Διαβάζω στις γαλλικές εφημερίδες και περιοδικά για το θάνατο ειδώλων της νιότης μας. Μετά την Michele Morgan, μας έφυγε η ωραία Danielle Darieux και το Σεπτέμβρη, η Mireille Dark. Στην κηδεία της τελευταίας είδαμε μαζί κατασυντετριμμένους το νυν σύζυγον της καλλιτέχνιδας, τον επί 17 χρόνια σύντροφον της, Alain Delon, και το γυιό του, Antony Delon, που ανάθρεψεν η ίδια.
Ο κόσμος είδε το μεγάλο γόη της δεκαετίας του 60 και του ‘70, να θρηνεί τη παλιά του σύντροφο και να λέει στη φίλη του Valerie Trierweiler, ότι ίσως να ήταν καιρός να φύγει και εκείνος.
Το ίνδαλμα της δεκαετίας του ’60 Alain Delon, έχει γίνει ένας καλοστεκούμενος “samurai” 82 ετών και μείς μαζί του χαιρετίζομεν τη νιότη μας. Στις αίθουσες των κινηματογράφων της Γενεύης και του Παρισιού, στα σινεμά “City” και “Scala” στο Eaux-Vives στη Γενεύη, όπου ο Alain Delon μαζί με το Jean-Paul Belmondo θριάμβευαν στο «Borsalino». Ή σε διεθνείς προβολές, όπως στη “Yellow Rolls-Royce”, όπου ο Alain Delon έπαιζε το ρολό του Ιταλού εραστή μαζί με τη Shirley McLane.
H νιότη δυστυχώς φεύγει μαζί με τους ήρωες της. Μαζί με τον Maurice Chevallier και τον Louis Jourdan στη Gigi ή την Arletty και τoν Charle Brasseur στο «Les Enfants du Paradis» και τον μεγάλο Louis Jouvet στο «Quai des Orfevres». Μ’ όλους αυτούς τους γίγαντες που γνωρίσαμε, και άλλους πολλούς από άλλους χώρους θα έπρεπε να φανούμε αντάξιοί τους, και να δώσουμε στις χώρες μας αυτά που μάθαμε και ζήσαμε. Δεν το κάμαμεν, όμως, ή τουλάχιστον όχι όσον έπρεπε. Δεν μας άφησαν, θα πούμε. Προσπαθήσαμεν, όμως, όσον έπρεπε;
*Ο Δρ. Χρίστος Αχιλλέως Θεοδούλου είναι Δικηγόρος, Διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών & Διεθνών Σχέσεων (Η.Ε.Ι, Γενεύης, Ελβετίας).
