Συνήθης τακτική είναι να ενθυµούµαστε τους περισσότερους λογοτέχνες µας µε την ευκαιρία συµπλήρωσης κάποιων δεκαετιών από την ηµεροµηνία γεννήσεως ή θανάτου τους.
Αυτή η παρατήρηση επειδή συµπληρώθηκαν σαράντα χρόνια από τη χρονική συγκυρία και τον απρόσµενο τρόπο που έφυγε απ’ τη ζωή, στις 16 Φεβρουαρίου 1985, ο σπουδαίος πεζογράφος της χώρας µας, ο Γιώργος Ιωάννου (Θεσσαλονίκη, 1927-Αθήνα, 1985). Εµφανίστηκε στο λογοτεχνικό γίγνεσθαι το 1954 µε τα ‘Ηλιοτρόπια’, και έκτοτε πλούτισε τη λογοτεχνία µας µε σπουδαία έργα, όπως το ‘Για ένα φιλότιµο’, τη ‘Σαρκοφάγο’, τη ‘Μόνη κληρονοµιά’ (1974), αργότερα τον ‘Επιτάφιο θρήνο’, την ‘Καταπακτή’ και τόσα άλλα βιβλία µε µικρά πεζογραφικά κείµενα, και έντονο το αυτοβιογραφικό στοιχείο και την παράδοση της χώρας. Φυσικά το έργο του είναι πολύ ευρύτερο απ’ τα αναφερόµενα παραπάνω. Ίσως να έχει λησµονηθεί για την ώρα, αλλά παραµένει πάντα εδώ αναµένοντας εκ νέου τους παλιότερους, αλλά κυρίως νέους αναγνώστες. Σίγουρα δεν εκφράζει το πνεύµα της σηµερινής µας εποχής, αλλά στα κείµενά του βρίσκονται ποίηση, δοκίµια, αυτοβιογραφία, διηγήµατα, κριτική, όλα! Όµως η αναφορά, ή η απεικόνιση της ανθρώπινης κατάστασης ουδόλως περατούται µε την αναφορά του πνεύµατος της εποχής. Χρησιµοποιώντας άλλοτε το πρώτο πρόσωπο και άλλες φορές το τρίτο, σκιαγράφησε την ανθρώπινη ψυχή και συµπεριφορά µε όλα τα θετικά και αρνητικά της. Έντονα βιωµατικός αλλά χαµηλών τόνων συγγραφέας, καταδύθηκε στα πάθη και στις τραγωδίες του ελληνισµού του διαρρεύσαντος αιώνα και στην προσπάθεια ανάταξής του µετά τον αδελφοκτόνο πόλεµο. Όπως είπαµε πολλά διηγήµατα είναι αυτοβιογραφικά, αλλά και εκεί, στα περισσότερα, υπεισέρχεται δόση µυθοπλασίας. Στα περισσότερα διηγήµατά του η εξοµολόγηση και η σοβαρότητα εναλλάσσεται µε το χιούµορ, κι’ ύστερα να ακολουθεί τον αναγνώστη εκείνο το περίεργο αίσθηµα κενού. Σε αρκετά από αυτά υπάρχουν αναφορές σε περιοχές της ιδιαίτερης πατρίδας µου, στην ευρύτερη περιοχή των Τρικάλων, όπου πέρασε κάποιο χρονικό διάστηµα, εστιαζόµενος στον τρόπο ζωής και των ιδιορρυθµιών της εκείνη την συγκεκριµένη εποχή.
Τέσσερις δεκαετίες, λοιπόν, µετά τον θάνατό του, ο Γιώργος Ιωάννου ίσως να είναι άγνωστος σε πολλούς, αλλά στη δεκαετία του ’80, τα βιβλία του βρίσκονταν πάντοτε στην επικαιρότητα. Χωρίς συγκεκριµένους λογοτεχνικούς ήρωες στο έργο του, µε απουσία πολύπλοκης αφήγησης και µεγάλου αριθµού χαρακτήρων, συγκεντρώθηκε στην πεζή καθηµερινότητα των απλών ανθρώπων, περιφερόµενος πέριξ του προσφιλούς λαϊκού στοιχείου. Ταυτόχρονα το έργο του παριστά µια λογοτεχνική περιπλάνηση σε πόλεις και τοποθεσίες, χώρους µνήµης και εµπειριών ανά την ελληνική επικράτεια. Ήµουνα παρών σε µια συζήτηση και τον ενθυµούµαι να αφηγείται σοβαρά, έχοντας όµως ενσωµατωµένο το χιούµορ, το περιεχόµενο του βιβλίου του µε τίτλο ‘Πολλαπλά κατάγµατα’, όπου περιγράφεται η εµπειρία της νοσηλείας του έπειτα από κάποιο ατύχηµα που είχε, σε µικρή παρέα στην οποία εγώ βρέθηκα λόγω ενός κοινού γνωστού µας, µε τον οποίο είχαν εργασθεί µαζί στη Βεγγάζη της Λιβύης, κάποια χρόνια πριν. Εκεί µάλιστα, µας ανέφερε την εγχείρηση στην οποία σκόπευε να υποβληθεί σε λίγες εβδοµάδες. ∆εν τον ξαναείδα, έκτοτε. Πέθανε δυστυχώς από σοβαρή ενδονοσοκοµειακή λοίµωξη, αποτέλεσµα συνήθους χειρουργικής επέµβασης για υποτροφία προστάτη.
Πληροφορήθηκα τα δυσάρεστα νέα αργότερα από τις εφηµερίδες, αλλά πολλά περισσότερα απ’ τον συνάδελφό µου, τον Γιάννη, τον κοινό γνωστό. Αναµφίβολα, αν ζούσε θα αναφερόταν συγγραφικά και σε εκείνη την εµπειρία του!
