μονόδρομος και απαγορευόταν η διάσχισή της προς τα ανατολικά, συνέχισε φουριόζος τον δρόμο του.
Εκεί, όμως, τον σταμάτησε ένας τροχονόμος, που τον ρώτησε ευγενικά (ήταν ακόμα η αρχή της εφαρμογής του μέτρου): “Κουμπάρε, πού πας;”, “Ίσια”, “Μα δεν επιτρέπεται, καημέχαρε!”, “Γιάιντα, σφουγγαρισμένα ‘χετε;”». Μια απ’ τις πάμπολλες εύθυμες στιγμές του Ρεθύμνου, όπως την κατέγραψε ο και σε ρόλο καταγραφέα, ανθολόγος και επιμελητής του 176 ιδιαίτερα επιμελημένων σελίδων (εκδ. “Γραφοτεχνική Κρήτης”) βιβλίου “Με την αίσθηση του χιούμορ – μικρό ανθολόγιο Ρεθύμνου” Ρεθυμνιώτης δάσκαλος- συγγραφέας Χάρης Κ. Στρατιδάκης. Ο Χάρης με τις πολλές χάρες, όπως τον αποκαλώ, που διήνυσε τα τελευταία βήματα της δασκαλικής του διαδρομής στα Χανιά – αφυπηρέτησε ως σχολικός σύμβουλος την περίοδο 2012-2016.
«Δεν έχει μόνο σοβαρές στιγμές ένας τόπος. Έχει και τις εύθυμες, οι οποίες μάλιστα είναι ευθέως ανάλογες με την ευφυΐα και την ευρύτητα σκέψης των κατοίκων του. “Το χιούμορ είναι το προνόμιο ευφυίας”, είπε κάποτε ο Βολτέρος, και απ’ αυτήν φαίνεται να διέθετε πάντοτε το Ρέθυμνο. Οι ίδιοι οι κάτοικοί του διατύπωναν κάπως διαφορετικά τη θέση τους επ’ αυτού: “Αλίμονο ν-του απού δε μπαίνει στου μπουνταλά το περβόλι”». Τα που γράφει ο Χάρης στην αρχή του προλόγου του, στον οποίο επιστρέφω, αφού έχω διαβάσει, κατά τη συνήθεια μου με το μολυβάκι στο χέρι για σημειώσεις, το βιβλίο που αρχίζει με ιστορικά ανέκδοτα (Από το βενετσιάνικο και το οθωμανικό Ρέθυμνο, Από την εποχή της Αυτονομίας, Από την εποχή του Μεσοπολέμου, Από τον πόλεμο έως τη Μεταπολίτευση και Ιστορίες του καιρού μας), συνεχίζεται μ’ ένα παράρτημα ιδιαίτερα ενδιαφέρον με εφτά ιδιαίτερου ενδιαφέροντος σχετικά με το ρεθεμνιώτικο χιούμορ κείμενα, και κλείνει με τη βιβλιογραφία, τις πηγές εικονογράφησης, το αλφαβητικό ευρετήριο ονομάτων αναφερόμενων προσώπων, πληροφορίες για τους καταγραφείς του ρεθεμνιώτικου χιούμορ και με το βιογραφικό και τους τίτλους των τελευταίων 16 απ’ τους 49 (σαράντα εννιά) των βιβλίων του!
Θαυμασμός! Και για το σύνολο συγγραφικό του έργο και για το συγκεκριμένο βιβλίο, που μόνο αυτός μπορούσε να συγγράψει. Άθλος! Ένας ακόμα “στρατιδάκειος άθλος!” του και οργανωτή και συντονιστή λειτουργίας του Κέντρου Νέων Δήμου Ρεθύμνης (1987 – 1988), του και δημιουργού και εμψυχωτή του Κέντρου Περιβαλλοντικής Αγωγής και Ενημέρωσης “Φάλκονας” (1995-2001) και του και πρωτεργάτη της δημιουργίας του Σχολικού Μουσείου Δήμου Ρεθύμνης (1999) του οποίου είναι επιμελητής. Εκτός όλων των άλλων…
Και… στα πεταχτά
Ημέρα της Εκπαίδευσης σήμερα, για την εκπαίδευση, λοιπόν, οι σημερινές μαντινάδες της Νεκταρίας Θεοδωρογλάκη, να ‘ναι καλά που μας τη θυμίζει με τον δικό της μοναδικό τρόπο. «Η μέρα της εκπαίδευσης πάντοτε μας θυμίζει,/ το αγαθό της μόρφωσης πόσο πολύ αξίζει», μας λέει στην πρώτη. Για να συμπληρώσει στη δεύτερη: «Το δέντρο της Εκπαίδευσης, άμα καρποφορήσει,/ της γνώσης και της Λογικής καρπούς θα μας χαρίσει». Να ‘σαι καλά, καλή μου φίλη!
«Μεταξύ μας τώρα, παραδεχτείτε το./ Με το ένα χέρι βάζουμε ένα λιθαράκι στον πολιτισμό για να ανέβει ο άλλος, και με το άλλο χέρι ρίχνουμε ένα λιθαράκι στον δρόμο,/ για να σκοντάψει ο άλλος». Κείμενο του Ιάσονα Ευαγγέλου (“Ψηφιδωτό”, τρίτη ποιητική σειρά). Και σαν εξάμηνο μνημόσυνο, η θύμηση. «Ό,τι κι αν γράψει η γραφίδα μας για τον ιατρολογοτέχνη των 160(!) βιβλίων, αδικημένος θα είναι», σημείωσε γι’ αυτόν ο πρώην πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών Αυγερινός Ανδρέου στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού “Αντιστροφές” που κυκλοφόρησε πρόσφατα.
